خانه‌داری تنها شغل جهان است که هیچ مرخصی و سنوات و عیدی و تعطیلی شامل حال آن نمی‌شود. نسرین یک زن خانه‌دار است، او به شرق درباره فعالیت روزانه‌اش گفته که: «حوالی ساعت ۵:۳۰ صبح بیدار می‌شوم. مقدمات ناهار را آماده می‌کنم و غذای همسرم را هم برای روز کاری که در پیش دارد در ظرف خودش می‌گذارم. صبحانه را آماده می‌کنم و یک ساعت بعد، کم‌کم بقیه اعضای خانواده هم بیدار می‌شوند. دو پسر دارم که یکی راهی مدرسه و دیگری راهی دانشگاه می‌شود. غذای آن‌ها را هم آماده می‌کنم و وقتی که صبحانه بخورند و بروند، تازه کارهای خانه شروع می‌شود؛ جمع کردن میز، شستن ظرف‌ها، خرید برای خانه، آماده کردن ناهار، تمیز کردن اتاق پسرها. آن وسط‌ها هم کمی فرصت گفت‌وگوی تلفنی با خانواده و دوستانم را دارم. اما خیلی زود باید کارهای شام را انجام بدهم و برای بازگشت مردهای خانه آماده شوم.»

به گفته نسرین: «اگر عید باشد کارهای من بیشتر می‌شود. هر اتفاق خوب و بدی که رخ دهد من هستم که مسئولیتم افزایش پیدا می‌کند. ناشکری نمی‌کنم و از داشتن خانه و خانواده خوبم خوشحالم اما دوست داشتم فرصتی بود تا یک روز هم در سال فقط برای خودم باشم. پسرهایم گاهی کمک می‌کنند اما چیزی از فشار کار خانگی کم نمی‌کند.»

سید حسن موسوی چلک، رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران دربخش‌هایی از صحبت‌هایش به شرق گفته که: « زنان خانه‌دار باید فرصت و حق زندگی اجتماعی داشته باشند. آن‌ها نیاز دارند روابط دوستانه خود را حفظ کنند و اوقات فراغت باکیفیتی را تجربه کنند. متأسفانه بسیاری از زنان خانه‌دار از این فرصت‌ها محروم می‌مانند و تمام زندگی‌شان به فضای خانه محدود می‌شود.»

به گفته او «اجرای بیمه اجتماعی اجباری برای همه زنان خانه‌دار در شرایط فعلی ممکن نیست، زیرا بسیاری از آنان شغل یا منبع درآمدی برای پرداخت حق بیمه ندارند. در گذشته نیز طرح‌هایی برای بیمه زنان خانه‌دار اجرا شد، اما به دلایل مختلف از جمله محدودیت بودجه و پیچیدگی قوانین بیمه‌ای، تداوم نیافت؛ به عنوان مثال، در دوره‌ای شهر نوشهر به عنوان پایلوت اجرای این طرح انتخاب شد، اما به نتیجه نرسید.»

موسوی چلک گفت: «آنچه در شرایط فعلی از اهمیت بیشتری برخوردار است، حفظ کرامت زنان خانه‌دار، حمایت روانی و اجتماعی از آنان و ایجاد سازوکارهایی است که بتوانند در کنار مسئولیت‌های خانوادگی، از فرصت‌های رشد فردی و اجتماعی نیز بهره‌مند شوند.»