به گزارش روابط عمومی و امور بین‌الملل، امروز دوشنبه ۲۶ آبان، مراسم بزرگداشت و تقدیر از اهالی قلم شامل مولفین و مترجمین سازمان بهزیستی کشور با حضور رئیس این سازمان برگزار شد.
در این مراسم، کتاب "سومین پر سیمرغ" که توسط زهرا سعیدی، بازیگر و نویسنده کشور نوشته شده است، معرفی و از او تقدیر شد.
تقدیر از افراد دارای معلولیت و کارکنان بهزیستی که به‌عنوان نویسنده فعالیت می‌کنند بخش دیگری از این مراسم بود.
سید جواد حسینی رئیس سازمان بهزیستی در این مراسم در سخنانی به نقش نویسندگان در تغییر نگرش‌های اجتماعی و پیشبرد اهداف بهزیستی، سخن گفت.
وی در ابتدا از تمامی کسانی که با قلم، فکر و دل خود در تولید آثار ارزشمند برای سازمان بهزیستی کمک کرده‌اند، قدردانی کرد و گفت: از همه کسانی که با قلم‌شان، با فکرشان و با دل‌شان کمک کردند تا در این سازمان آثار ارزشمندی تولید شود که در اجتماعی‌سازی، آگاهی‌بخشی، توانمندسازی جامعه هدف و حتی در تغییر نگرش جامعه نقش‌آفرینی کرده است، صمیمانه تشکر می‌کنم و واقعاً قدردان زحمات شما هستیم.
سازمان‌های کنشگر و عملگرا
رئیس سازمان بهزیستی در ادامه با اشاره به اینکه سازمان‌ها را می‌توان به کنشگر و عملگرا تقسیم کرد و به تحلیل دیدگاه‌های پارسونز جامعه‌شناس در این زمینه اشاره کرد و گفت: پارسونز معتقد است که تفاوت کنش و عمل، همچون تفاوت رفتار انسان با حیوان است. رفتار حیوانات غریزی است اما انسان اندیشه می‌کند و عمل او بر اساس اندیشه و طرح است. کنش‌های انسانی مبتنی بر طرح و اندیشه است بنابراین سازمان‌هایی که باید دائم در حال کنشگری باشند، نباید از اندیشه و طرحواره ذهنی خود جدا شوند.
حسینی افزود: سازمان بهزیستی باید یک سازمان کنشگر باشد. در این سازمان در هر بخشی که باشید باید با اندیشه و کنشگری عمل کنید. این سازمان بیش از هر سازمان و وزارتخانه‌ای به نویسندگان، محققان و پژوهشگران نیاز دارد که نه تنها کمک به تولید محتوا کنند بلکه عمل و اندیشه را پیوسته بازآفرینی و تولید کنند.
رئیس سازمان بهزیستی در ادامه به اهمیت نقش نویسندگان در تغییر نگرش جامعه نسبت به افراد توان‌یاب اشاره کرد و افزود: هیچ‌کس به اندازه نویسندگان نمی‌تواند تغییر نگرشی را که جامعه نسبت به افراد توان‌یاب نیازمند است، ایجاد کند ما می‌توانیم براساس نظریه کمبود به این افراد نگاه کنیم یا براساس نظریه دارایی‌بنیاد. نقش نویسندگان در جامعه امروز فقط تولید کتاب و محتوا نیست بلکه شما معماران فهم اجتماعی هستید.
وی تأکید کرد: برای سازمان بهزیستی که مأموریت‌هایش شامل ارتقای کیفیت زندگی مردم، افزایش مسئولیت اجتماعی و تقویت سرمایه اجتماعی است، همکاری با نویسندگان یک انتخاب تزئینی نیست بلکه یک نیاز راهبردی است.
نویسندگان و پیشگیری اجتماعی
حسینی در ادامه گفت: نویسندگان در پیشگیری اجتماعی نقش بسیار مهمی دارند، پیشگیری موفق بدون افزایش سواد اجتماعی ممکن نیست. نویسندگان می‌توانند سبک زندگی سالم را ترویج دهند، مهارت‌های فرزندپروری را به زبانی ساده آموزش دهند و سلامت روان را برای مردم قابل‌فهم کنند همچنین، نویسندگان می‌توانند مخاطرات اجتماعی را برای مردم روشن کنند چرا که هزینه پیشگیری بسیار کمتر از هزینه درمان و مداخله است.
رئیس سازمان بهزیستی به اهمیت تقویت همبستگی محلی و سرمایه اجتماعی اشاره کرد و گفت: در طرح‌هایی مانند "سلام یا سلامت اجتماعی محله‌محور"، مشارکت مردم بسیار حائز اهمیت است. نویسندگان می‌توانند با روایت‌کردن هویت محلی، تشویق فرهنگ داوطلبی و جذب خیرین، روح مشارکت اجتماعی را زنده کنند در دوران‌هایی که اعتماد اجتماعی آسیب دیده، نویسندگان می‌توانند به عنوان سفیران اعتماد عمل کنند.
حسینی از نویسندگان خواست تا تجربیات سازمان بهزیستی را به کتاب و مستند تبدیل کنند و عنوان کرد: سال‌هاست که در سازمان بهزیستی کارهای ارزشمند زیادی انجام شده اما بسیاری از این تجربیات ثبت نشده و از دست رفته است. شما می‌توانید تجربه‌های مددکاران، داوطلبان و حتی مددجویان را به کتاب و مستند تبدیل کنید، این کار باعث ایجاد یک گنجینه دانش سازمانی می‌شود که امروز کمبود آن احساس می‌شود.
تقویت مسئولیت‌پذیری اجتماعی با قلم نویسندگان
وی افزود: بسیاری از گروه‌های هدف ما با قضاوت‌های نادرست روبه‌رو هستند اما یک شخصیت مثبت در یک داستان، یک روایت از تجربه زیسته، یا یک بازنمایی درست از توانمندی‌ها می‌تواند نگاه جامعه را تغییر دهد و پذیرش اجتماعی را بالا ببرد. جامعه ما به تقویت مسئولیت‌پذیری اجتماعی نیاز دارد، شما می‌توانید به کمک قلم‌تان فرهنگ «هر ایرانی یک مددکار اجتماعی» را گسترش دهید.
حسینی به نقش نویسندگان در طرح "سلام" اشاره کرد و افزود: در طرح سلام، شما نویسندگان سه نقش اساسی دارید، نخست، نقش روایت‌گر محله‌ها. دوم، نقش تسهیل‌گر فرهنگی و سوم، نقش تولیدکننده بسته‌های دانشی. این نقش‌ها در کشورهای مختلف مانند ژاپن، سوئد، سوئیس و ویتنام به‌طور طبیعی پذیرفته شده است و شما نیز می‌توانید با تولید محتواهای کاربردی و فرهنگی به پیشبرد این طرح کمک کنید.
رئیس سازمان بهزیستی در پایان بیان کرد: بهزیستی برای تحقق مأموریت‌های انسانی‌اش، بیش از هر زمان دیگری به همراهی شما نیاز دارد نه برای اینکه کتابخانه‌ای پر از کتاب درست کنیم بلکه برای اینکه جامعه‌ای آگاه‌تر، مهربان‌تر و توانمندتر بسازیم. شاید یک داستان کوتاه، یک روایت ساده یا یک متن آموزشی از سوی شما بتواند مسیر زندگی یک کودک، یک خانواده یا حتی یک محله را تغییر دهد. این همان معجزه قلم است، معجزه‌ای که شما صاحبانش هستید.
تنفس عمیق روان با مطالعه
همچنین در این مراسم زهرا سعیدی نویسنده با بیان اهمیت کتاب در درمان روح انسان، گفت: کتاب خاصیت درمانی بسیاری دارد، اما به‌طور بی‌صدا و آرام. کتاب به انسان فاصله‌ای می‌دهد تا خودش را از دور ببیند و این فاصله آغاز درمان است. مطالعه ذهن را از چرخه اضطراب بیرون می‌کشد و همچون تنفس عمیقی برای روان عمل می‌کند.
سعیدی در ادامه با اشاره به جایگاه ادبیات فارسی و تأثیر فردوسی در آن، اظهار داشت: وقتی از کتاب سخن می‌گوییم، نمی‌توانیم از فردوسی و شاهنامه صحبت نکنیم. ادبیات فارسی وامدار فردوسی است، از خوشبختی ما است که هزار سال بعد از مرگ فردوسی، هنوز زبانش را می‌فهمیم و از پندهایش درس می‌گیریم. شاهنامه همچون یک روان‌درمانگر آگاه، روح و روان ما را می‌خواند و درمان می‌کند.
وی همچنین به نگاه فردوسی به درمان با کلمه اشاره کرد و افزود: فردوسی نخستین کسی بود که از درمان با کلمه سخن گفت. او باور داشت که کلمه می‌تواند انسان را از نادانی، ترس و تاریکی نجات دهد، از نگاه فردوسی، خرد همان نوری است که درون روان انسان را روشن می‌کند حتی وقتی جهان بیرون تیره و تار است.
سعیدی در ادامه به مفاهیم روان‌شناختی در شاهنامه پرداخت و گفت: فردوسی باور دارد که بیماری روح از اندیشه بد آغاز می‌شود، همان چیزی که امروز در روان‌درمانی به آن اشاره می‌شود. اندیشه نادرست احساس نادرست می‌آفریند و رفتار نادرست در پی دارد، در داستان‌های شاهنامه با همه وجوه روان انسان روبه‌رو می‌شویم، شجاعت کاوه، خشم ضحاک، وسوسه سودابه، صداقت سیاوش، ترس کاووس و خرد زال، هر کدام بخشی از ناخودآگاه جمعی ما را بازتاب می‌دهند.
وی در ادامه افزود: فردوسی به ما می‌آموزد که نجات نه در جنگ و پیروی بلکه در شناخت خود است. مهم‌ترین پیام شاهنامه این است که انسان می‌تواند دوباره برخیزد و امید خود را از دست ندهد، زیرا امید چراغی است که انسان را از تاریکی می‌راند.
سعیدی در پایان سخنان خود گفت: شاهنامه برای ما تنها تاریخ نیست بلکه آینه‌ای است که در آن می‌توان چهره انسان را با تمام ضعف‌ها، ترس‌ها و شجاعت‌هایش دید. در هفته کتاب، به یاد بیاوریم که خواندن تنها افزودن به دانش نیست، بلکه خواندن یعنی ترمیم جان.