معظم له در ادامه شرح نهج‌البلاغه و در تفسیر کلام قصار ۱۸۴ امیرالمؤمنین(ع) «مَا شَکَکْتُ فِی الْحَقِّ مُذْ أُرِیتُهُ» بیان داشتند: معرفت حقیقی، هنگامی که از سوی خداوند به بنده ارائه شود، هرگز با تردید همراه نیست و راه شک در آن بسته می‌شود.

ایشان گفتند: عصمت و معجزه دو موهبت الهی‌اند که نه با درس خواندن به دست می‌آیند و نه از سنخ علوم معمولی‌اند؛ این مقامات ویژه، «هبه» الهی برای خلفای خدا و حجج الهی است.

ایشان تأکید کردند : معجزه در زمره علوم اکتسابی قرار نمی‌گیرد و وابسته به اراده الهی و شأن خلافت الهی است، نه مهارت علمی و فراگیری‌های بشری.

معظم له با اشاره به جایگاه خلیفه‌الله اذعان داشتند: خلیفه خدا کسی است که کار الهی می‌کند، نه اینکه صرفاً عالم، محقق یا مدرس باشد. علما و فقها با تلاش خود عالم می‌شوند، اما خلافت الهی جایگاهی است که تنها با انتخاب و افاضه خداوند محقق می‌شود.

ایشان در تبیین تفاوت «علم معصوم» با علوم بشری بیان داشتند: علم الهی، علمی است که نه خطا در آن راه دارد و نه کسی می‌تواند صاحب آن علم را از مسیر حق منحرف کند. اینکه حضرت در نهج البلاغه می‌فرماید: «ما کَذَبْتُ وَ لا کُذِّبْتُ وَ لا ضَلَلْتُ وَ لا ضُلَّ بِی»؛ یعنی نه خود گمراه شدیم، نه کسی توانست ما را گمراه کند.

آیت‌الله‌العظمی جوادی آملی با اشاره به ظلم و عاقبت آن و با استناد به کلام قصار ۱۸۶ امیرالمؤمنین(ع) «لِلظَّالِمِ الْبَادِی غَداً بِکَفِّهِ عَضَّةٌ» تأکید کردند: نظام هستی با ظلم سازگار نیست؛ همان‌گونه که بدن انسان غذای ناسازگار را پس می‌زند، عالَم نیز ظلم را تحمل نمی‌کند.

ایشان با اشاره به حوادث غزه و ظلم صهیونیست ها، بیان داشتند: سرانجامِ ستمگران نابودی است و سنت الهی در ریشه‌کن ساختن ظلم قطعی خواهد بود.

معظم له در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به جایگاه آموزنده زیارت‌نامه‌ها، اذعان داشتند: زیارت‌ها تنها قرائت الفاظ نیستند، بلکه «درس» ‌های بزرگ معرفتی برای سالکان راه حق به شمار می‌آیند. گاهی ممکن است انسان توفیق تشرف به حرم را نیابد، اما مطالعه دقیق زیارت جامعه کبیره خود دریایی از معرفت و آموزه‌های عمیق است.

آیت‌الله‌العظمی جوادی آملی بیان داشتند: در زیارت جامعه، انسان حاجات فراوانی را مطرح می‌کند و از خداوند می‌خواهد که آن‌ها را برآورده سازد؛ اما در کنار همه این نیازها، یک حاجت اصلی و بنیادین وجود دارد که شیعه در حضور معصوم(ع) بر زبان می‌آورد و آن، دست یافتن به مدرسه معرفتی اهل‌بیت(ع) است؛ مدرسه‌ای که فرشتگان نیز در آن شاگردی می‌کنند و علوم آن تنها در دسترس پیامبران مرسل و فرشتگان مقرّب است.

معظم له بیان داشتند: این زیارت‌ها به ما می‌آموزند که حقیقت علم اهل‌بیت(ع) فراتر از حد توان بشر عادی است و ما باید از خداوند بخواهیم بهره‌ای از این علوم نورانی نصیبمان شود؛ چرا که همین بهره اندک، مسیر انسان را از خطا، لغزش و گمراهی حفظ می‌کند.

ایشان تأکید کردند : حوزه‌های علمیه باید از این معارف بلند استفاده کنند و جامعه اسلامی را به‌سوی تحقق کامل عدالت و حاکمیت حق رهنمون سازند.