طرفداری | برزیل تنها تیمی است که در تمامی دوره‌های جام جهانی از آغاز تا امروز حضور داشته است. در سالیان گذشته، تیم‌های ملی این کشور با این انتظار سوار هواپیما می‌شدند که با ارزشمندترین جام فوتبال جهان را به خانه بازگردانند.
و چطور می‌شد غیر از این هم انتظار داشت؟ تیم پیروزمند سال ۲۰۰۲ خط حمله حقیقتا ترسناکی با حضور رونالدینیو، ریوالدو و رونالدو، همگی در اوج دوران ورزشی خود، داشت. یکبار دیگر این اسامی را در ذهن خود مرور کنید.
تیم یازده‌نفره‌ای که در سال ۱۹۹۴ جام را از آمریکا به خانه آوردند، ستارگانی چون کافو، روماریو و دفاعی بازسازی‌شده با حضور ژورژینیو از بایرن‌مونیخ را در اختیار داشت.
و آیا اصلاً نیازی هست از تیم‌های ۱۹۵۸، ۶۲ و ۷۰ بگویم؛ که مهاجم جوان و کم‌نام‌ونشانی در آن‌ها نقش اصلی را داشت و در سال ۷۰ مهر خود و تیمش را به نام پرآوازه‌ترین و بهترین بازیکن و تیم تاریخ این ورزش به ثبت رساند.
دلبستگی و عشق مردم به فوتبال و جام جهانی شهره خاص و عام است، اما برزیل این بار در حالی راهی تورنمنت ۲۰۲۶ تابستان آینده در آمریکا، کانادا و مکزیک می‌شود که پس از ۲۴ سال، کمتر کسی آن‌ها را مدعی اصلی فتح جام می‌داند و طی این دوران هنوز موفق نشده‌اند دوباره جام جهانی را از آنِ خود کنند.
آن‌ها اکنون در رتبه هفتم رده‌بندی فیفا قرار دارند؛ تیمی در حال گذار و تغییر تلاش دارد بدون نیمار مصدوم و رو به افول، که بیش از دو سال است برای تیم ملی بازی نکرده، رو به جلو حرکت کند. در هفته بین‌المللی و بدون بازی‌های لیگ‌های داخلی اروپایی، تماشای معروف‌ترین زردقناری‌پوشان جهان این حرکت رو به جلو بسیار محسوس بود و مرا به تماشای کامل بازی واداشت.
امید هواداران برزیل با نمایش خوب تیم، بارورتر شده است
پیروزی قاطع آن‌ها با نتیجه ۲-۰ مقابل سنگال، تیم هجدهم رده‌بندی جهان، در شمال لندن در استادیوم امارات آرسنال، ثابت کرد اگرچه برزیل تیم همیشگی نیست، اما نباید آن‌ها را دست‌کم گرفت.
خط حمله وینیسیوس جونیور، استوائو، رودریگو و ماتئوس کونیا توانایی آن را دارد حتی بهترین خطوط دفاعی جهان را تا حد زیادی نگران کند، و این چهار نفر در ورزشگاه امارات جوی مشابه ورزشگاه ماراکانا ایجاد کردند و اوج زیبایی فوتبال برزیل را به رخ همه کشیدند.
آنچلوتی تیمش را با آرایش ۴-۲-۴ به میدان فرستاد و به مهاجمان اجازه داد انرژی خود را در جایی به کار گیرند که بیشترین اهمیت را دارد، در حالی که کاسمیرو و برونو گیمارش مسئول حفظ میانه میدان بودند. وقتی وینیسیوس و هم‌تیمی‌هایش روی فرم باشند، متوقف کردن آن‌ها تقریباً غیرممکن است.
نشانه‌های خطر برای سنگال از همان دقایق ابتدایی بازی پدیدار شد؛ وقتی وینیسیوس با حرکتی انفجاری از سمت چپ، دو مدافع را پشت سر گذاشت و ادوارد مندی را به واکنشی تماشایی واداشت. تنها لحظاتی بعد، کونیا با ضربه سر توپ را به تیرک زد.
اما این استوائوی جوان بود که تنها از ۷، ۸ کیلومتر آن‌طرف‌تر از ورزشگاه استمفوردبریج آمده بود و در دقیقه ۲۰ با ضربه‌ای دقیق، گل اول را به ثمر رساند.
استوائو، ستاره جوان برزیل
این برزیل تحت هدایت آنچلوتی در فرمی تماشایی بود که مدت‌هاست شاهد نمایشی به این شکل و شمایل از آن‌ها ندیده بودیم.
زوج گابریل و مارکینیوش در مرکز دفاعی، غیرقابل نفوذ به نظر می‌رسیدند. ادر میلیتائو هم در سمت راست دفاع، نمایشی ارائه داد که بیشتر به هم‌تیمی‌اش در رئال‌مادرید، ترنت الکساندر آرنولد شباهت داشت تا یک مدافع وسط که در پست دیگری به خدمت گرفته شده است.
سنگال در نیمه اول تقریباً هیچ موقعیتی خلق نکرد تا اینکه کاسمیرو، با ادامه روند خوبش در منچستر، گل دوم را زد؛ ضربه‌ای دقیق از زاویه بسته، پس از یک ضربه آزاد.
فوتبال هنوز از کاسمیرو، کاپیتان دوم برزیل، خیلی دور نشده است. در حالی که او در منچستر یونایتد زیر نظر اریک تن‌هاخ روزهای سختی را سپری می‌کرد و حدود یک سال جایگاهش را در تیم ملی از دست داد، اما یکی از اولین اقدامات آنچلوتی پس از پذیرش هدایت برزیل، دعوت دوباره از این ستاره کهنه‌کار بود.
مربی کهنه‌کار ایتالیایی پس از بازی، او را مهم‌ترین بازیکن تیم از لحاظ حفظ تعادل خواند:
او فوق‌العاده بود. مهم‌ترین بازیکن برای تعادل تیم در هنگام تصاحب توپ. از نظر تاکتیکی خیلی باهوش است، کیفیت بالایی دارد، رهبر گروه است و برای ما واقعاً مهم است.
شریک خط میانی او، بازیگر کلیدی نیوکاسل یونایتد، گیمارش، نیز دست‌کمی ندارد. این دو در بسیاری از دقایق بازی مقابل سنگال کم‌رمق، به طور کامل بر بازی سلطه داشتند، هرچند نبود تحرک و سرعت لازم در خط میانی ممکن است مقابل تیم‌های قوی‌تر برایشان مشکل‌ساز شود.
اما آنچلوتی گزینه‌های زیادی دارد. روی نیمکت امارات امروز ستارگانی از لیگ برتر چون ریچارلیسون، لوکاس پاکتا، آندری سانتوس و ژوائو پدرو حضور داشتند، بدون آن‌که از فابینیو نام ببریم؛ هافبک سابق لیورپول که مقابل تیم‌هایی چون فرانسه، اسپانیا و انگلیس می‌تواند خط میانی برزیل را مستحکم‌تر کند.
نیمه دوم نسبت به اول از حال و شور افتاد و سنگال تنها با تلاش‌های سادیو مانه، بازیکن معروف سابق لیورپول، تا حدی تهدیداتی ایجاد کرد اما بی‌ثمر بود. پدرو و پاکتا هم برای برزیل به زمین آمدند ولی تأثیر اندکی داشتند؛ موضوعی که آنچلوتی را پس از درخشش نیمه اول چندان نگران نمی‌کند.
برزیل اکنون در شش بازی تحت فرماندهی سرمربی باسابقه که در بایرن مونیخ، پاری‌سن‌ژرمن، میلان و رئال مادرید نیز سابقه درخشانی دارد، در پنج بازی دروازه‌اش را بسته نگه داشته است؛ تنها گل‌هایی که دریافت کرده، در شکست غیرمنتظره مقابل ژاپن در نیمه دوم ماه گذشته بوده است.
پس از پایان بازی، آنچلوتی تعاریف زیادی را نثار کاسمیرو، کهنه‌سرباز تیم کرد
وقتی این تیم شکل بگیرد و جا بیفتد، چنان‌که در ۴۵ دقیقه نخست این دیدار شکل گرفت، برزیل ترکیبی فوق‌العاده از خلاقیت و استعداد و اراده دارد. گابریل، مارکینیوش و کاسمیرو به تیم تجربه می‌دهند و استواو، وینیسیوس و رودریگو با جوانی، شور و سرعت مهیبی در ضدحملات به تیم می‌بخشند، اگرچه شکست ۳-۲ مقابل ژاپن پس از برتری دو گل ثابت کرد این تیم هنوز کامل نشده و تا جام جهانی راه زیادی در پیش دارد.
اما اگر آنچلوتی بتواند همه چیز را درست مدیریت کند، که پیش از این بارها آن را اثبات کرده است، برزیل در تابستان آینده در آمریکای شمالی می‌تواند پس از ۲۴ سال به نیرویی شکست‌ناپذیر و یکی از مدعیان قهرمانی جهان بدل شود.