به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، نمایش فانتزی موزیکال «مینیون‌ها و راز جاودانگی» به نویسندگی و کارگردانی فائزه کلبری این روز‌ها در پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه است.
فاطمه رحمانی، بازیگر نقش «رعنا»، در گفت‌و‌گو با خبرنگار آنا از روند شکل‌گیری این نمایش، خلق یک کاراکتر گیلکی، چالش‌های بازی برای مخاطب خردسال و تجربه‌های تازه‌ای که در این پروژه داشته، می‌گوید.
«مینیون‌ها و راز جاودانگی» یکی از پرطرفدارترین آثار کودک و نوجوان این روز‌های پردیس تئاتر شهرزاد است؛ نمایشی موزیکال و پرانرژی که چهارشنبه، پنج‌شنبه و جمعه هر هفته ساعت ۱۴ میزبان خانواده‌ها و خردسالان است. این نمایش بر اساس محبوبیت شخصیت‌های «مینیون» طراحی شده و بازیگران با ظرافتی ویژه تلاش کرده‌اند نسخه زنده این کاراکتر‌های شناخته‌شده را برای کودکان روی صحنه بیاورند. فاطمه رحمانی، بازیگر نقش «رعنا»، با ما درباره مسیر خلق این نقش، چالش‌های فضای کودک، خاطرات اجرا و دغدغه‌هایش درباره تئاتر سخن گفت.
شروع همکاری با گروه نمایش
فاطمه رحمانی درباره چگونگی حضورش در این پروژه توضیح می‌دهد: مثل هر پروژه دیگری ابتدا دعوت به کار شدم. پس از خواندن نمایشنامه و جلسه‌ای که با فائزه کلبری، نویسنده و کارگردان کار داشتم، متوجه شدم نگاه‌ها و فکرم با او بسیار نزدیک است و همین برای شروع یک همکاری اتفاق خوبی بود. موضوع نمایشنامه برایم جذاب بود و احساس کردم می‌تواند تجربه متفاوتی باشد.»
خلق کاراکتر «رعنا» با لهجه گیلکی
او درباره شکل‌گیری نقش می‌گوید: در نسخه اول نمایشنامه، رعنا گیلکی نبود. اما بعد از چند بار خواندن و اتود‌های مختلف، یک شب تصمیم گرفتم نقش را با لهجه رشتی امتحان کنم. در دورخوانی آن شب، بچه‌های گروه و کارگردان با ری‌اکشن‌های فوق‌العاده مثبت از این ایده استقبال کردند. انگار رعنا تازه کامل شد.
وی گفت: با اینکه اصالتاً اهل گیلانم، هیچ‌وقت لهجه گیلکی کار نکرده بودم و همیشه منتظر فرصت درست بودم. خوشحالم که این اتفاق در این نمایش افتاد. رعنا برای من نمادی از زنان مهربان، ساده، سرزنده و حمایتگر گیلانی است؛ حتی در نمایش مدام در حال آشپزی است و ردپای فرهنگ گیلان را با خودش دارد.
چالش‌های بازی برای مخاطب کودک
رحمانی ادامه داد: کار برای رده سنی کودک و نوجوان یکی از سخت‌ترین کارهاست. کودک اگر واقعی باشی تو را می‌پذیرد و اگر دروغ بگویی فوراً پس می‌زند. مخاطبان ما شخصیت‌های مینیون را از انیمیشن می‌شناسند و باید شباهت بازی، طراحی و رفتار بازیگران به نسخه اصلی بسیار زیاد باشد. خوشبختانه بچه‌های گروه به‌قدری خوب بودند که کودکان خیلی ارتباط گرفتند.
من برای اولین بار در این نمایش کودک درونی خودم را محک زدم و این تجربه برایم فوق‌العاده بود؛ چون هر شب از انرژی بچه‌ها کیف می‌کنم.
یک خاطره از شب اول اجرا
او از یکی از لحظات جذاب شب نخست می‌گوید:در اولین شب، یکی از بچه‌ها وسط نمایش از جای خود بلند شد، دوید روی صحنه و تفنگ حباب‌پاش مینیون‌ها را برداشت و شروع کرد به شلیک به ما! تماشاگر می‌خندید و ما هم شوکه شده بودیم. اما با یک بازی هدفمند آرام‌کننده، تفنگ را از او گرفتم و با لبخند و بازی، او را به سمت جای خودش برگرداندم. وقتی مخاطب کودک است باید انتظار چنین لحظاتی را داشت و تنها راه، مهربانی، صبر و ترفند‌های بازی‌گونه است تا هم کودک دل‌آزرده نشود و هم قصه ما ادامه پیدا کند.
گلایه از نبود حمایت در تئاتر کودک
رحمانی با صراحت از شرایط تئاتر کودک می‌گوید:تئاتر در ایران ـ نه فقط در بخش کودک ـ سال‌هاست حمایت نمی‌شود. ما همیشه مثل بچه‌های ناخواسته‌ای هستیم که دیده نمی‌شوند. حمایتی که باید از سوی نهاد‌ها باشد یا وجود ندارد یا بسیار اندک است. این در حالی است که تئاتر کودک مهم‌ترین بخش نمایش است؛ چون کودکان امروز، جوانان آینده این جامعه‌اند و هر نمایشی که می‌بینند یک پیام در ذهنشان می‌نشاند. با این حال، افزایش تنوع اجرا‌های کودک در سال‌های اخیر اتفاق امیدوارکننده‌ای است.
چرا مینیون‌ها؟
او درباره محبوبیت کاراکتر‌هایی مانند «مینیون‌ها» توضیح می‌دهد:
«وقتی کودک کاراکتری را از انیمیشن دوست دارد، دیدن همان شخصیت از نزدیک روی صحنه برایش هیجان‌انگیز است. مثل آرزوی بچگی خودم که دوست داشتم آن شرلی را از نزدیک ببینم. همین اتفاق باعث می‌شود بچه‌ها، و حتی بزرگ‌ترها، با شوق بیشتری به سالن نمایش بیایند. در سال‌های اخیر رشد این نوع آثار را زیادتر دیده‌ایم.
رحمانی در ادامه به تفاوت این دو مدیوم اشاره می‌کند:تئاتر کاملاً زنده است؛ نور، صدا، نفس‌به‌نفس مخاطب بودن و یک‌باره روایت شدن قصه. اما در سینما این روند تک‌تک ضبط می‌شود. هر دو دنیا را دوست دارم ولی خانه اصلی من تئاتر است. با این حال برای رسیدن به جایگاه خوب در سینما تلاش می‌کنم و جزو اهدافم است.
او در پایان درباره اجرا‌های در حال انجام می‌گوید:نمایش فانتزی–موزیکال مینیون‌ها و راز جاودانگی چهارشنبه، پنج‌شنبه و جمعه‌ها ساعت ۱۴ در پردیس تئاتر شهرزاد، سالن دو اجرا می‌شود. از همه خانواده‌ها دعوت می‌کنم دست کوچولوهایشان را بگیرند و برای یک عصر شاد مهمان ما باشند. قول می‌دهم بچه‌ها کلی لذت ببرند.
برنامه‌های آینده
رحمانی درباره فعالیت بعدی خود نیز عنوان می‌کند:به‌زودی برای فیلم فراموشی به کارگردانی حسین دیردار و نویسندگی فرنوش صمدی جلوی دوربین می‌روم. فعلاً اجازه انتشار جزئیات بیشتری ندارم. این فیلم برای حضور در جشنواره‌های خارجی آماده می‌شود.
انتهای پیام/