فرارو- فیلم سینمایی «شاه نقش» اولین بار در چهل‌و سومین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد، همچنین اخیرا نیزاکران عمومی آن در سینماهای کشور آغاز شده است. 

به گزارش فرارو، این فیلم را می‌توان قدمی روبه جلو در پرونده کاری شاهد احمدلو دانست، با این حال همچنان ایراداتی دارد که آن را از اثر معمولی فراتر نمی‌برد

داستان درباره هنرورانی که با بیمار شدن رئیس صنف تلاش می‌کنند تا به جایگاه ریاست برسند. همه تصور می‌کنند با برنده شدن یکی از کاندیداها ماجراها تمام شده اما این تازه آغاز قصه است. 

شخصیت‌های غیر واقعی و تکرار کلیشه

فیلم مدعی که که ادای دینی به هنروران سینماست، با این حال در نهایت تبدیل به چاقویی می‌شود که دسته خود را می‌برد. داستان در ظاهر ایده جذابی دارد اما هرچه جلوتر می‌رود نه تعلیقی به آن اضافه می‌شود و نه قصه به درستی روایت می‌شود. 

فیلم را می‌توان به دو نیمه تقسیم کرد، قسمت ابتدایی آن درباره عشق به سینما و بخش دوم تبدیل به اثری درباره فساد انتخاباتی می‌شود، با این حال فیلم در نمایش هر دو ناموفق است و چیزی جز کلیشه و شعار برای ارائه ندارد. در بخش نخست فیلم نمی‌تواند به درستی اساسات را نشان را دهد و در نیمه دوم هم درگیر شعارهای تکراری درباره قدرت و فساد می‌شود، چیزی که مخاطب به وفور در سایر آثار سال‌های اخیر دیده است. 

در واقع مخاطب بعد از ده دقیقه ابتدایی فیلم به راحتی می‌تواند حدس بزند در نهایت چه خواهد شد. چرا که «شاه نقش» تلاش می‌کند با استفاده از نوستالژی‌های دهه ۴۰ و ۵۰ که یادآور فیلم‌های بهروز وثوق و آثاری مانند «قیصر» و «گوزن‌ها» بیننده را با خود همراه کند. همچنین در پرداخت شخصیت‌ها آنقدر بزرگنمایی شده که نمی‌توان آن‌ها را باور کرد، چرا که این کاراکترها در سینمای امروزی کمتر دیده می‌شوند. فیلم پر از دیالوگ‌های طولانی و خسته کننده که حتی تصویری درست از زندگی هنروران را نشان نمی‌دهد. در نهایت، «شاه نقش» اثری است با نیت خیر اما اجرایی ناقص؛ فیلمی که می‌خواست ادای دینی به سینمای ایران باشد، اما در عمل خود به قربانی همان سینما بدل می‌شود.