روزبه دلاور| تیم ملی والیبال زنان ایران با نمایشی دیدنی تاجیکستان را در دیدار رده‌‌بندی بازی‌های همبستگی کشورهای اسلامی در ریاض با نتیجه قاطع سه بر صفر شکست داد و به مدال برنز این مسابقات دست یافت.
به گزارش روزنامه اعتماد، ملی‌پوشان کشورمان که در روز پایانی مسابقات والیبال برای دومین بار در این مسابقات به مصاف حریف رفتند با امتیازات بسیار بالا برتری مطلق خود را به نمایش گذاشتند. این پیروزی سومین برد متوالی شاگردان لی دوهی در این رقابتها بود و سکوی سومی را برای والیبال زنان ایران به ارمغان آورد. کسب این مدال برنز دستاورد بزرگی برای والیبال بانوان ایران در سطح بین‌المللی محسوب می‌شود با این حال در دوره قبلی سروقامتان کشورمان به نشان نقره این رقابتها دست یافته بودند. پس از کسب این مدال گفت‌وگویی با آیتک سلامت، کاپیتان و قطر پاسور تیم ملی انجام دادیم تا درباره این دستاورد و روند مسابقات صحبت کنیم.
از حضور در مسابقات کشورهای اسلامی بگویید.
خدا را شکر که ما توانستیم دست پر از این مسابقات برگردیم اگرچه هدفمان حضور در فینال و کسب مدال طلا یا نقره بود اما با توجه به قرعه بازی‌ها دوتا بازی سخت را همان اول انجام دادیم و در این دو بازی نتوانستیم عملکرد خوبی داشته باشیم. ترکیه و آذربایجان دو تیم قدر این بازی‌ها بودند که با آنها بازی کردیم حالا ان‌شاالله در دوره بعدی بتوانیم عملکرد بهتری داشته باشیم.
هدفتان این بود که در مراحل بعد با این تیم‌ها بازی کنید؟
هدفمان باید همین باشد که کاری به اسم تیم‌های مقابلمان نداشته باشیم اما بهتر بود که بازی اولمان راحت‌تر می‌بود تا جلوی ترکیه و آذربایجان راحت‌تر بازی کنیم. بازی اول همیشه چلنج خودش را دارد. بازی‌های اولمان مقابل تیم‌های بلندقد با مدافعان قدبلند بود که نتوانستیم پیروز شویم.
تجربه بازی مقابل آذربایجان و ترکیه را داشتید؟
دقیقا چهار سال پیش در همین مسابقات و در ترکیه با آنها بازی کرده بودیم که توانسته بودیم آذربایجان را ببریم اما به ترکیه باخته بودیم این دو تیم واقعا قدر هستند.
قبول دارید که نقره دوره قبلی بازی‌ها انتظارات را از تیم بالاتر برده بود؟
همین طور است. می‌خواستیم یا نقره را تکرار کنیم یا خوشرنگ‌ترش کنیم، اما نشد.
حضور در تورنمت کافا و قهرمانی در آن مسابقات آماده‌سازی مناسبی برای شرکت در مسابقات کشورهای اسلامی بود؟
بهتر بود که بازی‌های تدارکاتی بیشتری داشتیم و با تیم‌های سطح بالاتر از خودمان بازی می‌کردیم تا با آمادگی بیشتر مقابل آذربایجان و ترکیه قرار بگیریم. به بـــازی‌های بــیشتر و با تیم‌های قدبلندنیاز داریم تا بازی کنیم تا بتوانیم تجربه کنیم مقابل هر تیمی با چه روشی بازی کنیم. ما باید با تیم‌های افغانستان و تاجیکستان بازی می‌کردیم تا مدال بگیریم اما کمکی به پیشرفت ما نمی‌کند. حتی برای بازی با تاجیکستان علاقه‌ای نداشتیم دوباره با آنها بازی کنیم فقط برای کسب مدال با آنها بازی کردیم.
از عملکرد شخصی خودتان رضایت داشتید؟
می توانستیم خیلی بهتر عمل کنیم. امیدوارم با تدابیر مربیان در آینده عملکرده بهتری داشته باشیم. حتی تماشای بازی آذربایجان و ترکیه خیلی به ارتقای سطح فنی ما کمک می‌کند. خودم هم از شرایطی که مدنظرم بود کمی فاصله داشتم. به قدری که باید از خودم راضی نبودم و برای همین از وقتی برگشتم تمریناتم را شروع کردم و استراحت نکردم تا در لیگ عملکرد خوبی داشته باشم و به تیمم کمک کنم. در ایران این مشکل را داریم که ورزشکار با یک برد خیلی خوشحال است و با یک شکست بسیار ناامید می‌شود. این از فرهنگ ایران می‌آید که یک دفعه خوشحال می‌شویم و یک دفعه ناراحت. دارم تمرین می‌کنم روی خودم.
علت اینکه نتوانستید انتظارات مورد نظر خودتان را برآورده کنید چه بود؟
این را نگویم بهتر است! چون نمی‌توانم واقعیت را بگویم!
کادر فنی توانست به لحاظ روحی و روانی به تیم کمک کند؟
این را هم نمی‌خواستم بگویم اما بهتر است که بگویم! چون از طرف کمیته ملی المپیک با کاروان اعزام می‌شویم تعداد معدودی از مربیان را می‌توانیم همراه تیم اعزام کنیم و حتی فیزیوتراپ و ماساژور هم نداشتیم! با توجه به حضور دو هفته‌ای ما در آنجا فشار روحی به‌خصوص فیزیکی روی تیم زیاد بود و حتی نتوانستیم یکی را به عنوان روانشناس کنارمان داشته باشیم با اینکه بعضی از بچه‌ها تراپیست دارند اما مربیان بودند که همه وظایف فنی را برعهده داشتند. بهتر بود که روانشناس هم کنار تیم بود. البته مشکل از طرف کمیته هم نیست چون تعداد نفرات اعزامی اختیاری نیست و مجبور می‌شوند افراد ضروری را ببرند اما امکانات ما هم به هیچ‌وجه قابل قیاس مثلا با فوتبال نیست.
شاید انتظار جامعه هم برای همین از تیم والیبال زنان بیش از حد نباشد.
ما امکانات داریم اما اندازه فوتبال نیست تا بگویند وای... همه چیز رو به راه است تا بازیکن بدون دغذغه بازی کند؛ نه این طور نیست!
شما هم فوتبال ملی را دنبال می‌کنید؟
خیلی سخت! اما خب طرفدار تیم‌های ملی هستم و نتایج را به طور کلی پیگیر می‌شوم اما نمی‌بینم. در حدی که تیم شهرم تراکتور را ساپورت کنم، فوتبال می‌بینم.
از اینکه به فوتبال این همه توجه می‌شود حس بدی ندارید؟
چرا! اوایل در رده‌های سنی پایین‌تر می‌گفتیم چرا این قدر به فوتبال توجه می‌شود؟ نباید قبول می‌کردیم اما قبول کردیم که فوتبال ورزش شماره یک کشورمان است و مردم خیلی به آن توجه می‌کنند اگرچه نتایج خاصی از آنها ندیدم. به نظرم ورزش شماره یک ما کشتی است. توجه زیادی به این رشته می‌شود و همین طور مدال‌ها را درو می‌کنند! فدراسیون آنها کنار خوابگاه ما در مجموعه آزادی است و هربار که رد می‌شویم، می‌بینیم یک ساختمان جدید اضافه می‌کنند، مثلا یک بار استخر درست می‌کنند یا سالن بدنسازی. همیشه هم با خودمان می‌گوییم حق‌شان است چون نتیجه می‌گیرند. کاش ما هم نتایجی رقم می‌زدیم تا این امکانات برای ما هم بود.
مسابقات بعدی تیم ملی چه زمانی است؟
سال بعد بازی‌های آسیایی است. از هفته بعد هم ان‌شاءالله مسابقات لیگ ما شروع می‌شود.