به گزارش خبرگزاری حوزه، حضرت آیت الله خامنه ای در یکی از سخنرانی های خود در جمع مسؤولان عقیدتی، سیاسی نیروی انتظامی به موضوع «حضور روحانیت در بین مردم» اشاره کردند و در بخشی از سخنان خود گفتند:

شما فرض کنید در فلان محله ی تهران یا هر شهر دیگری پیشنماز یک مسجد هستید.

پیشنماز یک مسجد چگونه رفتار می کند؟ با امر و نهی و پَسرو و پیشرو رفتار می کند؟ اگر بکند، مردم به نمازش نمی آیند.

همیشه گرم ترین نماز جماعت ها متعلق به پیشنمازهای مردمی است: با مردم گرم می گیرند؛ با مردم خوش اخلاقی می کنند؛ بی حوصلگی نشان نمی دهند؛ بدخلقی نشان نمی دهند، جواب مسأله شان را می دهند؛ یک وقت اگر کسی بیماری و مشکلی داشته باشد، اگر با پول نتوانند، با اخلاق آن مشکل را تسکین می دهند.

گفت: چو وا نمی‌کنی گرهی خود گره مباش // ابرو گشاده باش چو دستت گشاده نیست

به عنوان آخوندی، دست ما گشاده نیست؛ اما ابرویمان که می تواند گشاده باشد.

بنده خودم سالها پیشنمازی کرده ام؛ می دانم انسان چگونه باید با مردم رفتار کند.

وقتی نماز تمام می شد، برمی گشتم رو به مردم می نشستم. تسبیحات حضرت زهرا را هم که می گفتم، افراد می آمدند و می دیدند راه باز است.

جوان می آمد، مزلّف می آمد، بازاری می آمد، ریش دار می آمد، بی ریش می آمد.

آن زمان، پوشیدن پوستین های وارونه در میان جوانهای بیتل مد شده بود.

یک روز رفتم نماز، دیدم یکی از همین جوانهای آلامد که موهایش را روغن زده، آمده و صف اول کنار متدینین و بازاری های خوب و افراد محاسن سفید نشسته.

احساس کردم این جوان با من حرفی دارد. نشستم و به او پاسخِ نگاه دادم؛ یعنی اجازه دادم بیاید حرفش را بزند.

جلو آمد و گفت آقا! من صف اول بنشینم، اشکال دارد؟

گفتم نه، چه اشکالی دارد؟ شما هم مثل بقیه.

گفت: این آقایان می گویند اشکال دارد.

گفتم: این آقایان بیخود می گویند!

این جوان، دیگر از این مسجد پا نمی کشد. این جوان، دیگر از این پیشنماز دل نمی کند. همین طور هم بود؛ از ما دل نمی کندند.

بنده وقتی مسجد می رفتم، در میان صد نفر، اقلاً نود نفرش جوانها بودند. بنده هیچ چیز خاصی نداشتم؛ نه یک مایه ی آن چنانی معنوی، نه یک مایه ی دنیوی؛ اما با مردم بودم.

در پادگان هم همین طور است؛ در محیط نیروی انتظامی هم همین طور است؛ در پاسگاه هم همین طور است؛ هرجا که ما میان مردم هستیم. یک جا مردم ما بازاری اند، یک جا مردم ما دانشگاهی اند، یک جا هم نظامی اند؛ سپاه و ارتش و نیروی انتظامی؛ فرقی نمی کند. اگر ما با مردم باشیم، افراد به تظاهر وادار نمی شوند.