اردیبهشت ۱۴۰۰ زن جوانی با پلیس تماس گرفت و گفت ناخواسته همسرش را به قتل رسانده است. مأموران که به آپارتمان آنها در طبقه بیستم برج رسیده بودند، زن جوان را گریان یافتند. او گفت: «شوهرم قصد خفه کردنم داشت. برای نجات جانم، بدون اینکه بفهمم، مجسمه برنزی کنار دستم را برداشتم و به سرش زدم. فقط می‌خواستم خودم را نجات بدهم.»

زن جوان توضیح داد که زندگی خوبی با همسرش داشته اما مشکلات مالی ناشی از خیانت شریک کاری شوهرش رابطه‌شان را وارد بحران کرده بود. روز حادثه نیز پس از برگشت خوردن یکی دیگر از چک‌ها، میانشان مشاجره بالا گرفت و درگیری به حادثه تلخ انجامید.

با تکمیل تحقیقات، او در دادگاه کیفری محاکمه شد و با ابراز پشیمانی از خانواده شوهرش طلب بخشش کرد اما اولیای دم خواستار قصاص شدند. حکم قصاص در دیوان عالی تأیید و پرونده برای اجرا به دادسرا ارسال شد. جلسات صلح و سازش نیز نتیجه‌ای نداشت تا این‌که زن جوان در آخرین جلسه درخواست کرد وصیت‌نامه شوهرش باز و خوانده شود.

این وصیت‌نامه در دوران ابتلای مرد جوان به کرونا نوشته شده بود؛ زمانی که تصور می‌کرد بیماری از او جان می‌گیرد. او وصیت کرده بود بخشی از اموالش صرف امور خیریه شود و از همسرش به‌خاطر مراقبت‌هایش تشکر کرده و یک‌سوم دارایی‌اش را به نام او زده بود.

وقتی وصیت‌نامه در حضور خانواده خوانده شد، پدر و مادر مقتول که قدردانی پسرشان از همسرش را دیدند، تصمیم گرفتند او را ببخشند؛ اما به یک شرط. آنها اعلام کردند به حرمت حضرت فاطمه (س) از قصاص می‌گذرند، به شرط آن‌که زن جوان برای نیت پنج‌تن آل‌عبا، جهیزیه پنج عروس نیازمند را تهیه کند.

عروس زندانی این شرط را پذیرفت و به‌زودی از زندان آزاد خواهد شد.

روزنامه ایران