اعلام خبر اعطای جایزه صلح فیفا از سوی جانی اینفانتینو رییس فیفا موجی از واکنش‌ها را به دنبال داشته است.گفته می‌شود پس از ناکامی ترامپ در کسب جایزه صلح نوبل، این جایزه قرار است جایگزین شود. اینفانتینو که در چند ماه گذشته از دفتر بیضی در کاخ سفید تا اجلاس صلح غزه کنار ترامپ دیده شده است حالا قصد دارد با خلق چنین جایزه‌ای ترامپ را به آرزویش برساند.
ستون‌نویس نشریه گاردین در یادداشتی به این موضوع پرداخته و این سوال اساسی را مطرح کرده است که چرا اینفانتینو باید فوتبال را درگیر چنین مساله‌ای کند؟ آیا دوران در «مرکز همه‌چیز» بودن نگذشته است؟
به گزارش روزنامه «اعتماد» و به نقل از گاردین، یک مرد امریکایی خوش‌پوش و ظاهرا صمیمی، در دهه پنجاه زندگی‌اش، در خیابان‌های میامی قدم می‌زند. او می‌گوید در 10سال گذشته، این شهر به «آهن‌ربایی برای رویاپردازان، عمل‌گرایان و آینده‌نگران» تبدیل شده است؛ «محلی برای پرواز ایده‌ها، جرقه ارتباطات و تولد میراث‌ها.»
من با تظاهر به فهمیدن حرفش، با سر تأیید می‌کنم، قبل از اینکه روی دکمه «X» در گوشه بالای صفحه یوتیوب کلیک کنم. مردی که حرف می‌زد در واقع «فرانسیس سوارز»، شهردار میامی بود که از من و دیگر رهبران صنایع دعوت می‌کرد پول زیادی بپردازیم تا در همایش «America Business Forum» شرکت کنیم.
در وب‌سایتش نوشته شده بود: «فروم تجارت امریکا برای نخستین‌بار به ایالات متحده می‌آید» که واقعا این پرسش را ایجاد می‌کند که قبلا کجا برگزار می‌شده است؟ من که مدیرعامل نیستم و دفتر یادداشت جلسات ندارم، اما اگر قرار باشد جایی را برای برگزاری همایش تجارت امریکا انتخاب کنم، «امریکا» خودش گزینه بدی به نظر نمی‌رسد!
اگر از نخستین کسانی بودی که این خبر را دیدی، شاید هنوز می‌توانستی بلیت بخری، ولی دیگر دیر شده؛ فرصت دیدن مردی که شرکت WeWork را راه انداخت از دست رفته است.
بسته ویژه «الماس زودهنگام» با قیمت ۱۰ هزار دلار مخصوص کسانی که «تغییر را رهبری می‌کنند و می‌خواهند در مرکز همه‌چیز باشند» مدتی است که تمام شده. راستش من همین حالا هم از اینکه مرکز دنیای خودم باشم خسته‌ام، چه برسد مرکز «همه‌چیز»!
اما این چه ربطی به فوتبال دارد؟ خب، درست همین‌جا بود که رییس فیفا، «جانی اینفانتینو»، این هفته ایده بزرگ جدیدش را اعلام کرد: «جایزه صلح فیفا – فوتبال جهان را متحد می‌کند».
اینفانتینو روی صحنه ایستاده بود، در کنار یکی از مجریان، و حضار شاهد پخش مونتاژی احساسی از جام جهانی گذشته بودند.
گوینده با صدایی پرشور گفت:
«قطر ۲۰۲۲: پرسش‌برانگیزترین جام جهانی تاریخ. رقابتی غرق در تردید، بحث و نگاه سنگین جهانیان. اما وقتی سوت آغاز به صدا درآمد، همه‌چیز تغییر کرد. هیاهو تبدیل به احساس شد، جنجال به همدلی. در میانه فشارها، جانی اینفانتینو با صلابت ایستاد و ثابت کرد که رهبری به معنای فرار از توفان نیست، بلکه ایستادن در دل آن است. و همان جام جهانی، بدل شد به احساسی‌ترین، متحدکننده‌ترین و انسانی‌ترین جام تاریخ.»
تالار با صدای تشویق حضار پر شد. خب، این هم یک نوع نگاه به جام جهانی قطر است ؛ هرچند خیلی‌ها شاید بخواهند چند لایه ظرافت و واقعیت به آن اضافه کنند!
اینفانتینو گفت که اولین برنده جایزه صلح فیفا را در مراسم قرعه‌کشی جام جهانی در واشنگتن دی‌سی در ۵ دسامبر معرفی خواهد کرد.
«نمی‌توانم باور کنم نوبل نیست!»
او گفت: «شعار ما در فیفا این است که فوتبال مردم سراسر دنیا را به هم نزدیک می‌کند. در جهانی که امروز بسیار دوقطبی شده، باید فرصت‌های بیشتری برای کنار هم آوردن مردم فراهم کنیم، چون وقتی مردم کنار هم قرار می‌گیرند، با هم صحبت می‌کنند و یکدیگر را درک می‌کنند. ما باور داریم که صلح در جهان اهمیت حیاتی دارد.
باید از آن حمایت کنیم، چون صلح یعنی وحدت. باید از کسانی که کارهای ویژه‌ای برای صلح انجام می‌دهند حمایت کنیم. به همین دلیل تصمیم گرفتیم جایزه صلح فیفا را ایجاد کنیم. اولین دوره این جایزه امسال در ۵ دسامبر در واشنگتن دی‌سی هم‌زمان با قرعه‌کشی جام جهانی اهدا می‌شود؛ جایی که یک میلیارد نفر تماشاگر خواهند بود. این بهترین فرصت است تا از کسی که برای صلح تلاش زیادی کرده تقدیر کنیم. فوتبال اندکی کمک می‌کند، اما در نهایت به رهبرانی نیاز داریم که توپ را وارد دروازه کنند.»
خب حالا ؛ کسی را می‌شناسید که در بازار «جایزه جهانی صلح» به‌دنبال مشتری باشد؟ کسی هست؟ (مثل آن صحنه در فیلم Bueller ؟)
می‌توانم شوکه‌ات کنم؟ من هم صلح را دوست دارم!
تعریف و تمجید از ترامپ و چند سوال بی‌پاسخ
اینفانتینو سپس از دونالد ترامپ تمجید کرد:
«تا جایی که من می‌دانم، رییس‌جمهور ترامپ در ایالات متحده انتخاب شد، به‌طور واضح انتخاب شد، و وقتی در چنین دموکراسی بزرگی هستید، قبل از هر چیز باید به نتایج انتخابات احترام بگذارید.»
این را کسی می‌گوید که - طبق یادداشت‌ها - دو بار در انتخابات فیفا بدون هیچ رقیبی برنده شده است، درباره مردی که - طبق یادداشت‌های دیگر - هوادارانش به خاطر نتایج انتخاباتی که نپذیرفتند، به کنگره حمله کردند! از کجا باید شروع کرد؟ تالار باز هم با تشویق پر شد.
می‌شد در همین لحظه از جانی پرسید آیا واقعا طبیعی است که در دو انتخابات گذشته فیفا هیچ نامزد دیگری در برابرش نبوده؟
و حالا که صحبت از صلح است، آیا مدال «نشان دوستی» که از ولادیمیر پوتین گرفته را پس داده؟
و درباره قطر چه؟ چرا فیفا برخلاف توصیه‌های خودش از پرداخت غرامت به کارگران مهاجر آسیب‌دیده در قطر سر باز زده است؟
سوالات دیگری هم هست.
اما عجیب‌تر از همه این است که چنین چیزهایی اصلا چگونه ممکن شده. چرا رییس نهادی که وظیفه‌اش اداره فوتبال است، حالا دارد درباره انتخابات منصفانه و جایزه صلح جهانی سخنرانی می‌کند؟
فوتبالِ ساده در جهانی پیچیده
گاهی سخت است این بازی ساده و زیبا را با جایگاهش در جهان امروز تطبیق دهیم. در همین هفته، فوتبال لحظه‌هایی از زیبایی محض خلق کرد: فن‌دِوِن که با قدرت از مدافعان کپنهاگن گذشت، دن بِرن که پیشانی‌اش را شبیه پای چپ روبرتو کارلوس کرد و هاکان چالهان‌اوغلو که توپ را برای پیوتر زلینسکی فرستاد.
همه‌شان باعث شدند بی‌اختیار از روی مبل ، صداهای عجیبی از خودم دربیاورم! بی‌آن‌ها، آیا فوتبال همین نفوذ و سرمایه را داشت؟ نه، این دو نباید به هم ربطی داشته باشند.
چطور از «نیل هریس» که از برد تیمش مقابل زیر ۲۱ساله‌های برایتون در جام ورتو خوشحال است، می‌رسیم به رییس فیفا که در مذاکرات صلح غزه در مصر شرکت می‌کند؟ عجب اکوسیستم عجیبی!
فوتبال، پدیده‌ای به‌ظاهر بی‌اهمیت، نباید چنین جایگاه عظیمی داشته باشد؛ مگر اینکه واقعا بتواند صلح جهانی بیاورد.
اگر روزی چنین شد، آن وقت «رویاهایم مغناطیسی» می‌شوند، «حرکاتم برانگیخته»، و لطفا مرا برای همه همایش‌های تجاری هم ثبت‌نام کنید!