علی نصیری در گفتوگو با ایسنا با اشاره به وضعیت ناایمنی گسترده در بازار بزرگ تهران که انبارداریهای متعدد، واحدهای تولیدی، حجم بالای اجناس قابل اشتعال و مواد شیمیایی را در خود جای داده است، تأکید کرد که «بازار بیش از حرف، نیازمند عمل است.»
او با انتقاد از تکرار سخنان بیسرانجام طی چند دهه گذشته، گفت: گوش مردم از حرفهای تکراری و کم فایده ما درباره بازار پر شده است. این حوزه اراده، همراهی و همدلی میخواهد؛ چیزی که کمتر از سوی همه طرفها میبینیم. چه کسبه که باید جان خود را مهم بدانند و چه رسانههایی که باید مدافع اقدام درست باشند.
نصیری با اشاره به برخی رویکردهای رسانهای افزود: برای من جالب بود که در یکی از برنامههای صداوسیما، البته کلیت صدا سیما به این صورت نیست، من حضور داشتم و دیدگاهی مطرح میشد که عملاً از ناایمنی دفاع میکرد و بیان میکردند که نمیشود صنفی که ناایمن است جابهجا شود!
رئیس سازمان پیشگیری و مدیریت بحران شهر تهران با بیان اینکه طی سالهای گذشته اقدامات متعددی در بازار انجام شده، اما کافی نبوده است، اظهار کرد: تجربه چند دهه نشان داده که هرچند تلاشهای زیادی از اقدامات پلیس تا ورود وزارت کشور، استانداران و دستگاههای مختلف صورت گرفته، اما این تلاشها به نتیجه مطلوب نرسیده است. اینکه چه باید کرد کاملاً مشخص است. طرحها بارها تدوین و مصوب شدهاند.
او به مصوبات ستاد بازآفرینی شهر تهران به ریاست شهردار تهران و با حضور استاندار تهران اشاره کرد و گفت: حدود ۳۵ اقدام مشخص در قالب پنج محور برای ساماندهی بازار تهیه و تصویب شده است. از ساماندهی مشاغل، چرخدستیها و مسائل مرتبط با حضور اتباع گرفته تا موضوعات امنیتی، زیرساختها و شریانهای حیاتی، خطرات آتشسوزی، زلزله، ایمنی کالبدی و سایر ناپایداریها. همه چیز روشن است و مسیر اقدام هم، مشخص است.
نصیری ریشه اصلی عقبماندن از اجرای اقدامات را پیچیدگیهای متعدد بازار دانست و توضیح داد: مشکلات میان مالکان، سرقفلیداران، مسائل میراث فرهنگی و دهها عامل دیگر باعث شده است تا هر اقدام اساسی دشوار شود. هر جا بیزینس باشد، معمولاً با ایمنی در رقایت قرار میگیرد چون ایمنی محدودیت ایجاد میکند، اما بیزینس دنبال ادامه فعالیت بدون قید و شرط است. وقتی میخواهیم ورود کنیم و بگوییم فلان فعالیت یا صنعت نباید در بازار باشد، متولیان آن صنف اعتراض میکنند که «نان» آنها به خطر افتاده است. یا وقتی میگوییم اینجا باید بازار باشد یا بارانداز، مقاومتهایی شکل میگیرد.
وی تأکید کرد که حل مسئله بازار تهران نیازمند تصمیمگیری سخت، اجرای قاطع و همراهی همه ذینفعان است.
نصیری با اشاره به ذخیره و انتقال گسترده کالاهای غیرمتناسب با ماهیت بازار تهران، گفت: در بازار تهران خیلی از اجناس اصلاً برای فروش آنی نیست. کالا از یک نقطه کشور راه میافتد تا در نقطه دیگری مصرف شود، اما در میانه راه در بازار تهران انبار میشود. فقط پارچه و کاغذ و خوراکی نیست؛ مواد شیمیایی، چسب و اقلامی وجود دارد که اگر دچار آتشسوزی شوند، فوقالعاده خطرناکاند و این اتفاق افتاده است.
او یادآور شد: سال گذشته در بازار سیدولی انبار چسب یکی از مغازهها آتش گرفت. ۵۴ ساعت نیروهای آتشنشانی جانبرکف تلاش کردند فقط مانع گسترش آتش شوند؛ همه آن محل پر از مواد شیمیایی بود. برای بروز خطرات شیمیایی، وقتی انبار چسب آتش بگیرد، دود و ترکیبات شیمیاییاش سالها به ریه، پوست و چشم آسیب میزند.
رئیس سازمان پیشگیری و مدیریت بحران شهر تهران با اشاره به دشواری ایمنسازی در شرایط فعلی بازار، توضیح داد: اینکه راهبرد را بگذاریم بر ایمنسازی کامل بازار تهران، کاری بسیار سخت و پیچیده است. سالهاست مجموعههای مدیریتی تلاش کردند، اما به دلیل حجم مشکلات، توفیق کافی حاصل نشده است. یک راهحل این است که بخشهای پرخطر بازار را منتقل کنیم؛ همان طرحهایی که با عنوان لکهگذاری و ایجاد شهرهایی مثل شهر طلا، شهر کفش و … در مناطق دیگر تهران به طور مثال منطقه ۱۶، ۱۸، ۱۹ یا حتی انتقال انبارها به بیرون از تهران و محدودههایی مانند شهر آفتاب مطرح شده است.
او تأکید کرد: البته این طرحها را نمیتوان بدون ملاحظه کسبوکار، شرایط اقتصادی جامعه، دسترسی مردم و واقعیتهای صنفی اجرا کرد. قطعاً باید با اصناف گفتوگو کرد و جزئیات کارشناسی را سنجید. اما اینکه وضع موجود را بپذیریم و از آن دفاع کنیم، قابل قبول نیست. نمیشود بگوییم همین است که هست؛ آتش میگیرد و سرمایه چند دهساله یک کاسب از بین میرود یا در زلزله فرو میریزد.
نصیری با اشاره به اهمیت میراث فرهنگی بازار تهران، ادامه داد: اگر یک ساختمان معمولی بدون حضور انسان تخریب شود، با پول قابل بازسازی است. اما میراث فرهنگی و هویتی قابل جبران نیست. ارگ بم وقتی در زلزله فروریخت، آیا توانستیم هزار سال تاریخ را بازسازی کنیم؟ نه، آن بنای اصیل دیگر وجود ندارد. بسیاری از سازههای بازار از دوره صفویه، قاجار یا حتی پیشتر به ما رسیدهاند و ارزش تاریخی ویژه دارند. اگر در آتشسوزی بسوزند یا در زلزله فرو بریزند، نابودیشان قطعی است.
او همچنین یکی از موانع جدی ایمنسازی را اختلافات حقوقی طولانیمدت میان مالکان و سرقفلیداران دانست و افزود: بسیاری از کسبه سالهاست بر سر سرقفلی اختلاف دارند و اجازه ایمنسازی داده نمیشود. در چنین مواردی شاید لازم باشد قوه قضاییه ورود کند. مسئله ایمنی باید مقدم بر دعوای حقوقی باشد. اگر اختلافات حقوقی به قیمت تهدید جان انسانها تمام شود، عقل من میگوید که بیتردید جان مردم باید در اولویت قرار بگیرد.
انتهای پیام