به گزارش خبرگزاری آنا، بحران غزه وارد مرحله‌ای شده که هر واژه، هر قطعنامه و هر سازوکار امنیتی تازه باید با بدبینی مطلق بررسی شود. ایده «نیروی ثبات بین‌المللی» که واشنگتن از آن سخن می‌گوید، نه یک نسخه بشردوستانه، بلکه لایه تازه‌ای از مهندسی امنیتی در منطقه است. این نیرو بناست در غزه مستقر شود، کنترل میدانی داشته باشد، با نظامیان اسرائیلی هماهنگ باشد و «نظم جدید» پس از جنگ را شکل دهد.
این هماهنگی، اگرچه در ظاهر برای جلوگیری از درگیری و ایجاد گذار سیاسی معرفی می‌شود، اما در بطن خود نوعی نهادینه‌سازی اشغال است؛ انتقال بخشی از عملیات اسرائیل به یک ساختار بین‌المللی که مسئولیت حقوقی‌اش پراکنده است، پاسخ‌گویی‌اش مبهم و کارکردش دقیقاً در امتداد اهداف تل‌آویو تعریف می‌شود.
معماری یک ارتش بی‌چهره
نیروی بین‌المللی پیشنهادی آمریکا دقیقاً همان چیزی است که اسرائیل ماه‌ها دنبالش بود: قدرت اعمال زور بدون هزینه سیاسی.
ارتشی که نام ندارد، پرچم ندارد، مسئولیت مستقیم ندارد، ولی مأموریتش روشن است: حفظ ترتیبات امنیتی، نظارت بر «بازسازی کنترل»، مدیریت مناطق آزادشده و مهم‌تر از همه جلوگیری از بازگشت ساختار‌های مقاومت.
این نیرو‌ها به‌صورت عملی یک «ناوگان امنیتی غیروابسته» خواهند بود که عملیات سخت را از دوش ارتش اسرائیل برداشته و در مقابل رسانه‌ها، تصویر یک «حفاظت بین‌المللی» را نشان می‌دهد.
همکاری عملیاتی با اسرائیل؛ از هماهنگی تا هم‌پوشانی کامل
هیچ طرحی در غزه بدون چراغ سبز ارتش اسرائیل ممکن نیست؛ از جنس مأموریت‌ها گرفته تا مسیر‌های تردد، از محدوده‌های امنیتی تا الگوی درگیری، همه باید با تل‌آویو هماهنگ شود. این یعنی وابستگی عملیاتی؛ یعنی هر اقدام نیرو‌های بین‌المللی با داده، نقشه و دستورالعمل امنیتی اسرائیل شکل می‌گیرد.
در این مدل، نیرو‌های بین‌المللی نقش «پاک‌کننده صحنه» را خواهند داشت؛ وظایف اسرائیل را تکمیل می‌کنند بدون اینکه فشار افکار عمومی یا قوانین بین‌المللی مستقیماً متوجه تل‌آویو باشد.
برچسب بین‌المللی؛ سپر قانونی برای تداوم کشتار
وقتی عملیات تحت پرچم «ثبات بین‌المللی» ثبت شود، هر اقدام خشن می‌تواند در پرونده‌هایی مثل «امنیت منطقه‌ای»، «ضدتروریسم» یا «مدیریت تهدیدات» توجیه شود.
چنین فرایندی دقیقاً همان چیزی است که اسرائیل نیاز دارد: تداوم تسلط میدانی، حذف بازیگران مقاومت، مهندسی سیاسی آینده غزه، اما بدون اینکه نام اسرائیل به عنوان عامل اصلی عملیات ثبت شود.
این یعنی که ماشین کشتار، از یک پروژه دولتی، به یک عملیات چندملیتی با مسئولیت تقسیم‌شده تبدیل می‌شود؛ جایی که هیچ‌کس مسئول نیست، اما همه در میدان هستند.
به گزارش آنا، آنچه آمریکا در قالب نیروی «ثبات بین‌المللی» تبلیغ می‌کند، یک فاز جدید از مدیریت اشغال است. این مدل، ترکیب نرم‌شده‌ای از جنگ نیابتی و اشغال نظامی است؛ ارتشی غیررسمی که در ظاهر مالکیت ندارد، اما در کارکرد، مکمل ارتش اسرائیل است.
چنین نیرویی می‌تواند آینده غزه را نه به‌سمت ثبات، بلکه به‌سمت عادی‌سازی اشغال با امضای چندین کشور ببرد.
فلسطینی‌ها این سازوکار را رد کرده‌اند، چون دقیقاً می‌دانند پشت برچسب «بین‌المللی» همان بازوی سخت امنیتی اسرائیل ایستاده است.
در نهایت، این طرح بیش از آنکه سازوکار امنیت باشد، معماری یک چتر قانونی برای ادامه عملیات اسرائیل است؛ یک عملیات که این بار نه با یونیفورم آبی و سپید ارتش اسرائیل، بلکه با لباس نیرو‌های چندملیتی به میدان می‌آید.
داستان غزه اگر زیر این چتر ادامه پیدا کند، جنگ فقط شکل عوض می‌کند؛ ماهیت همان است.
انتهای پیام/