صاحب‌خبر - به گزارش حوزه بین‌الملل خبرگزاری تقریب، سید سمیع الله حسینی چشتی قادری، از بزرگان حیدرآباد هندوستان در مقاله‌ای در رابطه با فضیلت، صبر، رهبری و ایمان استوار حضرت زینب (س) در دربار یزید نوشت: «در تاریخ اسلام، نام حضرت زینب (س) چون چراغی جاودان از صبر، استقامت، دانش و شجاعت می‌درخشد. ایشان نوه پیامبر اکرم (ص)، دختر حضرت علی مرتضی (ع) و حضرت فاطمه الزهرا (س)، خواهر امام حسن (ع) و امام حسین (ع)، و بانوی بزرگ اهل‌بیت (ع) است که تاریخ او را با لقب «ام المصائب» یاد می‌کند.
در این مقاله آمده است: «حضرت زینب (س) در پنجم جمادی‌الاول سال ۶ هجری در شهر نورانی مدینه متولد شدند. وقتی پیامبر (ص) از تولد ایشان آگاه شدند، فرمودند: «نامش را زینب می‌گذارم، زیرا به مادربزرگش خدیجه کبری (س) شباهت دارد.»
نام «زینب» به معنای «زینت پدر» است و در حقیقت، او در شجاعت مانند پدرش، در پاکی چون مادرش و در رحمت چون جد بزرگوارش (ص) بود.
ویژگی‌های حضرت زینب (س)
این عالم هندی ادامه داد: ایشان بانویی بسیار دانشمند، پرهیزگار و زاهد بودند. از القاب ایشان می‌توان به «عقیله بنی‌هاشم»، «شریکه‌الحسین (ع)»، «صدیقه الصغری»، «خطیبه‌الشام» و «ام‌المصائب» اشاره کرد. بیان ایشان فصیح و پرجلال، و سخنانش آمیخته به حکمت و عزت بود.
زندگی مشترک
حضرت زینب (س) با حضرت عبدالله بن جعفر بن ابی طالب (ع)، پسر حضرت جعفر طیار (ع) ازدواج کردند. حضرت عبدالله بن جعفر (ع) به سخاوت و نیکی شهره بود و او را «بحرالجود» می‌خواندند. این ازدواج در دوران خلافت عمر انجام شد و مهریه ایشان ۴۸۰ درهم بود.
از میان فرزندان ایشان، حضرت عون (ع) و محمد (ع) در کربلا در کنار امام حسین (ع) به شهادت رسیدند و این خود گواهی درخشان بر ایمان و فداکاری خاندان اوست.
نقش حضرت زینب (س) در واقعه کربلا
این عالم هندی ادامه داد: در سال ۶۱ هجری، واقعه کربلا رقم خورد؛ زمانی که اسلام برای مقابله با باطل به ایثار و فداکاری نیاز داشت. حضرت زینب (س) در کنار برادرشان امام حسین (ع) بودند و سرپرستی زنان و کودکان را برعهده داشتند، از خیمه‌ها محافظت کردند و در هر لحظه پیام امام حسین (ع) را زنده نگه داشتند.
وقتی امام حسین (ع) پیش از شهادت فرمودند: «ای خواهر! صبر پیشه کن؛ خدا با ماست»، حضرت زینب (س) پاسخ دادند: «برادرم! اگر خون تو دین را زنده می‌کند، زینب آماده فدا شدن است.»
این سخن، والاترین تفسیر از عشق حسینی و ایمان زینبی است.
هدایت و رهبری پس از واقعه کربلا
پس از شهادت امام حسین (ع)، هنگامی که خیمه‌ها را آتش زدند و اهل‌بیت (ع) به اسارت برده شدند، حضرت زینب (س) رهبری تمام کاروان را برعهده گرفتند. در حالی که کودکان تشنه و زنان خسته بودند، گام‌های حضرت زینب (س) لحظه‌ای سست نشد.
ایشان فرمودند: «ما خاندان پیامبر (ص) هستیم. خداوند پشتیبان ما است. ما رسالت حسین (ع) را به سرانجام خواهیم رساند.»
از آن لحظه، ایشان نخستین زن رهبر در تاریخ اسلام شدند که حتی در اسارت و در حالی که زخمی بودند، رسالت خود را حفظ کردند.
پشتیبانی از امام زین‌العابدین (ع)
در آن زمان امام زین‌العابدین (ع) بیمار بودند. حضرت زینب (س) از ایشان پرستاری کردند و روحیه‌ای الهی به ایشان بخشیدند. هنگامی که امام زین‌العابدین (ع) در دربار یزید مورد پرسش قرار گرفتند، حضرت زینب (س) پیش رفتند و فرمودند: «این نوه‌ی پیامبر بزرگ من (ص) است. اگر خود را مسلمان می‌دانی، حرمت او را نگاه دار.»
امام زین‌العابدین (ع) بعدها فرمودند: «اگر عمه‌ام زینب (س) نبود، من نمی‌توانستم پیام کربلا را به امت برسانم. او به قلبم صبر و به زبانم ایمان بخشید.»
خطبه شجاعانه حضرت زینب (س)در دربار یزید
در ادامه این مقاله آمده است: هنگامی که یزید در کاخ خود در دمشق بر تخت ستم نشسته بود و اهل‌بیت (ع) در اسارت و غل و زنجیر وارد شدند، حضرت زینب (س) با قامتی استوار و نگاهی سرشار از ایمان و علم، فرمودند: «ای یزید! آیا گمان می‌کنی با ظلم خود، ما را خوار کرده‌ای؟ نه! ما خاندان پیامبر (ص) هستیم؛ عزت و شرافت از آنِ ماست. تو حسین (ع) را شهید کردی، اما شهادت او اسلام را زنده کرد. تو نابود خواهی شد، ولی نام حسین (ع) تا روز قیامت زنده خواهد ماند.»
در آن لحظه، کاخ ستم به لرزه افتاد، درباریان خاموش شدند و نشانه‌های پشیمانی بر چهره یزید آشکار گردید. این خطبه، در تاریخ اسلام به‌عنوان «شجاعت زینب (س)» جاودانه خواهد ماند.
رحلت
حضرت زینب (س) در پانزدهم رجب سال ۶۲ هجری رحلت کردند. بنا بر بیشتر روایات، مرقد مطهر ایشان در دمشق (سوریه) قرار دارد که با نام «حضرت سیده زینب (س)» شناخته می‌شوند. برخی روایات نیز آرامگاه ایشان را در بقیع (مدینه) ذکر کرده‌اند.
پیام حضرت زینب (س)
حضرت زینب (س) به امت آموختند که هیچ قدرتی بالاتر از صبر، علم و ایمان نیست. ایشان نشان دادند که اگر زنی در راه حق استوار بایستد، می‌تواند تخت‌های ستم را به زانو درآورد. در کربلا، امام حسین (ع) خون خود را نثار کرد و حضرت زینب (س) آن خون را به پیامی جاودان تبدیل کردند. این «زینبیت» است.
انتهای پیام/
∎