طرفداری | جوزپه جانینی (Giuseppe Giannini) زاده 20 اوت 1964 در شهر رم ایتالیا است. او در پست‌های هافبک نفوذی، هافبک مرکزی و هافبک چپ بازی می‌کرد. جوزپه از کودکی عاشق فوتبال بود و با توپ‌های پلاستیکی کلاسیک با نوار چسب، در خیابان‌ها بازی می‌کرد. او در سال 1978 راهی باشگاه الماس رم شد و پس از دو سال بازی در این باشگاه، مورد توجه استعدادیاب‌های باشگاه رم قرار گرفت. او در 14 سالگی، در آستانه عقد قرارداد با تیم‌های پایه باشگاه میلان بود و حتی به دفتر این باشگاه نیز مراجعه کرد اما دخالت رم در این اتفاق باعث شد تا جانینی در شهر زادگاهش باقی مانده و راهی تیم‌های پایه رم شود. در سال 1981 بود که این بازیکن به تیم اصلی رم منتقل شد و در هفته 17 سری‌آ و دیدار برابر چزنا، برای نخستین بار به زمین فراخوانده شد. نیلس لیدهولم، سرمربی وقت رم، اعتقاد زیادی به جانینی داشت اما در فصل نخست حضور این بازیکن، تنها در یک بازی از او استفاده کرد.
در دو فصل بعدی نیز فرصت بازی قابل توجهی در اختیار جانینی قرار نگرفت و او در دو بازی فصل 83-1982 و پنج بازی فصل 84-1983 به میدان رفت. حضور اسون گوران اریکسون بر روی نیمکت رم، فرصت‌های بازی را برای این هافبک بومی در فصل 85-1984، بیشتر کرد. او در سری‌آ، موفق به گلزنی در چهار بازی حساس برابر یوونتوس، فیورنتینا، کرمونزه و اینتر شد و در جام حذفی، دروازه پادووا را باز کرد. حاصل این فصل جانینی در رم، 38 بازی و پنج گل که شامل حضور در جام برندگان اروپا می‌شد، بود. قهرمانی رم در جام حذفی فصل 86-1985، با حضور موثر جانینی در ترکیب این باشگاه به وقوع پیوست. او پس از گلزنی برابر باری در مراحل نخست، دروازه اینتر را در دیدار برگشت مرحله یک‌چهارم نهایی باز کرد تا رم را با همین گل به مرحله بعدی برساند. گلزنی برابر فیورنتینا در مرحله نیمه نهایی و سپس حضور در هر دو بازی رفت و برگشت فینال برابر سمپدوریا، از دیگر اثرات جانینی در این قهرمانی بود. او در سری‌آ نیز دروازه اودینزه و آتالانتا را باز کرد و به آمار کلی 35 بازی و پنج گل رسید. پس از 34 بازی و پنج گل در فصل 87-1986، این بازیکن به یک فرم بسیار خوب در فصل 88-1987 رسید تا به همراه بریس برابر آسکولی و فیورنتینا، گشودن دروازه اینتر در دو بازی رفت و برگشت و گلزنی برابر آولینو، کومو، پسکارا، ناپولی و امپولی، آمار 34 بازی، 12 گل و یک پاس گل را ثبت کند. یکی از اتفاقات مثبت این فصل، رسیدن جانینی به بازوبند کاپیتانی گرگ‌ها بود که به پاس کسوت قابل توجهش از تیم‌های پایه تا تیم اصلی، دریافت شد.
در دو فصل بعدی همکاری با رم، آمارهای 44 بازی، 11 گل و یک پاس گل در فصل 89-1988 و 36 بازی، پنج گل و پنج پاس گل در فصل 90-1989 برای این بازیکن به ثبت رسید. فصل 91-1990، فصل موفق دیگری در کارنامه فوتبال جانینی بود زیرا او بار دیگر به همراه تیمش، قهرمان جام حذفی ایتالیا شد. کاپیتان رم در هشت بازی جام حذفی، از جمله دو دیدار رفت وبرگشت فینال برابر سمپدوریا (همانند قهرمانی قبلی)، بازی کرد و عضوی کلیدی از ترکیب اصلی رم بود. او در جام یوفا نیز ستاره‌ای درخشان بود و به همراه رم تا فینال آن پیش‌روی کرد. تا رسیدن رم به فینال، جانینی تک‌گل پیروزی‌بخش دیدار برگشت مرحله نخست برابر بنفیکا و یکی از گل‌های مهم تیمش در دیدار برگشت مرحله دوم برابر والنسیا را به ثمر رساند. این بازیکن در دو دیدار رفت و برگشت فینال جام یوفا برابر اینتر نیز بازی کرد و در نهایت به عنوان نایب قهرمانی تورنمنت رسید. 42 بازی، پنج گل و چهار پاس گل در این فصل جانینی به ثبت رسید. پس از ثبت 32 بازی، شش گل و یک پاس گل در فصل 92-1991، این بازیکن توانست تا بار دیگر، صعود به فینال جام حذفی را در فصل 93-1992 تجربه کند. یکی از بهترین لحظات جانینی با پیراهن رم در دیدار بازگشت همین فینال برابر تورینو رقم خورد؛ در حالی که شکست 0-3 بازی رفت از تورینو، امیدهای هواداران رم برای بازگشت به بازی را ناامید کرده بود، کاپیتان این باشگاه با هت‌تریک خود که شامل سه ضربه پنالتی گل‌شده بود، تیمش را به بازی بازگرداند اما گل خورده آن‌ها در استادیوم المپیکو، تورینو را به قهرمانی جام حذفی رساند. جانینی در این فصل به سه گل در جام یوفا نیز رسید و آمارش را در تمامی مسابقات به 46 بازی، 16 گل و سه پاس گل رساند.
کاپیتان که به دلیل شخصیت کاریزماتیک خود و دویدن در زمین با سری بالا، لقب «شاهزاده» را از هواداران تیمش دریافت کرده بود، تنها دو فصل دیگر در رم حضور داشت و در این فصول، آمارهای 29 بازی و سه گل در فصل 94-1993، 34 بازی، دو گل و شش پاس گل در فصل 95-1994 و 24 بازی، یک گل و سه پاس گل را به ثبت رساند. اختلافات با مالک وقت رم، درهای خروج را به روی ایل پرنسیپ رم باز کرد تا او بازوبند کاپیتانی را به یکی از شیفتگان خود یعنی فرانچسکو توتی، تحویل بدهد. توتی از کودکی با دیدن بازی‌های جوزپه جانینی به فوتبال علاقه‌مند شد و پس از جدایی اسطوره خود از رم، جای او را به بهترین شکل پر کرد. این بازیکن در سال 1996 راهی اشتورم گراتز اتریش شد و در یک فصل حضور در این باشگاه، آمار 21 بازی و سه گل را ثبت و به قهرمانی جام حذفی اتریش رسید. پس از یک فصل بازی در خارج از ایتالیا، او در سال 1997 با باشگاه ناپولی به کشورش بازگشت. پس از نخستین بازی در هفته هفتم برابر بولونیا، این بازیکن در جام حذفی دروازه لاتزیو را باز کرد. جانینی در ناپولی به ثبات مدنظر خود نرسید و پس از شش ماه با پنج بازی و یک گل، این باشگاه را به مقصد لچه ترک کرد. او در باقی‌مانده فصل در 14 بازی برای لچه بازی کرد و به یک پاس گل رسید. او یک فصل دیگر در لچه حضور داشت و به آمار 36 بازی، چهار گل و دو پاس گل رسید. او در سال 1999، تصمیم به بازنشستگی از دنیای فوتبال گرفت.
پس از حضور در تیم‌های ملی زیر 21 سال و ذخیره ایتالیا، جانینی در سال 1986 و در دیدار برابر مالت، نخستین بازی ملی خود برای رده بزرگسالان را تجربه کرد. او یک سال بعد و در مرحله مقدماتی جام ملت‌های اروپا یا یورو، نخستین گلی ملی خود را برابر پرتغال به ثمر رساند. او سپس به عنوان یکی از بازیکنان ترکیب ثابت ایتالیا، عازم یورو 1988 شد و در هر چهار بازی کشورش، 90 دقیقه بازی کرد. پس از گلزنی برابر نروژ و اسکاتلند در دیدارهای تدارکاتی و حضور در چندین بازی ملی دیگر، این بازیکن به جام جهانی 1990 رفت. او در دومین بازی مرحله گروهی ایتالیا برابر آمریکا، موفق به ثبت تک‌گلی پیروزی‌بخش شد تا صعود ایتالیا به مرحله بعدی جام جهانی، قطعی شود. دو پاس گل در دیدار ایتالیا برابر چکسلواکی در مرحله گروهی و یک پاس گل در مرحله یک‌هشتم نهایی برابر اروگوئه، از دیگر تأثیرات جانینی در بازی‌های این تورنمنت بود. او به همراه تیم ملی کشورش، رتبه سوم جهان را در این تورنمنت، به دست آورد. آخرین بازی ملی جانینی در سال 1991 برابر تیم ملی شوروی ثبت شد. او با 47 بازی ملی، شش گل و چهار پاس گل به ماجراجویی خود در تیم ملی کشورش خاتمه داد. خلاقیت، تکنیک خوب، ظرافت بازی، برد بالای پاس و دید عالی، جانینی را به یک فانتزیستای محبوب در فوتبال ایتالیا تبدیل کرده بود. او بازیکنی پرتحرک، سخت‌کوش و همه‌کاره بود که با وجود عدم سرعت در بازی، از آگاهی تاکتیکی بالایی برخورددار بود. او پس از پایان فوتبال به مربیگری روی آورد و در تیم‌های مختلفی فعالیت کرد.
