حضور ابومسلم در لیگ دسته سوم و آنچه در ورزشگاه امام‌ رضا(ع) رقم خورد، نشان داد این تیم هنوز هم یک سرمایه اجتماعی کم‌نظیر برای شهر مشهد است. حضور بیش از ۲۵ هزار تماشاگر؛ از زن و مرد و پیر و جوان، صحنه‌ای از شور، نشاط و همبستگی را به وجود آورد که با هیچ رخداد اجتماعی نمی‌توان آن را مقایسه و فراهم کرد. آن گردهمایی حمایتی چشمگیر که با حضور بانوان پرشورتر هم شد، سال‌هاست کمتر در این شهر تجربه شده است. این حضور، بخشی از هویت جمعی و تاریخی مردم مشهد را دوباره زنده کرد.
اما نکته مهم این است که نباید به همین حضور مقطعی تماشاگران بسنده کرد. شوربختانه ابومسلم بنا به هزار و یک دلیل گفتنی و نگفتنی، با همه سابقه و جایگاهش، امروز در لیگ دسته سوم و آن هم با مدیریت خصوصی اداره می‌شود؛ مدیریتی که طبیعتاً با فشارهای اقتصادی، هزینه‌های فزاینده و نبود ثبات مالی تا نقطه‌ای می‌تواند پیش برود. واقعیت این است که یک مجموعه خصوصی حتی با نیت و انگیزه بالا به تنهایی نمی‌تواند بار احیای کامل این سرمایه اجتماعی را بر دوش بکشد. همین الان در فوتبال ایران کارخانجات بزرگ خصولتی و هلدینگ‌های بزرگ تجاری و کنسرسیوم‌های بانکی در تأمین هزینه‌های فوتبالی کمر خم کرده‌اند. پس نمی‌توان انتظار داشت یک شرکت ساختمان‌سازی، هرچقدر هم بزرگ، بتواند به تنهایی تمام وظایف هویتی-ورزشی یک شهر را به دوش بکشد.
تجربه شهرهایی مثل تبریز، اصفهان، رشت و اهواز نشان می‌دهد احیای یک تیم ریشه‌دار، تنها زمانی ممکن می‌شود که نهادهای شهری و استانی پای کار بیایند. در مشهد هم همین انتظار وجود دارد؛ شهرداری، استانداری، فرمانداری، آستان قدس رضوی و حتی کارخانه‌ها و مجموعه‌های بزرگ اقتصادی استان باید هر کدام به اندازه سهم خود در حفظ و رشد این هویت تاریخی مشارکت کنند. اگر امکان کمک مالی مستقیم وجود ندارد، دست‌کم باید شرایط لجستیکی چون تأمین زمین تمرین، تسهیل دسترسی به زیرساخت‌ها، فراهم ‌کردن شرایط مناسب برای برگزاری مسابقات، ایجاد بستر به منظور ورود حامیان مالی جدی و حمایت از مسیر صعود به دسته‌های بالاتر از جمله این همیاری‌ها باشند. ضمن اینکه اگر وعده کنسرسیوم فولادی استاندار محقق شود، بسیار می‌توان امیدوار بود ابومسلم در مسیری هموارتر بتواند خیلی زود به سطح اول برگردد.
واقعیت این است که نباید اجازه داد ابومسلم فقط چند بازی برگزار کند، کمی شور به وجود بیاید و سپس دوباره خاموش شود. اگر نتایج تیم به دلیل نبود حمایت لازم افت کند، همین جمعیت پرشور که امروز سرمایه‌اند، می‌توانند به سرعت به نارضایتی و خشم اجتماعی تبدیل شوند. این همان تیغ دولبه‌ای است که باید زودتر از آنکه دیر شود، آن را جدی گرفت.
یادمان نرود اگر ابومسلم بار دیگر به لبه سقوط برود، بازگشتش تقریباً غیرممکن خواهد شد و این یعنی محو شدن بخشی از تاریخ، خاطره و هویت ورزشی مشهد. امروز فرصتی که ایجاد شده، فرصتی استثنایی است که باید با درایت حفظ شود. این تیم به گواه همه سیاسیون و غیر سیاسیون و ورزشی‌ها و غیر ورزشی‌ها فقط یک باشگاه نبوده و نیست؛ ابومسلم سرمایه‌ای فرهنگی، تاریخی و اجتماعی است و حفظ این سرمایه فقط با همت یک بخش ممکن نیست. امروز به نظر می‌رسد اگر در حمایت شهری و استانی از این عشق مشکی تعلل شود، فردا بسیار دیر خواهد بود.