کاروان ایران در مسابقات کشورهای اسلامی موفق به کسب مجموع ۸۱ مدال شد؛ اما در میان این دستاوردها، مدال برنز تیم ملی هندبال زنان جایگاهی ویژه داشت. این تیم برای نخستین‌بار در تاریخ هندبال ایران توانست در رقابتی با حضور قدرت‌های آسیایی، دو تیم اروپایی و چند تیم مطرح آفریقایی بر سکوی افتخار بایستد. تیم ملی زنان با پیروزی ارزشمند مقابل ازبکستان در دیدار رده‌بندی، عنوان سومی را کسب کرد و یکی از مهم‌ترین موفقیت‌های ورزشی ایران در این دوره را رقم زد.
این مدال تنها یک نتیجه ورزشی نبود؛ بلکه آغاز دوره‌ای نو برای هندبال زنان ایران به‌شمار می‌رود؛ تیمی که اکنون اهداف خود را فراتر از رقابت‌های منطقه‌ای و در سطح جهانی تعریف کرده است. در ادامه، گفت‌وگویی با هانیه کریمی، بازیکن تیم ملی هندبال بانوان ایران انجام داده‌ایم.
*از لحظه برد و کسب مدال برنز بگویید.
لحظه برد برایمان خیلی احساسی بود. ما توانستیم اولین مدال بزرگسالان را بگیریم؛ برای این لحظه سال‌های متوالی جنگیدیم و تلاش کردیم.
سطح کیفی رقابت‌ها چگونه بود؟
سطح کیفی مسابقات کشورهای اسلامی در شهر ریاض بسیار بالا بود. حضور دو کشور اروپایی مانند ترکیه و آذربایجان و چند کشور آفریقایی، سطح رقابت‌ها را ارتقا داده بود. آماده‌سازی اردوها از مردادماه آغاز شد و فدراسیون هندبال به‌صورت منظم بر روند برگزاری اردوهای تیم ملی نظارت داشت.
بعد از برد، یک ویدئو از تیم هندبال منتشر و حسابی وایرال شد، ضبط ویدئوی تیمی از قبل برنامه‌ریزی شده بود؟
این ویدئو در واقع برنامه‌ریزی‌شده نبود. حتی من در آن ویدئو حضور ندارم، زیرا برای انجام تست دوپینگ انتخاب شدم. این اقدام کاملاً خودجوش بود و در ابتدا صرفاً برای ثبت یک خاطره ضبط شد. سپس تصمیم گرفته شد که ویدئو توسط فدراسیون منتشر شود و همین موضوع سبب شد که بازتاب گسترده‌ای پیدا کند.
مربی‌گری آنا کریستیانا سیائورا چه میزان در موفقیت شما تأثیر داشته است؟
در حال حاضر نمی‌توان ارزیابی دقیقی ارائه کرد، زیرا ایشان به تازگی در تیم ملی اضافه شدند؛ اما بدون تردید در حال آشنا کردن تیم با استانداردهای جهانی است. به‌هرحال او مربی است که در بالاترین سطح هندبال فعالیت می‌کند و زمان نشان خواهد داد که تأثیر حضور او تا چه اندازه خواهد بود.
به نظر می‌رسد رابطه بازیکنان بسیار دوستانه و همدلانه است. از نظر شما مهم‌ترین عامل موفقیت تیم چیست؟
دقیقا همین‌طور است. مهم‌ترین عامل موفقیت تیم، همدلی و اتحاد میان بازیکنان است. همه اعضای تیم برای هدف مشترک تلاش کردند. حتی معتقدم امکان کسب مدالی با رنگ بهتر نیز وجود داشت، اما این اتفاق رقم نخورد. امیدواریم در دوره‌های آینده به این هدف دست پیدا کنیم.
در لحظات خستگی یا ناامیدی، چه چیزی دوباره به شما انگیزه می‌دهد؟
در چنین شرایطی، اهداف مشخصی که برای خود تعریف کرده‌ام به من انگیزه می‌دهند. مسیر را با هدف آغاز کردم و هیچ‌گاه عقب‌نشینی نکردم. در سخت‌ترین لحظات با خودم می‌گویم: «اگر عقب بکشی، بعداً به خودت چه می‌گویی؟» این جمله باعث افزایش انگیزه‌ام می‌شود. پس از آن نیز حضور پدر و مادرم نیرویی بزرگ برای ادامه مسیر است؛ آنها برای من زحمات بسیاری کشیدند و تلاش می‌کنم پاسخ‌گوی این زحمات باشم.
از چالش‌های این رشته بگویید.
هندبال از دشوارترین ورزش‌های تیمی است و در عین حال ورزش چندان شناخته‌شده‌ای نیست. این رشته ورزشی اروپایی، بسیار سخت و با آسیب‌پذیری بالاست. ما هیچ‌گاه تریبونی جدی برای معرفی هندبال نداشتیم و می‌توانم با قاطعیت بگویم این نخستین بار است که درباره هندبال به این شکل صحبت می‌شود.
قراردادها در این رشته به چه شکل است؟ آیا رضایت دارید؟
قراردادها هیچ‌وقت مطلوب نبوده و تنها در حدود یک سال اخیر اندکی بهبود یافته است. میزان قراردادها متناسب با تلاش بازیکنان نیست اما به لطف آقای پاکدل و حمایت‌های فدراسیون، روند رو به بهبودی ایجاد شده و اکنون رضایت بیشتری وجود دارد.
به‌عنوان یک ورزشکار، بزرگ‌ترین چالش حرفه‌ای شما چیست؟
زن بودن بزرگ‌ترین چالش ماست. البته این موضوع محدود به ایران نیست و زنان ورزشکار در سراسر جهان با چنین چالشی مواجه هستند. با این حال، حمایت خانواده و اطرافیان موجب حفظ انگیزه و ادامه مسیر می‌شود.
برای مسابقات پیش رو چه برنامه‌ای دارید؟ آیا باید منتظر شگفتی‌های دیگری از تیم هندبال بانوان باشیم؟
در حال حاضر عازم مسابقات جهانی در هلند و آلمان هستیم. شاید در جام جهانی به‌دنبال کسب عنوان نباشیم، اما هدف اصلی ما نشان دادن توانمندی زنان ایرانی و اثبات قدرت تیم ملی هندبال بانوان ایران در سطح جهانی است.
