در تمام سال‌های اخیر از یک نیت درست، مثل همیشه استفاده غلط شده و به کوه مشکلات فوتبال ایران اضافه شده است. مدیرانی که هیچ شناختی از عرصه فوتبال و رسانه ندارند، با دادن گزارش بازی تیم‌های شهرستانی به گزارشگر همان استان، سعی در فرصت دادن و شکوفایی استعدادها کردند تا حداقل مونوپل گزارشگران پایتخت‌نشین به تدریج از بین برود.
اما وقتی افرادی که برای این نیتِ درست انتخاب می‌شوند به قول عامیانه «این‌کاره» نباشند، نه فقط قادر به استفاده از فرصت نیستند بلکه با ندانم‌کاری به مشکلات اضافه می‌کنند. در نتیجه سال‌هاست که همه فوتبال‌دوستان از مسئولان تلویزیون می‌خواهند گزارشگران، روی آنتن زنده جانب‌داری از تیم شهرشان نکنند و اگر نمی‌توانند، لااقل همان اساتید ۴۰ سال اخیر را بیاورید!
اما مثل سایر انتقادات، گوش شنوایی وجود ندارد. الگوی جواد خیابانی که مثلا می‌خواهد حال‌وهوای ملی و حماسی به بازی‌های نمایندگان ایران مقابل تیم‌های خارجی بدهد، با کارنابلدی به حال و روزی افتاده که در بازی سپاهان و الحسین شاهدش بودیم.
چند وقت پیش فیروز کریمی -که اتفاقا کارشناس همین بازی در شبکه ورزش بود- از گزارشگران ایراد گرفت که آن‌ها به جای پرداختن به وظیفه اصلی خود در کار مربی و بازیکن دخالت می‌کنند. او به درستی اشاره کرد که تحلیل فوتبال، کار کارشناس است و گزارشگر حق ندارد نظرات شخصی خود را به حلقوم بینندگان تلویزیونی حقنه کند!
حالا ببینید که گزارشگر این مسابقه پا را فراتر گذاشته و مثل اغلب تماشاگران یک پا داور شده بود! مشخص نیست که چرا همه ایران فکر می‌کنند داوری را از داوران بهتر بلدند؟! او از دقیقه اول تا آخر، بابت هر حرکت و هر سوت داور، مدام خواستار دادن کارت می‌شد! انگار نه انگار که صدای او را فقط مردم می‌شنوند نه داور!
سوال این‌جاست که شما کدام کلاس داوری را رفته‌اید که این‌گونه حکم صادر می‌کنید؟ اصلا اگر این‌قدر تسلط داری، چرا جای یک گزارشگر واقعی و استعداد را گرفتی؟ در این وانفسای داوری در فوتبال ایران، شما برو و داور شو تا فوتبال از پتانسیل‌تان بهتر و بیشتر استفاده کند!
این جناب گزارشگر در طول مسابقه بیشتر از آن که به دنبال گل زدن سپاهان و پیروزی تیم کشورمان باشد، دنبال کارت بود! آن‌قدر که حوصله بینندگان سر رفت و حال همه بد شد! هیچ‌کس از یک آدم حرفه‌ای -چه بازیکن و مربی چه داور و رسانه- انتظار ندارد که تعصب و تعلقات شخصی را وارد کار تخصصی کنند که بابتش پول می‌گیرند، اما والله همین «تعصب غلط» هم حدی دارد! شما می‌خواهی از تیم شهر یا کشورت جانب‌داری کنی لااقل جای درست و به دلیل منطقی دفاع کن! وگرنه فریاد کشیدن و بوق زدن و توپ را به زمین داور انداختن را که همه بلدند!
فرق شما که تریبون داری و بابتش حقوق می‌گیری، با هوادار عادی فوتبال در همان تخصص است؛ باید بلد باشی از تیمت درست دفاع کنی، آن هم با الفبا و زبان رسانه نه این‌که مصداق داستان معروف حضرت مولانا شوی:
دشمن دانا که غم جان بود | بهتر از آن دوست که نادان بود
اینجا را بخوانید: کاش رژه روی اعصاب بیننده‌ها بازنشستگی داشت!