به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ به نقل از گاردین؛ روزنامه «گاردین» گزارش مفصلی درباره وضعیت دشوار غیرنظامیان فلسطینی در غزه به دلیل جنگ و آوارگی منتشر کرده و تأثیر طوفان‌های زمستانی و مشکلات دسترسی به کمک‌های انسانی را بررسی کرده است.
همه می‌دانستند چه چیزی در انتظارشان است، اما ساکنان چادرهای پرجمعیت در سواحل جنوب غزه کاری زیادی نمی‌توانستند انجام دهند، زیرا طوفان نزدیک می‌شد. صَباح البریم، ۶۲ ساله، همراه یکی از دختران و چند نوه‌اش در خانه فعلی‌شان که ساختمانی موقت از پارچه ضد آب و چوب بازیافتی بو نشسته بود که هفته گذشته باد و باران شدید غزه را درنوردید. صَباح، اهل خان یونس و چندین بار آواره شده از ابتدای جنگ در اکتبر ۲۰۲۳، گفت: «همه چیز فرو ریخت. مسکنمان را تعمیر کردیم، اما شب زیر باران شدید دوباره خراب شد و تمام دارایی‌هایمان غرق شد. روز وزش باد برای ما روز سیاهی بود.»
این هفته، تقریباً نیم میلیون فلسطینی که در منطقه ساحلی پرجمعیت المواصی در جنوب غزه زندگی می‌کنند، خود را برای زمستانی بسیار سرد آماده می‌کنند. برای بسیاری از آنان، این سومین زمستان پس از آوارگی در طول جنگ خواهد بود. طوفان هفته گذشته نشان داد که بیش از دو میلیون فلسطینی در غزه هنوز با بحران انسانی مواجه‌اند، اگرچه از جنگ دو ساله جان سالم به در برده‌اند. طبق اعلام سازمان‌های امدادی، مسکن نیاز فوری‌ترین آنان است. اکثر خانه‌ها در غزه به طور کامل تخریب شده یا غیرقابل سکونت شده‌اند، یا در شرق «خط زرد» جدید قرار دارند که بخش شمالی تحت کنترل نظامی اسرائیل و بخش دیگر تحت کنترل واقعی حماس است، بنابراین آوارگان جایی برای پناه ندارند.
پس از طوفان، کودکان با پای برهنه در گودال‌های گل و لای شنا می‌کردند، در حالی که زنان زیر ابرهای تیره بیرون چای می‌ریختند. برخی تلاش می‌کردند در ساختمان‌های خراب، حتی آنهایی که در شرف ریزش بودند، پناه بگیرند و برای پوشاندن سوراخ‌های بزرگ از قطعات پلاستیک استفاده کردند.
غذا در اولویت دوم ساکنان المواصی قرار دارد. توافق آتش‌بس ۲۰ بندی دونالد ترامپ مقرر کرده بود «کمک‌های کامل» به غزه ارسال شود، اما با وجود ورود کمک‌های بیشتر به بخش ویران‌شده، مردم و مسئولان امداد اعلام می‌کنند که این مقدار کاملاً ناکافی است.
مسئول ارشد یک سازمان غیردولتی بین‌المللی هفته گذشته گفت: «آیا وضعیت بهتر شده؟ بله یعنی مردم دیگر گرسنه نمی‌مانند. آیا این کافی است؟ قطعاً نه. ما انبار عظیمی از چادرها و پوشش‌های پلاستیکی داریم اما نمی‌توانیم وارد کنیم.می‌توانیم روزانه ۱۰ هزار چادر توزیع کنیم.»
تاکنون، اسرائیل اجازه استفاده از گذرگاه رفح از سمت مصر را نداده است، هرچند برخی گذرگاه‌های کوچک دیگر باز شده‌اند. معمولاً بخش اعظم کمک‌ها از طریق کامیون‌های تجاری خصوصی یا کشورهای اهداکننده مانند کشورهای بزرگ خلیج فارس وارد می‌شود. مسئولان سازمان‌های ملل می‌گویند هنوز با موانع بوروکراتیک پیچیده و غیرشفاف مواجه‌اند که روند کمک‌رسانی را کند یا متوقف می‌کند. همچنین رژیم اسرائیل اجازه ورود بسیاری از مواد ضروری، مانند ستون‌های چادر، را نمی‌دهد چون بهانه می‌آورد ممکن است استفاده نظامی داشته باشند.
واحد هماهنگی امور دولت در مناطق (COGAT) که زیرنظر وزارت دفاع اسرائیل است و ورود کمک‌ها به غزه را تنظیم می‌کند، این موضوع را رد کرده و گفته است در ماه‌های اخیر حدود ۱۴۰ هزار قطعه پارچه ضد آب در غزه توزیع کرده‌اند، هرچند ۱۹ هزار چادر تحویلی از سوی سازمان‌های غیردولتی برای شرایط تابستان طراحی شده بودند. قرار است این واحد با مرکز جدید تحت مدیریت آمریکا همکاری نزدیک داشته باشد تا کمک‌ها به غزه برسد، اما جزئیات کمی درباره چگونگی اجرای آن منتشر شده است.
قیمت‌ها در غزه بسیار نوسان دارد و کسی که پول دارد، می‌تواند یک چادر را حدود ۸۰۰ دلار بخرد. اما پس از دو سال جنگ، تعداد کمی از ساکنان المواصی این مبلغ را دارند و اکثر فلسطینیان هنوز قادر به خرید غذا، دارو یا گاز برای پخت و پز نیستند. آشپزخانه‌های اجتماعی فعالیت خود را دو برابر کرده‌اند اما دیگر نمی‌توانند نیازهای فوری را برآورده کنند.
ماهر ابو جراد، نقاش ۲۹ ساله از ساکنان بیت لاهیا در شمال غزه، گفت خانواده ۴ نفره‌اش عمدتاً با لوبیا و نخود کنسروی زندگی می‌کنند: «گاهی هر سه روز یک وعده از آشپزخانه عمومی می‌گیریم که معمولاً عدس یا برنج است. غذا در بازار هنوز گران است. دسترسی به آب هم دشوار است، باید از فاصله دور آن را بیاوریم و حتی سه ظرف آب روزانه کافی نیست.»
همه در غزه می‌دانند که طوفان هفته گذشته اولین طوفان از مجموعه طوفان‌های پیش‌رو خواهد بود و در هفته‌های آینده دما به شدت کاهش می‌یابد. محمد مدهون، کارگر سلامت در کلینیکی که توسط انجمن پزشکی فلسطینیان (MAP) در دیر البلح اداره می‌شود، گفت: «با نبود زیرساخت‌های اصلی و شبکه فاضلاب مناسب در اردوگاه‌ها، آب باران در اطراف چادرها جمع می‌شود. تراکم جمعیت و محدودیت دسترسی به آب سالم وضعیت بهداشتی را به شدت وخیم‌تر می‌کند.»
طوفان، چادرها را در خیابان‌ها و سواحل پراکنده کرد و موج‌های دریای غزه تعدادی از آنها را شست. صباح البریم گفت: «صدای امواج مانع خواب ماست، تقریباً یک ساعت هم نمی‌خوابیم. آب دریا هنگام برخورد موج‌ها به چادرها می‌رسد. ما کمبود همه وسایل زمستانی از جمله پوشش، فرش و پتو داریم. بیماری‌ها شیوع یافته و اکثرمان دچار سرماخوردگی و سرفه هستیم و همه اینها با آغاز زمستان است.»
نعمه عرفات، ۵۳ ساله، که امروز در ساحل المواصی زندگی می‌کند، زندگی «زیبا»ی قبل از جنگ در خانه کوچک و گرم خانواده‌اش در شرق خان یونس را به یاد می‌آورد: «ما لباس گرم می‌پوشیدیم و فرش و پتو فراوان بود. امروز حتی نمی‌توانیم برای پختن غذا آتش روشن کنیم، به دلیل باد شدید و کمبود هیزم و مواد غذایی. از خدا می‌خواهم اوضاع ما آسان شود و بتوانیم در شرایط بهتری زندگی کنیم. پیامم به جهان این است: با ما مهربان باشید و کمک کنید، زیرا زمستانی بسیار سخت در پیش داریم.»