خبرگزاری تسنیم، کرمان، ثارالله انکوتی ـ امروز کرمان بار دیگر چشم به راه عزیزانی بود که سال‌ها پیش بی‌هیچ چشم‌داشتی خانه و خانواده را گذاشتند و برای دفاع از این خاک، برای دفاع از ناموس این ملت، به جبهه‌ها رفتند؛ همانانی که نه نامی خواستند و نه عنوانی، و با گمنامی خو گرفتند تا عزت ایران بماند. قرار بود مراسم رسمی استقبال از پیکر مطهر 9 شهید گمنام در فرودگاه کرمان برگزار شود؛ اما آنچه رخ داد بیش از آنکه «استقبال» باشد، روایت مظلومیتی دوباره بود.
در پوسترها نوشته بودند «مراسم رسمی استقبال»؛ واژه‌ای که معنایش حضور، احترام و در رأس آن مسئولیت‌پذیری است. اما امروز، نه مسئولان استان آمدند و نه فرماندهان ارشد نظامی و انتظامی. گویی این پیکرهای نورانی، که روزگاری سایه امنیت کشور به برکت خونشان شکل گرفت، دیگر در اولویت مدیرانی نیستند که برای هر صندلی‌شان خون هزاران شهید ریخته شده است.
نه تنها مسئولان، بلکه بسیاری از مدیران ادارات نیز ترجیح دادند پشت میز و جلسه باقی بمانند. در مسیر تشییع از فرودگاه تا میدان شهدا، کارمندانی اندک جلوی اداره ایستاده بودند؛ اما مدیرانِ همان ادارات، که باید میراث‌دار خون شهدا باشند، غایب بودند و یادشان رفته بود که هر آنچه دارند از شهدا است. تنها برخی معاونان آمده بودند و همین تصویر، معنای «بی‌معرفتی» را برای مردم تفسیر می‌کرد.
مدیرانی که در ابتدای هر سخنرانی‌شان، نام شهدا و یاد سردار دل‌ها، حاج قاسم سلیمانی را به زبان می‌آورند، امروز ثابت کردند که این یادکردن‌ها بیشتر «شعار» است تا باور. اگر امروز حاج قاسم در کرمان بود، از هر جای استان که بود خودش را می‌رساند؛ پشت تابوت شهید گمنام قدم برمی‌داشت، کنار مادرانی که هنوز چشم‌انتظار عزیزانشان هستند. او هیچ‌گاه شهدا را تنها نمی‌گذاشت.
شهدای گمنام اما امروز در اوج غربت و مظلومیت تشییع شدند؛ درست مثل مادرشان، حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله علیها. همان‌گونه که دو شب پیش بی‌سروصدا وارد کرمان شده بودند و در نمازخانه سپاه حفاظت فرودگاه به انتظار ماندند تا مراسمی «رسمی» و «باشکوه» با حضور مسئولان برگزار شود، امروز نیز مظلومانه و بی‌ادعا بدرقه شدند.
اما خوشا به حال مردم؛ خوشا به حال جوانان هیئتی و عشاق شهادت که با همه سختی‌ها، بی‌توجهی‌ها و بی‌مهری‌ها، خود را رسانده بودند تا همراه شهدا باشند. همان‌ها که با این نیت آمده بودند که اگر نبودند تا پیکر مطهره شهیده راه ولایت را علی علیه‌السلام تنهایی تشییع کند امروز برای تشییع فرزندان شهیدشان باشند، صفوفی که با وجود نبود مسئولان، با حضور مردم معنا پیدا کرد. امروز مردم کرمان نشان دادند که هنوز حرمت شهدا را می‌شناسند و هنوز «غریب‌نوازی» را بلدند.
شهدا حجت خدا هستند. امروز نیز ـ مثل همیشه ـ به مسئولان فرصت دادند تا دمی کنارشان بایستند، اما برخی قدر ندانستند و جا ماندند. تاریخ این روز را فراموش نخواهد کرد؛ روزی که 9 پرچم نور به شهر آمدند و بسیاری از صاحبان صندلی‌ها، نیامدند تا ادای احترام کنند و امروز، کرمان دوباره فهمید که غربت، تنها سهم مادر نیست… غریب و مظلوم مثل مادر؛ نه مسئولی، نه فرمانده‌ای.
امروز سکوت شهدا بلندتر از هر فریادی بود؛ سکوتی که در چرخش تابوت‌های سبکشان، در اشک چشم مادران و در قدم‌های مردمی که آمدند تا خلأ مسئولان را پر کنند، شنیده می‌شد. گویی شهدا آرام و بی‌هیچ گلایه‌ای از کنارمان گذشتند تا یادآوری کنند که شأن و عظمتشان وابسته به حضور هیچ مقام و عنوانی نیست. آن‌ها آمدند تا ما را بیازمایند؛ تا ببینند چه کسی هنوز دلش برای آرمان‌ها می‌تپد و چه کسی در هیاهوی دنیا، اصل را فراموش کرده است.
و شاید پیام امروز آن‌ها همین باشد؛ که اگرچه مدیران جا ماندند، اما مردم همچنان پای کارند و این کشور را ستون‌های بی‌نامی حفظ کرده‌اند که نامشان در پیشانی هیچ ساختمان اداری نیست، اما نورشان بر قله‌های این سرزمین می‌تابد. شهدای گمنام، مثل همیشه، به ما درس دادند؛ درس وفاداری، درس غیرت، درس مردانگی. و چه زیباست که هنوز می‌توان در میان غبار بی‌توجهی‌ها، ردّی از عشق و خالصی مردم را دید … مردمی که نگذاشتند غربت شهدا کامل شود و با حضورشان ثابت کردند که هنوز قلب این سرزمین برای دفاع از ارزش‌ها می‌تپد.
انتهای پیام/511/