به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو، داستان دعای باران امام حسین (ع) چنین است که در دوران خلافت امام علی (ع) برای مدتی کوفه دچار خشکسالی و قحطی شدیدی شد و کوفیان به محضر امام علی (ع) رفتند و از ایشان خواستند تا برای بارش باران دعا کنند. در آن لحظه امام علی (ع) به فرزند خود، امام حسین (ع)، فرمودند: «برخیز و از خداوند طلب باران کن».

امام حسین (ع) برخاستند و پس از درود و حمد بر جد گرامی خود این دعا را خواندند:

الَلَّهُمَّ مُعْطی الْخَیراتِ وَ مُنْزِلَ الْبَرکاتِ، ارْسِلْ السَّماءَ عَلَینا مِدْراراً وَ اسْقِنا غَیثَاً مِغْزاراً واسِعَاً غَدَقَاً مُجَلَّلًا سَحّاً سُفُوحاً ثَجّاجاً، تُنَفَّسُ بِهِ الضَعْفُ مِنْ عِبْادِک وَ تُحْیی بِهِ الْمَیتَ مِنْ بِلادِک آمین یا رَبِّ الْعالَمِین

پروردگارا! ای بخشنده خیر و نیکی‌ها و فرستنده برکات! ما را از باران آسمان سیراب کن؛ بارانی فراوان، فراگیر، انبوه، پروسعت، ریزان، روان و شکافنده زمین‌های خشک و تشنه که به‌وسیله آن دست بندگان ناتوانت را بگیری و زمین‌های مرده را زنده سازی. آمین یا رب‌العالمین.

گفته می‌شود پس از آن، باران نیکویی باریدن گرفت، چنان‌که همان اثر دعای باران پیامبر (ص) را داشت و قحطی از میان رفت.