به گزارش خبرگزاری حوزه، حضرت آیت الله جوادی آملی در نوشتاری با بیان این که «اگر کسی در جوانی خود را اصلاح نکرد، جبران آن در پیری بسیار مشکل است» تصریح کردند:
اگر انسان به این خیال خام باشد که در دوران پیری گناهانش را ترمیم کند، بدا به حال او! زیرا اولا، اصلاح نقد را به آینده مجهول واگذار کرده و ثانیا، در دوران پیری رهزن پنجم، راه ترمیم را بر او خواهد بست مگر شیطنت، پیران کهنسال را رها میکند؟ مگر این دشمن آشکار برای سالمندان دام مخصوص فراهم نکرده؟ مگر برای پیر، رهزنی به نام تکاثر در اموال و اولاد معین نشده؟ اگر کسی در جوانی خود را اصلاح نکرد جبران آن در پیری بسیار مشکل است؛ زیرا هــم دوران نیرنگ جوانی را تحمل کرده و هم خطرات دوران پیری را باید جواب بدهد.
وقتی جابر بن عبدالله در حضور امیر مؤمنان سلام الله علیه نفس بلندی کشید، «تنفس الصُّعَدَاءَ» ؛ یعنی آه بلندی از دل برآورد؛ حضرت به او فرمود: این نفس بلند را که نشانه افسوس است برای دنیا از دل برآوردی؟ گفت آری. حضرت فرمود: ای جابر! من دنیا را تشریح کنم تا روشن شود که دنیا ارزش افسوس را ندارد.
آنگاه فرمود: دنیا بهترین لذت هایش در خوراک و پوشاک و لذایذ غریزی خلاصه میشود. بهترین غذاهای دنیا عسل مصفاست و این عسل که گواراترین غذاهای دنیاست، محصول یک حشره است! و بهترین پوشاک دنیا، حریر و پرنیان است، که آن محصول کار کرم ابریشم است! پس وای بر کسی که برای ایــن نفـس بلند برآورد که چرا فرش ابریشمی ندارد؛ یعنی آه افسوس برآورد کـه چـرا بـه دسترنج کرم نرسیده یا اینکه چرا عسل مصفا ندارد یعنی چــرا از دسترنج فــلان زنبور بهره ای نبرده است.[۱]
بنابراین لذایذ مادی دنیا ارزش افسوس را ندارد پست و مقام هم که خیالی بیش نیست و خدا انسان مختال را دوست ندارد.
[۱]بحارالانوار ج۷۵ ص۱۱
کتاب اخلاق کارگزاران در حکومت اسلامی ص۱۷۴،۱۷۵