عصر ایران ؛ فریده غائب ــ محوطه تئاتر شهر، یکی از مهم‌ترین فضاهای هویت‌ساز تهران، این روزها پشت حصارهای آبی‌رنگ شهرداری در حال دگرگونی است؛ دگرگونی‌ای که «حافظه جمعی» چند نسل از شهروندان را تهدید می‌کند.

 

در حالی‌که توجه رسانه‌ها بر خبر تخریب «حوض مدور» متمرکز شد، سکوهایی که سال‌ها محل قدم‌زدن، نشستن و تجربه‌کردن هنر خیابانی بود، بی‌صدا تخریب شدند؛ سکوهایی که در فیلم‌ها، خاطرات دانشجویان، هنرمندان و رهگذران ثبت شده بودند.

 

مسئولان شهرداری می‌گویند این طرح به درخواست مدیران تئاتر شهر و زیر نظر میراث فرهنگی اجرا می‌شود، اما هنوز هیچ توضیح روشنی درباره جزئیات آن ارائه نشده است.

 

کارشناسان شهری هشدار می‌دهند که حذف هر عنصر کوچک، ترکیب فضایی و هویت تاریخی این مجموعه را از  بین می‌برد و پیوند عاطفی مردم با آن را قطع می‌کند؛ چون تئاتر شهر فقط یک بنا نیست، میعادگاهی است که نسل‌ها در آن زیسته و خاطره ساخته‌اند.

 

اکنون پشت حصارهای فلزی، حوض خاک می‌خورد، سکوها ناپدید شده‌اند و مسیرهای آشنا جا‌به‌جا شده است. با این تغییرات، این پرسش اساسی باقی می‌ماند:

وقتی بخشی از حافظه‌ زنده‌ی شهر را زیر بیل‌های عمرانی تغییر می‌دهیم، آیا می‌توان انتظار داشت مردم دوباره همان رابطه سابق را با این فضا برقرار کنند؟ یا باید پذیرفت که هر مداخله، بخشی از خاطره‌ جمعی‌مان را برای همیشه دفن می‌کند؟