جهان صنعت نیوز – بحث فروپاشی جوامع در سال‌های اخیر دوباره به یکی از محوری‌ترین موضوعات مطالعات سیاسی و اجتماعی تبدیل شده است. هشدارهای مکرر درباره شکنندگی نظم جهانی، افزایش نابرابری، تشدید بحران‌های اقلیمی، گسترش اقتدارگرایی و فرسایش اعتماد عمومی، زمینه‌ای فراهم کرده که برخی پژوهشگران این دوران را با برهه هایی مقایسه کنند که امپراتوری‌های تاریخی در آستانه فروپاشی قرار داشتند. هرچند مقایسه جوامع امروز با تمدن‌های باستان همیشه نیازمند احتیاط است، اما مرور شواهد تاریخی نشان می‌دهد که بسیاری از الگوهایی که در بحران‌های گذشته مشاهده شده‌اند، در شکل‌های جدید در حال بظهور هستند. به بیان دیگر، تاریخ همیشه شاهد الگوهای تکرارشونده از سقوط تمدن ها بوده است؛ الگویی که از بین‌النهرین و عصر برنز آغاز می‌شود، در سقوط روم و مایاها ادامه پیدا می‌کند و امروز در قالبی مدرن‌تر در حال تکرار است.

مرور تمدن‌های کلیدی نشان می‌دهد که فروپاشی هیچ‌گاه به دلیل یک عامل منفرد رخ نداده است. در تمدن‌های عصر برنز، ترکیب خشکسالی‌های شدید، زنجیره‌ای از زمین‌لرزه‌ها و توقف مسیرهای تجاری، شبکه بسیار پیچیده و درهم‌تنیده شهرهای میسنی، هیتی و مصر را به نقطه شکنندگی رساند. این جوامع از نظر سیاسی پیشرفته بودند، اما ساختار حکمرانی آنها بشدت متمرکز بود و پایداری‌شان به شبکه‌هایی وابسته بود که با هر اختلالی در معرض ریزش قرار می‌گرفت.

نمونه مشابه را می‌توان در تمدن مایا مشاهده کرد. سال‌های متوالی خشکسالی، کاهش حاصلخیزی خاک و رقابت میان شهر–دولت‌ها موجب شد منابع حیاتی کاهش یابد و حاکمان برای حفظ قدرت، مالیات‌ها و جنگ‌ها را افزایش دهند. چرخه‌ای که در نهایت سیستم پیچیده سیاسی مایا را از درون تهی و مردم را وادار کرد مراکز شهری را ترک کنند.

در امپراتوری روم نیز روایتی مشابه اما متفاوت تکرار شد. گسترش بیش‌ازحد قلمرو، افزایش هزینه‌های نظامی، تمرکز ثروت در طبقات بالا و فرسایش تدریجی ظرفیت دولت موجب شد این امپراتوری عظیم نتواند خود را با فشارهای مالی، مهاجرت‌های گسترده و بحران‌های اقلیمی وفق دهد. هرچند سقوط روم یک رویداد ناگهانی نبود، اما کاهش تدریجی توان نهادهای حکومتی و گسترش بی‌اعتمادی اجتماعی زمینه را برای فروپاشی فراهم کرد.

در تمام این نمونه‌ها، الگویی مشترک دیده می‌شود که شامل تمرکز قدرت و ثروت در ساختاری محدود، افزایش نابرابری، رشد سریع جمعیت یا مصرف منابع، فشارهای زیست‌محیطی و ضعف سازوکارهای اصلاحی است. این همان الگویی است که برخی پژوهشگران امروز آن را ساختاری  توصیف می‌کنند که در آن جوامع بر شبکه‌هایی از سلطه، انباشت و رقابت شکل می‌گیرند و این شبکه‌ها در نهایت بذر فروپاشی خود را در درونشان حمل می‌کنند.

با کنار هم گذاشتن شواهد تاریخی می‌توان یک چرخه چهاربخشی را مشاهده کرد. مرحله نخست معمولاً با دوره‌ای از رشد، افزایش پیچیدگی و گسترش ظرفیت اقتصادی همراه است. شهرها بزرگ می‌شوند، تجارت رونق می‌گیرد و جمعیت افزایش می‌یابد. مرحله دوم به ظاهر دوره ثبات است؛ اما در واقع دوره‌ای است که وابستگی جامعه به شبکه‌های پیچیده رشد می‌کند، نابرابری افزایش می‌یابد و طبقه حاکم به تدریج از جامعه فاصله می‌گیرد.

مرحله سوم زمانی آغاز می‌شود که جامعه با یک شوک روبه‌رو می‌شود؛ شوکی که می‌تواند اقلیمی، جنگی، مالی، یا ترکیبی از این عوامل باشد. فروپاشی تمدن عصر برنز با خشکسالی‌های پیاپی آغاز شد، سقوط روم با هجوم قبایل و بحران مالی هم‌زمان شد، و در مایاها کمبود بارش نقش مهمی ایفا کرد. اما نکته مهم این است که شوک، علت فروپاشی نیست؛ شوک صرفاً لحظه‌ای است که ضعف‌های انباشته‌شده را بر سطح می‌آورد.

مرحله چهارم واکنش حکومت است؛ واکنشی که معمولاً به جای کاهش بحران، آن را تشدید می‌کند. در بسیاری از تمدن‌ها، حکومت‌ها در زمان بحران به جای اصلاح ساختارها، قدرت خود را افزایش دادند، مالیات‌ها را بالا بردند، آزادی‌ها را محدود کردند و تعهدات اقتصادی را بر دوش طبقات پایین‌تر گذاشتند. این رفتارها شکاف اجتماعی را عمیق‌تر و توان دولت برای مدیریت بحران را ضعیف‌تر کرد و در نهایت جامعه وارد مرحله فروپاشی اجتماعی و نهادی شد.

نکته قابل‌توجه این است که فروپاشی لزوماً به معنای نابودی کامل نیست. بسیاری از جوامع پس از فروپاشی وارد چرخه‌ای از بازسازی شدند. پس از سقوط عصر برنز، ساختارهای محلی جایگزین ساختارهای متمرکز شدند. در اروپا پس از طاعون سیاه، جمعیت کاهش یافت و قدرت چانه‌زنی طبقات پایین افزایش پیدا کرد. در برخی موارد، فروپاشی فرصت بازتعریف ساختارهای حکمرانی و بازتوزیع قدرت را فراهم کرد.

اگرچه جهان امروز با تمدن‌های باستان بسیار متفاوت است، اما شباهت‌های برخی روندها توجه پژوهشگران را جلب کرده است. افزایش نابرابری در ابعادی کم‌سابقه، تمرکز قدرت اقتصادی و فناورانه در دست گروهی محدود، گسترش بحران اقلیمی، فرسایش اعتماد عمومی به نهادهای سیاسی و وابستگی شدید اقتصاد جهانی به شبکه‌های به‌شدت پیچیده، همه عواملی هستند که در گذشته نیز مقدمات فروپاشی تمدن‌ها را شکل داده‌اند.

بحران اقلیمی به‌ویژه شباهت زیادی با فشارهای زیست‌محیطی دوران سقوط عصر برنز یا افول مایاها دارد. کمبود آب، خشکسالی‌های طولانی، مهاجرت‌های اقلیمی و کاهش تولید غذا، سبب شده که برخی مناطق دنیا با مشکلات مشابه جوامع پیشین مواجه شوند. از سوی دیگر، تمرکز ثروت و قدرت در شرکت‌های فناوری و بازیگران اقتصادی فراملی، یادآور ساختارهای بسیار متمرکز تمدن‌های پایانی روم یا مصر باستان است.

یکی از نشانه‌های قابل‌توجه دوره‌های پیش از فروپاشی، کاهش اعتماد عمومی و تضعیف نهادهای نظارتی بوده است. امروز نیز بسیاری از مطالعات نشان می‌دهند اعتماد مردم به نهادهای رسمی در کشورهای مختلف به پایین‌ترین حد خود در دهه‌های اخیر رسیده است؛ وضعیتی که می‌تواند ظرفیت دولت‌ها برای مدیریت بحران‌ها را ضعیف کند.

در کنار این عوامل، وابستگی اقتصاد جهانی به زنجیره‌های پیچیده تولید، حمل‌ونقل و فناوری نوعی شکنندگی ساختاری ایجاد کرده که در فروپاشی تمدن‌های گذشته نیز مشاهده می‌شد. هرچه ساختار پیچیده‌تر باشد، تحمل آن در برابر شوک‌ها کاهش می‌یابد؛ همان‌طور که شبکه تجارت عصر برنز نتوانست تداوم اختلال‌های بزرگ را تاب آورد.

بازخوانی چرخه‌های تاریخی فروپاشی نشان می‌دهد که هیچ اجتماعی از این روندها مصون نیست، اما فروپاشی سرنوشت محتوم نیست. همان‌طور که برخی تمدن‌ها توانستند خود را بازسازی کنند، جوامع امروز نیز می‌توانند این مسیر را طی کنند. شرط آن است که عوامل اصلی شکنندگی به‌موقع شناسایی و اصلاح شوند؛ از جمله کاهش تمرکز قدرت، توزیع عادلانه‌تر منابع، تقویت نهادهای عمومی و سازوکارهای پاسخگویی، مدیریت پایدار منابع طبیعی، و کنترل نیروهایی که فشار زیادی بر ظرفیت‌های زیست‌محیطی و اجتماعی وارد می‌کنند.

اگر تاریخ درسی داشته باشد این است که تمدن‌ها معمولاً نه به‌دلیل یک بحران بلکه به‌دلیل ناتوانی در واکنش درست به بحران فرو می‌ریزند. فرصت اصلاح پیش از فروپاشی همیشه وجود دارد، اما این فرصت محدود است. دنیای امروز دقیقاً در چنین نقطه‌ای ایستاده است. میان تکرار چرخه فروپاشی و آغاز مرحله‌ای از بازسازی ساختاری که می‌تواند مسیر آینده جامعه جهانی را تعیین کند.