به گزارش قدس، محمدرضا مجیدی روز چهارشنبه در آیین گشایش چهارمین همایش بینالمللی بیابان لوت با محوریت سرمایهگذاری در بیرجند، اظهار کرد: این سخنان حاصل ۶ سال تلاش جمعی پژوهشگران و مدیران مرتبط با ثبت جهانی بیابان لوت است.
وی افزود: ما در آستانه دهمین سالگرد ثبت جهانی بیابان لوت هستیم. لوت در سال ۱۳۹۵ به عنوان نخستین میراث طبیعی ایران در فهرست جهانی یونسکو ثبت شد و پس از آن جنگلهای هیرکانی نیز به این فهرست پیوستند.
مجیدی با تأکید بر اینکه «جهانی شدن، یک مرحله است اما جهانی ماندن مسئولیتی دیگر»، گفت: کلید ماندگاری ثبت جهانی در دست مقام ارشد هر استان است لذا استانداران باید این میراث ارزشمند را حفظ و تقویت کنند پس امیدوارم این همایش بتواند به جهانی ماندن لوت کمک کند؛ چرا که فرصتها زود از دست میروند.»
رئیس انجمن ایرانی همکاری با یونسکو خاطرنشان کرد: از سال ۱۳۹۷ برنامهای ۱۰ ساله برای توسعه پایدار و حفظ ارزشهای لوت تدوین شد. اکنون در سال ششم اجرای آن هستیم؛ بخشی از اهداف محقق شده و بخشی دیگر نیازمند پیگیری است لذا در چهار سال آینده باید با همکاری استانها، مسیر تحقق کامل برنامه تا سال ۱۴۰۸ و برگزاری رویداد “بلوچستان ۱۴۰۸” در کرمان نهایی شود.
وی تشکیل «کنسرسیوم سهاستانی» را گام کلیدی این مسیر دانست و توضیح داد: این کنسرسیوم از استانداران سه استان، دانشگاههای مادر، ادارات کل میراث فرهنگی و اتاقهای سهگانه بخش خصوصی تشکیل خواهد شد و مأموریت آن تنها محدود به لوت نیست، بلکه توسعه فرهنگی، اقتصادی و گردشگری این سه استان را نیز دنبال میکند.
مجیدی با اشاره به ظرفیت بالای منطقه افزود: استانهای کرمان، خراسان جنوبی و سیستان و بلوچستان، مثلثی را تشکیل میدهند که در ادامه مثلث طلایی گردشگری اصفهان، یزد و فارس، میتواند به “مثلث الماسی ایران” بدل شود و بستری برای تحول اقتصاد ملی فراهم کند.
وی همچنین به همکاریهای تازه میان دانشگاه هنر بیرجند و مجلس شورای اسلامی اشاره کرد و گفت: در روزهای اخیر کارگاه مرمت آثار و اسناد خطی استان برگزار شد که میتواند زمینه ثبت بخشی از میراث مکتوب خاورمیانه در فهرست حافظه جهانی یونسکو را فراهم کند.
وی در پایان ضمن سپردن پرچم این همایش به دانشگاه سیستان و بلوچستان برای میزبانی دوره بعدی در سال ۱۴۰۶، ابراز امیدواری کرد: در رویداد ۱۴۰۸ کرمان، اهداف تعریفشده این برنامه ۱۰ ساله به طور کامل محقق شود و بیابان لوت نه تنها میراثی جهانی، بلکه الگویی برای توسعه پایدار منطقهای و ملی باشد.