به گزارش گروه ترجمه خبرگزاری «حوزه»، حجت الاسلام شیخ حسن شریفه، مفتی و امام مسجد الصفا، اعلام کرد: هنگامی که دشمن صهیونیستی خانه‌ها را در جنوب لبنان ویران می‌کند و با سبک جنایتکارانه‌اش زندگی را نابود می‌سازد، اولین چیزی که به ذهن شهروند جنوبی خطور می‌کند این است: دولت کجاست؟ او انتظار دارد دولت وظیفه‌اش را انجام دهد، حضور یابد، امید بکارد و به شهروند جنوبی بگوید: تو تنها نیستی.

وی افزود: اما واقعیت دردناک است؛ زیرا همدردی به تنهایی مرده‌ای را بازنمی‌گرداند، خانه‌ای را نمی‌سازد، مجروحی را شفا نمی‌دهد، و خسارت مغازه‌ای که سوخته یا ویران شده را جبران نمی‌کند. مردم نیازمند دولتی هستند که از آنها حمایت کند، نه دولتی که فقط به تسلیت گفتن بسنده کند؛ نیازمند مسئولانی هستند که برای بازسازی برنامه‌ریزی کنند، نه کسانی که فقط در صدور بیانیه‌ها مهارت دارند؛ زیرا پایداری با حرف ساخته نمی‌شود، بلکه با عمل بنا می‌شود. او تأکید کرد: مردم جنوب شفقت نمی‌خواهند، بلکه مشارکت در تحمل درد و سازندگی را می‌خواهند.

شیخ شریفه بیان داشت: دعوت نبیه بری، رئیس مجلس نمایندگان، برای برگزاری کنفرانس بازسازی، صرفاً یک اقدام فنی یا سیاسی گذرا نیست، بلکه جهت‌دهی قطب‌نما به سوی جنوب مجروح است؛ از این رو، شایسته‌تر بود در این لحظه حساس ملی، به جای تحریم، دعوت به مشارکت و به جای کنار کشیدن از مسئولیت، فراخوان به پذیرش مسئولیت صورت می‌گرفت. در زمانی که مواضع میان سکوت و تردید تقسیم شده است، این دعوت برجسته می‌شود تا بر وحدت سرنوشت و بیدار شدن وجدان دولت در قبال کسانی که با خون و خانه‌های خود بهای آن را می‌پردازند، تأکید مجدد کند.

وی با بیان اینکه جنوب نیازی به سخنرانی ندارد، بلکه به مواضعی نیاز دارد که در شأن فداکاری‌ها باشد، اشاره کرد که مذاکرات مستقیمی که آمریکا و اسرائیل تبلیغ می‌کنند، حقیقت درگیری را تغییر می‌دهد اما جوهر تجاوز را دگرگون نمی‌سازد. آمریکا همان آمریکاست: دولتی که اسیر منافع و مطامع است، و اسرائیل همان اسرائیل است: موجودیتی که بر تروریسم و توسعه‌طلبی بنا شده، تنها منطق قدرت را می‌فهمد و نه گفت‌وگو او را بازمی‌دارد و نه توافق او را ملزم می‌سازد.

شیخ شریفه در پایان گفت: ای کسانی که در پی سراب عادی‌سازی روابط با رژیم اسرائیل می‌دوید، بر خون شهیدانی که در این سرزمین جان باختند و ارواحشان همچنان از جنوب پاسداری و کرامت را حفظ می‌کنند، رحم کنید. هیچ عادی‌سازی روابط با قاتل وجود ندارد؛ این دشمن فقط زبان بازدارندگی را می‌فهمد و تا زمانی که با پایداری و عزمی آهنین روبه‌رو نشود، از تجاوز دست برنمی‌دارد. مقاومت نه یک انتخاب لوکس و نه یک گزینه‌ی اضطراری، بلکه ابزار دفاع از سرزمین، ناموس و کرامت است و ضمانت حاکمیت و قطب‌نمای شرافت در دوران سستی و کوتاهی.