به گزارش رکنا،شعرهای «بیست» همانند درناهای کاغذی هستند که به نخ زمان و خاطره بسته شده‌اند و ردّی از زیستن را با خود به همراه دارند.

مظفری با بیانی تصویری و جزئی‌نگر، از عشق، زیستن و ایستادگی سخن می‌گوید. شعرهای او پر از رنگ و تصویرند؛ از «جهان کُمُدی» تا «تاج کاغذی» و «درخت خرمالو»، هر کدام تکه‌ای از حافظه‌ی شاعر را بازتاب می‌دهند.

در «بیست»، زن حضوری محوری دارد؛ نه صرفاً ناظر، بلکه نیروی زاینده‌ی شعر.

زن در جهان او نماد جست‌وجو و کشف خویشتن است و دغدغه‌ای مداوم برای شاعر؛ حضوری که در مجموعه‌ی «سی»، نیز جایگاهی ویژه داشت و بازتابی از نگاه زنانه‌ و شاعرانه اوست.

«بیست» تنها دفتر شعری تازه نیست، بلکه روایتی است از شاعر و چگونه بودنش؛ از ایستادن در میان خاطره و اکنون، از لمس اندوه و ساختن معنا در دل آن. 

جلد آبی کتاب و بیست درنای کاغذی که بر آن نقش بسته‌اند، یادآور بیست سالگی شاعر و درناهایی هستند که چون شعرها، میان رهایی و پیوند در رفت‌و‌آمدند.

یاسمن جبارپور / دانشجوی دکتری ادبیات فارسی