به گزارش خبرگزاری ایمنا، رسانه‌های آزاد، روزنامه‌ها و مطبوعات در هر جامعه‌ای از ارکان توسعه و دموکراسی به‌شمار می‌آید، بر این اساس خبرگزاری ایمنا، مرور عناوین مطبوعات کشور را به‌صورت روزانه در دستور کار خود دارد.
روزنامه ایران با تیتر «تدبیر عبور از بحران آب» به تحلیل وضعیت نگران‌کننده مخازن سدهای کشور پرداخت و نوشت: «آمارهای رسمی نشان می‌دهد ظرفیت سدهای کشور به کمترین سطح سال‌های اخیر رسیده و ورودی آب از ابتدای مهر ۴۰ درصد کاهش داشته است. بسیاری از سدهای مهم مانند امیرکبیر و لار تنها حدود ۶ درصد پرشدگی دارند و موجودی آن‌ها نسبت به سال گذشته تا ۸۵ درصد کاهش یافته است. در برخی نقاط نیز حجم آب عملاً به صفر رسیده و ده‌ها سد در وضعیت فوق‌بحرانی قرار گرفته‌اند. ریشه این شرایط، کاهش کم‌سابقه بارش‌هاست؛ به‌گونه‌ای که در ۲۰ استان هیچ بارشی ثبت نشده و میانگین بارش کشور نسبت به دوره‌های بلندمدت بیش از ۸۰ درصد افت کرده است. حتی استان‌های شمالی که بیشترین بارش را داشته‌اند، با کاهش محسوس نسبت به سال گذشته روبه‌رو هستند؛ تصویری که هشدار می‌دهد کشور با یکی از سخت‌ترین دوره‌های کمبود آب مواجه شده است.»
روزنامه کیهان با تیتر «سریال فرار از پاسخگویی؛ این قسمت: اختیار نداریم!» به تحلیل رویکرد اصلاح‌طلبان نسبت به دولت و مطالبه اختیارات بیشتر پرداخت و نوشت: «ادامه نقدهای اخیر اصلاح‌طلبان از عملکرد دولت در نهایت به تکرار مطالبه قدیمی آنان برای افزایش اختیارات رئیس‌جمهور رسیده است؛ مطالبه‌ای که پس از چند هفته نقد نمایشی، اکنون آشکارا مطرح می‌شود. در نمونه‌ای روشن، رسانه‌های اصلاح‌طلب که پیش‌تر از نبود «نقشه راه» در دولت انتقاد می‌کردند، اکنون با استناد به سخنان چهره‌های شاخص این جریان خواهان بازپس‌گیری اختیارات بیشتر از سوی دولت شده‌اند. این خط خبری نشان می‌دهد بخش‌هایی از این جریان با وجود نقد ظاهری به کابینه، همچنان الگوی همیشگی توجیه کم‌کاری با طرح موضوع اختیارات را دنبال می‌کنند؛ رویه‌ای که از منظر منتقدان نوعی گریز از پاسخگویی در قبال عملکرد گذشته و حال آنان تلقی می‌شود.»
روزنامه جوان با تیتر «آشوب نژادی در قبیله اصلاحات» به واکنش اصلاح‌طلبان نسبت به انتصاب جدید دولت پرداخت و نوشت: «واکنش تند و گسترده برخی چهره‌های اصلاح‌طلب به انتصاب اسماعیل سقاب نشان‌دهنده شکافی عمیق و رویکردی قبیله‌گرایانه در این جریان توصیف شده است؛ واکنش‌هایی که از اعتراض رسانه‌ای تا استعفا از سمت‌های دولتی را در بر گرفت. مخالفان سقاب، او را به دلیل نزدیک‌بودن به دولت پیشین نپذیرفتند و این مخالفت، به‌زعم منتقدان، مرزهای اختلاف سیاسی را پشت سر گذاشته و رنگی از تبعیض شدید به خود گرفته است. شدت این اعتراض‌ها، از اشارات احساسی تا اتهام‌زنی‌های تند را شامل شد و حتی برخی چهره‌های اصلاح‌طلب این رفتارها را «شرم‌آور» و نشان‌دهنده رقابت بر سر مناصب دانستند. این جریان که سال‌ها از مفاهیمی چون آزادی، دموکراسی و برابری سخن گفته، اکنون به دلیل برخورد قبیله‌ای با یک انتصاب مورد نقد جدی قرار گرفته است.»
روزنامه دنیای اقتصاد با تیتر «آب در هزارتوی قوانین» به بررسی ریشه‌های حقوقی و نهادی بحران آب پرداخت و نوشت: «تحلیل‌ها نشان می‌دهد بحران کنونی آب صرفاً حاصل کم‌بارشی نیست و ریشه اصلی آن در نظام حقوقی و ساختار تصمیم‌گیری این حوزه قرار دارد. از ابتدا مالکیت آب دولتی تعریف شده و قوانین موجود عملاً به جای مدیریت مصرف، افزایش برداشت را تشویق کرده‌اند. در نتیجه، بخش‌های مختلف از این وضعیت منتفع شده و سازوکارهای نظارتی برای کنترل برداشت آب ضعیف شده‌اند. سه نهاد اصلی – وزارت نیرو، وزارت جهاد کشاورزی و سازمان محیط‌زیست – در چنین ساختاری مأموریت‌هایی دارند که به‌طور طبیعی به سمت افزایش عرضه و مصرف آب همگرا می‌شود. بی‌توجهی به تقاضا و نبود ابزارهای محدودکننده، کشور را به نقطه‌ای رسانده که کمبود آب نه یک شوک مقطعی، بلکه نتیجه یک ساختار نادرست و نیازمند اصلاح عمیق در قوانین و وظایف نهادهای مسئول است.»
روزنامه اعتماد با تیتر «چهره کامل‌تر حکومت» به گفت‌وگوی تفسیری درباره شرایط سیاسی کشور و جایگاه ایده وفاق پرداخت و نوشت: «در این تحلیل، وفاق به‌عنوان راهکاری برای عبور از شکاف‌های متعدد اجتماعی و سیاسی مطرح شده و تأکید می‌شود که دولت تلاش کرده در حوزه‌های قومی، مذهبی، جنسیتی و نسلی گام‌های قابل توجهی بردارد؛ از حضور زنان و اقلیت‌ها در کابینه تا اقدامات فرهنگی و اجتماعی برای کاهش فاصله دولت با نسل جوان. با این حال، منتقدان عملکرد دولت را در حوزه عزل و نصب‌ها ناکافی دانسته و آن را در تضاد با ایده وفاق می‌خوانند. در ادامه، تحلیلگران با اشاره به صف‌بندی‌های سیاسی داخل و خارج، فضای کنونی را حساس توصیف کرده و هشدار می‌دهند که برخی جریان‌های خارج‌نشین نه‌تنها با جمهوری اسلامی، بلکه با اصل تمامیت ارضی ایران در تعارض هستند. در این میان تأکید می‌شود که تحقق وفاق نیازمند مشارکت فعال نخبگان، دانشگاهیان و جامعه است و بدون گفت‌وگو و حضور مستقیم دولت در عرصه عمومی، این ایده به نتیجه نخواهد رسید.»
