به گزارش خبرگزاری اهل بیت(ع) ـ ابنا ـ امامباره حاج محمد محسن، معروف به امامباره مورالی، یکی از آثار تاریخی و مذهبی ارزشمند در شهر جیسور بنگلادش است که بهعنوان نمادی از عشق و ارادت شیعیان و دوستداران اهلبیت(ع) شناخته میشود.
تاریخچه امامباره مورالی
این بنا در منطقه مورالی جیسور، توسط حاجیه منوجان خانم، خواهر حاج محمد محسن، ساخته شده است. منوجان خانم املاک این منطقه را از اجداد خود در اواخر قرن هفدهم به ارث برد. پس از شکست نواب سراجالدوله، وی و همسرش در منطقه سیدپور ملکی را تأسیس کردند، اما در سال ۱۷۶۴ میلادی همسر منوجان درگذشت و او مالک تمام آن املاک شد.
در سال ۱۸۰۲ میلادی، منوجان خانم این امامباره را همراه با ساختمانهای دیگری در مورالی احداث کرد و پیش از وفاتش در سال ۱۸۰۳، همه داراییهای خود، از جمله این بنای مذهبی را به حاج محمد محسن واگذار نمود.
این اثر باستانی در تاریخ ۱۹ مارس ۱۹۸۷ میلادی از سوی اداره باستانشناسی دولت بنگلادش بهعنوان بنای تاریخی حفاظتشده رسمی ثبت شد. بر اساس وصیت حاج محمد محسن، یکسوم دارایی او باید صرف برگزاری مراسم محرم و آیینهای مذهبی مرتبط با آن شود.
ویژگیهای معماری امامباره مورالی
این امامباره مستطیلشکل بوده و به عنوان سالن اجتماعات مورد استفاده قرار میگیرد. مساحت آن از شمال به جنوب ۱۸.۲۹ متر و از شرق به غرب ۱۵.۲۴ متر است. سازه بر پایه ده ستون اصلی بنا شده و به سه بخش مجزا تقسیم میشود.
مرکز اجتماع عاشقان اهلبیت(ع)
امامباره مورالی یکی از بناهای باستانی شاخص در بنگلادش است که همواره محل گردهمایی دوستداران اهلبیت(ع) و شیعیان برای برگزاری مناسبتهای مذهبی است. از آغاز ماه محرم، هر روز مراسم عزاداری و اجتماع روضهخوانان در این مکان برگزار میشود و در روز عاشورا، دستههای عزاداری و مجالس سوگواری باشکوهی برپا میگردد.
در طول سال نیز، نماز جمعه با حضور مؤمنان در این مکان اقامه میشود. همچنین، در ماه مبارک رمضان، مراسم ویژهای از جمله احیای شبهای قدر و اعتکاف در ایام البیض در امامباره برگزار میگردد.
قبرستان شیعیان؛ یادگار مؤمنان فداکار جیسور
در کنار این بنا، قبرستانی معروف به قبرستان شیعیان قرار دارد که آرامگاه بسیاری از بزرگان و شخصیتهای شاخص شهر جیسور است؛ انسانهایی که با تلاش و فداکاریهای خود، در حفظ و بقای امامباره مورالی و زمین اختصاصی این قبرستان نقشآفرین بودند. یاد و نام آنان، بهعنوان خادمان راستین اهلبیت(ع)، تا ابد گرامی خواهد بود.
.
