تیم ملی فوتبال ایران با ثبت 2 تساوی متوالی به کارش در رقابت‌های 4 جانبه امارات پایان داد. شاگردان امیر قلعه‌نویی که در دیدار نخست این رقابت‌ها به مصاف کیپ‌ورد رفته بودند، با نتیجه مساوی بدون گل مساوی کردند و سپس در ضربات پنالتی، دست پر از زمین مسابقه خارج شدند. برتری در ضربات پنالتی مقابل کیپ‌ورد، ایران را راهی بازی نهایی این تورنمنت کرد؛ جایی که ازبکستان انتظار آن‌ها را می‌کشید. این بازی هم شبیه به دیدار اول، با نتیجه مساوی بدون گل به پایان رسید؛ اما تفاوتش در آن بود که برخلاف بازی قبلی، این‌بار ایران در ضربات پنالتی، قافیه را به ازبکستان واگذار کرد تا فرصت گرفتن انتقام از دست برود.
ازبکستان را نمی‌شود برد؟
ایران در شرایطی در فینال رقابت‌های 4 جانبه امارات با ازبکستان مصاف داد که انتظار می‌رفت، بازیکنان و کادر فنی، انگیزه بیشتری برای بردن این رقیب آسیای میانه داشته باشند. ازبک‌ها که تا همین چندسال پیش، آرزوی بردن ایران را داشتند، حالا چندین و چند بازی متوالی است که ایران را اذیت کرده و در این فاصله زمانی مقابل ایران برنده هم شده‌اند. آخرین آن‌ها فینال رقابت‌های کافا بود که مقابل شاگردان قلعه‌نویی، برنده از زمین مسابقه خارج شدند. اتفاقا به خاطر همان نتیجه بود که انتظار می‌رفت تیم ملی با انگیزه بیشتری مقابل ازبکستان صف‌آرایی کند؛ ولی نمایش محتاطانه تیم ملی در این جدال، اجازه نداد تا این تیم حتی با وجود 10 نفره شدن رقیب، برنده از این جدال خارج شود.
ترس یا محافظه‌کاری؟
امیر قلعه‌نویی و تیم ملی ایران در شرایطی به جام جهانی صعود کرده‌اند که شرایط چندان امیدوارکننده‌ای، این اواخر، به تصویر نکشیده‌اند. تیم ملی نمایش بدی در دیدارهای اخیر داشته و با وجود وعده‌های مکرر برای بهبود اوضاع فنی در این تیم، شرایط مساعد پیش نرفته. قلعه‌نویی که روزگای کنایه‌های مکرری به سبک بازی تدافعی کارلوس کی‌روش می‌زد، پس از عدول از وعده‌هایش برای ارائه یک بازی تماشاگرپسند در تیم ملی، حالا محافظه‌کارترین ورژن سرمربیگری‌اش را در پیش گرفته. این‌بار دستور قلعه‌نویی به شاگردانش، گل نخوردن است. او و مجموعه کادرفنی در این رقابت‌ها به نتیجه رسیدند تا با تمرکز و تجمع در فاز دفاعی، رو به دفاع – ضدحمله بیاورند. این سبک، چندان به مذاق هواداران ایرانی خوش نیامده؛ به ویژه اینکه رقبای ایران در همین فیفادی در زمره تیم‌های قدرتمند دنیا نبوده‌اند. هرچند که هر 2 رقیب جواز حضور به جام جهانی را گرفته‌اند، ولی در سطح ایران، حداقل به لحاظ جایگاه در رده‌بندی فیفا، نیستند. به این ترتیب، قلعه‌نویی مقابل همین تیم‌ها هم رو به ارائه بازی تدافعی آورد که به زعم تعدادی حاصل ترس و به زعم تعدادی دیگر، نمایشی محافظه‌کارانه از سوی او است تا جایگاهش روی نیمکت تیم ملی را متزلزل‌تر نکند.
تانزانیا را بردیم ولی...
ایران در عصر امیر قلعه‌نویی به اندازه کافی نوسان داشته اما در دیدارهای اخیرش نتوانسته رضایت عمومی را فراهم کند. نتیجه شده آنکه برتری مقابل تیم عجیب‌وغریب تانزانیا تنها برد تیم ملی در 6 دیدار اخیرش شده. البته که رقبای ایران در این بازه زمانی، چندان قدرتمند هم نبوده و انتظار می‌رفت تیم ملی نمایش شجاعانه‌تری در دستور کار قرار می‌داد.
برویم جام جهانی دفاع کنیم!
نقشه جدیدی که امیر قلعه‌نویی برای تیم ملی ایران در نظر گرفته، در فیفادی جاری به خوبی به نمایش گذاشته شد. فرمول جدید متمرکز بر بازی دفاعی و دل‌خوش به ضدحمله است. این موردی است که به صراحت در گفته‌های امیر قلعه‌نویی، مهدی طارمی و سردار آزمون به آن اشاره شده است. به این ترتیب، پس از قریب به 3 سال وعده برای فوتبال هجومی و تماشاگرپسند، قلعه‌نویی و همکارانش در کادر فنی، به این نتیجه رسیدند که اولویت را بر ساختار دفاعی بگذارند. در این تاکتیک هم اگر چه در 3 بازی اخیر، تیم ملی جواب گرفته و گلی نخورده؛ اما آن‌طور نبوده که به رقبا موقعیت هم نداده باشد. هرچه که باشد اما به نظر می‌رسد کلافگی تاکتیکی قلعه‌نویی و کادرش، در آستانه برگزاری جام جهانی همچنان ادامه دارد؛ کلافگی‌ای که البته دستاوردی هم برای این تیم به همراه نداشته و شجاعت آن را هر روز کم و کم‌تر کرده است.