عصر ایران ؛ فریده غائب ــ در تهران، هزاران دوچرخه اشتراکی نارنجی در سال ۱۳۹۷ وارد خیابانها شدند، حالا زیر آفتاب خاک میخورند و زنگ میزنند؛ پروژهای که قرار بود بخشی از راهحل آلودگی هوا و ترافیک باشد، به دلیل نبود زیرساخت مناسب، کمبود بودجه تعمیرات، اختلافات اداری و محدودیتهای اجتماعی (از جمله ممنوعیت دوچرخهسواری زنان) نیمهکاره رها شد.
در حالی که آلودگی هوا سالانه جان هزاران نفر را میگیرد و ۴۲٪ سفرهای تهران کمتر از ۵ کیلومتر است (که ایدهآل برای دوچرخه بود)، این فرصت بزرگ از دست رفت.
در مقابل، شهرهایی مثل لیون، پاریس، بوداپست، مونترال و بهویژه هانگژو (با بیش از یک میلیارد سفر سالانه) با ایجاد زیرساخت امن، نگهداری مداوم، همکاری عمومی–خصوصی و دسترسی برابر برای همه، دوچرخه اشتراکی را به بخشی پایدار و موفق از حملونقل شهری تبدیل کردند و آلودگی و ترافیک را بهطور چشمگیری کاهش دادند.
ایران هم میتوانست همین مسیر را برود، اما پروژه را رها کرد. حالا فقط یک سؤال باقی است: آیا از این شکست درس میگیریم یا فقط نگاه میکنیم که دوچرخهها زیر آفتاب نابود شوند؟
