روزنامه خراسان: بعد از تورنمنت کافا که تیم ملی با بازی‌های ضعیف و شکست برابر ازبکستان دوم شده بود بازهم شاهد بازی‌های ضعیف دیگری از تیم قلعه‌نویی بودیم. تیمی که نه در نتایج و نه درشکل بازی هیچ نشانی از آمادگی برای حضور آبرومندانه در جام جهانی ندارد. متاسفانه این جام هم بدون دستاوردی تمام شد؛ چرا که عادت به این‌که از تجربه‌های تلخ برای بهتر شدن درس بگیریم نداریم، نتیجه حمایت محض مجری، گزارشگر و کارشناسان برنامه‌های مختلف تلویزیون می‌شود این‌که درفاصله کوتاهی دو باربرابرازبکستان شکست بخوریم و کادرفنی هیچ نقدی را تحمل نکند. از طرفی بازیکن تیم ملی در اینستاگرام به منتقد و هوادارتوهین کند. حدفاصل این‌که کاپیتان پرادعای تیم ملی سخنرانی انگیزشی برای تیم داشت تا این‌که به دلایل نامعلوم یکی از ۵ پنالتی را نزند آن‌قدرکوتاه بود که نفهمیدیم حساس‌ترین پنالتی چه‌طور به محمدی رسید که هیچ‌وقت پنالتی نزده! حالا ۶‌بازی است که ایران موفق به پیروزی مقابل ازبکستان نشده و در ۲‌بازی آخرش، یک‌بار در جریان بازی شکست خورده و یک‌بار هم در پنالتی‌ها مغلوب شده است. 

عجایب تیمی که ژنرال ساخت

مدت‌ها است تیم ملی به‌شدت مورد انتقاد است و قلعه‌نویی از قبول مسئولیت و اصلاح مسیرخودداری می‌کند تا کار به این‌جا برسد که طی مدت کوتاهی 6 بار از پیروزی برابر ازبکستانی که همیشه حریف نسبتاً ساده‌ای برای ما بود عاجز باشیم، قلعه‌نویی و کادرش تصمیم‌های عجیب کم ندارند، ۴ دروازه‌بان برای ۲ بازی دعوت می‌کنند اما فقط بیرانوند را بازی می‌دهد. از بازی برابر مصر خودداری می‌کنند تا با کیپ‌وردی بازی کنند که محک جدی نیست اما برابرهمان تیم هم به‌زحمت و درضربات پنالتی پیروز می‌شوند. قلعه‌نویی نوعی از فرهنگ فرافکنی را با مصاحبه‌های تکراری اش به بازیکنان هم تزریق کرده طوری‌که از همه طلبکار باشند، انتظار پاداش و حمایت مادی و معنوی داشته باشند ولی اگرکسی نقدشان کند برآشفته می‌شوند. طارمی بازی با ازبکستان را محک مفیدی نمی‌داند اما معلوم نیست چرا برابر همین تیم مدت‌هاست در۹۰دقیقه برنده نمی‌شوند. حتی معلوم نیست فهرست پنالتی‌زنان را چه‌کسی مشخص می‌کند و چه‌طور می‌شود که پنالتی‌زن خوبی مثل کنعانی به زمین نمی‌آید، شجاع، علیپور و طارمی پنالتی نمی‌زنند اما ناغافل محبی کم تجربه و محمدی که هیچ‌وقت در جریان بازی پنالتی نزده طوری پشت ضربه می‌روند که حتی دروازه‌بان دوم حریف هم از شکل پنالتی زدن‌شان متعجب می‌شود. قلعه‌نویی مدت‌هاست جوان‌گرایی را تبدیل به دعوت فرمایشی از بازیکنان خوب لیگ کرده که به اردو بیایند اما بازی نکنند، حضور مفید بازیکنی مثل کوشکی نشان می‌دهد اگر واقعاً به ظرفیت‌های جوان لیگ فرصت داده می‌شد چه خروجی بهتری داشتیم. 

حتی صدا هم روی اعصاب بود

بازی برابر ازبکستان با حملات حریف شروع شد و سردرگمی مدافعان و دروازه‌بان ما. شانس آوردیم در نیمه اول مهاجمان ازبکستان فرصت‌ها را درست استفاده نکردند. بازی بد تیم‌ملی با صدای عقب و جلوی گزارشگر تکمیل شد، گزارشی که در نهایت قطع شد تا به‌جای احمدی که آن‌جا بود شنونده گزارش از تهران باشیم. تا پایان نیمه اول به دفعات شاهد اشتباهات مدافعان مثل حسینی، ناهماهنگی شجاع و بیرانوند و به ویژه بازی ضعیف کاپیتان طارمی بودیم که در صدمین بازی ملی‌اش کار مثبتی نکرد. عجیب این‌که بازیکنانی مثل بیرانوند، طارمی، حسینی، عزت‌اللهی، قدوس و محمدی قرار است سومین جام جهانی عمرشان را تجربه کنند اما در این تورنمنت به‌ویژه نیمه اول بازی با ازبکستان حضور کم اثری داشتند. هاشم‌نژاد از معدود بازیکنان ما بود که در نیمه اول یکی دو حرکت انفرادی داشت اما در شروع نیمه دوم تعویض شد.

مالکیت بدون گل زدن

نیمه دوم با بازی بهترتیم ما همراه شد. هرچند باید از الان نگران کیفیت جام جهانی باشیم چون سطح ۴ تیم صعود کننده به این جام را در مسابقات چهارجانبه اخیر دیدیم که هیچ تعریفی نداشت. غیر از نیمه اول بازی ازبکستان و مصر، در مجموع چهار بازی این مسابقات شاهد گل و ارائه فوتبال خوبی از همه تیم‌ها به ویژه مصر نبودیم. تیم ما در نیمه دوم مدام کرنر و اوت دستی روی دروازه حریف ریخت و حتی بابت تاکتیک نخ‌نمای اوت دستی مورد تمجید گزارشگر بازی هم قرار گرفت. بالاخره در دقیقه ۶۸ لحظه تعیین کننده فرا رسید، زمانی که علیپور با دوندگی و سماجت پاسکاری دو مدافع حریف را قطع کرد و باعث شد خوسانوف مدافع منچسترسیتی رویش خطا کند و اخراج شود. از این لحظه بود که به برد تیم ملی امیدوار شدیم، حلقه محاصره هم تنگ‌تر شد. حضور بازیکنانی مثل کوشکی هم زهر حملات را افزایش داد. اما کماکان داخل باکس بازیکنانی مثل طارمی کم اثر بودند تا مالکیت توپ ما تبدیل به گل نشود. 

و اما کابوس پنالتی‌ها

امیدوار بودیم تجربه بیشتر بازیکنان ما و کیفیت دروازه‌بانی که رفقایش او را بهترین دروازه‌بان تاریخ تیم ملی می‌دانند درضیافت پنالتی‌ها برای ما تعیین‌کننده باشد؛ به‌خصوص این‌که دروازه‌بان حریف هم شماره یک آن‌ها نبود. اما بیرانوند فقط ساده‌ترین ضربه ازبک‌ها را گرفت، تیم ما هم در چینش پنالتی‌زن‌ها مشکل اساسی داشت. مثل بازی با کیپ‌ورد پنالتی اول ما به نورافکنی داده شد که بازهم نزدیک بود ضربه‌اش مهار شود. محبی درشبی که انگار چپ‌پا بودن شرط زدن پنالتی بود ضربه آرامی را زد و ماجرا وقتی به اوجش رسید که پنالتی‌زن آخر ما محمدی بود، بازیکنی که تابه‌حال پنالتی از او ندیدیم. از قضا ضربه او آن‌قدر بد بود که حتی دروازه‌بان ازبکستان هم برای رسیدن و مهار توپ کمی معطل شد. در نهایت پنالتی آخر حریف خلاف شیرجه بیرانوند به تور نشست تا دروازه‌بان ما طی ۱۰ پنالتی که طی دو دیدار به سمت دروازه‌اش زده شد فقط ۲ مهار داشته باشد. حالا ما با تیمی طرفیم که در دوبازی خسته‌کننده دیگر نشان داده برای حضور در جام جهانی آماده نیست و کارش با تقویت کادر و دستیاران یا کمی بهبود بازی‌های تدارکاتی حل نمی‌شود، بلکه نیاز به تصمیمی شجاعانه دارد.