طرفداری | در هفته‌ای که گذشت، بازهم آرسنال با نمایشی مستحکم توانست پیروز شود تا صدرنشینی را حفظ کند اما منچسترسیتی پس از لغزش هفته‌ی گذشته، برد مهمی برابر بورنموث رده سومی کسب کرد تا به تعقیب توپچی‌ها ادامه دهد.
لیورپول و چلسی نیز که هفته‌های تلخی را سپری کرده بودند، این هفته پیروز شدند تا همچنان جایگاه خود در بالای جدول را حفظ کنند.
کریستال پالاس 2-0 برنتفورد؛ در دربی لندن، جنوبی‌ها، غربی‌ها را سر جایشان نشاندند
برنتفورد کیت اندروز پیروزی‌های بزرگی مقابل چلسی، منچستریونایتد و لیورپول کسب کرد. تیم او از نظر انجام پرس‌های پرفشار در لیگ دوم است و بیشترین نسبت پاس‌های رو به جلو را با ۳۷.۸ درصد دارد.
آن‌ها همچنین با فقط ده ضدحمله سریع، چهار گل زده‌اند که نشان می‌دهد این رویکرد مستقیم جواب داده است. برنتفورد در زمان هدایت توماس فرانک به متخصص ضربات ایستگاهی هم تبدیل شده بود و زنبورها با سرمربی جدید، همچنان این ویژگی را حفظ کرده‌اند.
در سلهرست پارک انتظارات همین بود، اما پالاس برنتفورد را با همان شیوه خودش شکست داد؛ گل ژان فیلیپ ماتتا با ضربه سر از روی یک ضربه آزاد و یک گل به خودی از پرتاب اوت بلند. حالا تنها ارلینگ هالند توانسته در ۲۰ ماه گذشته در خانه بیشتر از این مهاجم کشنده فرانسوی گل بزند.
ماتتا، مرد خطرناک پالاس
این دو تیم لندنی در میانه جدول بازی را آغاز کردند، اما از لحاظ تعداد پرتاب اوت‌های بلند به داخل محوطه جریمه حریف، در صدر لیگ قرار دارند و فقط برنلی پاس بلند بیشتری از این دو تیم داشته است.
اما این قهرمان جام حذفی بود که هنرنمایی خود را در این زمینه مقابل تیم برنتفورد در روزی بی‌روح نشان داد؛ تیمی که ۵۸ دقیقه طول کشید تا اولین ضربه در چارچوب را بزند و هیچ‌وقت به گلزنی نزدیک نشد.
در حالی‌که ایگور تیاگو، مهاجم برنتفورد، کم‌اثر بود، اوج‌گیری برنتفورد همیشه از تیاگو شروع می‌شود. شش گل در نه بازی، درصد تبدیل موقعیت بزرگ به گل ۵۴ درصد. ولی او در این دیدار کم‌اثر عمل کرد و این ماتتا بود که بیست‌ودومین گل خود در ۲۸ بازی خانگی‌اش در لیگ برتر را به ثمر رساند. از زمان آمدن اولیور گلاسنر به پالاس در فوریه پارسال، فقط هالند با ۲۳ گل در سیتی گل خانگی بیشتری زده است.
با این برد، پالاس با یک بازی بیشتر با تیم پپ گواردیولا هم‌امتیاز شد. هر دو تیم در هفته گذشته لیورپول را شکست داده بودند؛ یکی در لیگ برتر و دیگری در لیگ کاپ.
ناتینگهام فارست 2-2 منچستریونایتد؛ تساوی عادلانه در دیداری مهیج
فارست در ۵ دیدار اخیر خود بدون برد بوده و با نبرد سخت سقوط مواجه است. اما اگر کسی باشد که راه فرار از سقوط را بداند، او شان دایچ، سرمربی جدید آن‌هاست. سرمربی سابق برنلی هرگز در طول یک فصل کامل لیگ برتر دچار سقوط نشده و اولین بازی خانگی امروزش از اهمیت زیادی برخوردار بود. هواداران فارست امیدوار بودند که بالاخره «اثر دایچ» فرا برسد؛ و رسید، اما نه کاملاً.
شوت والی زیبای آماد دیالو اجازه نداد دایچ به اولین برد خود در لیگ دست یابد و اولین سالگرد روبن آموریم به عنوان سرمربی منچستریونایتد با شکست همراه شود.
شلیک آماد برای گل تساوی‌بخش یونایتد تماشایی بود
سفر شیاطین سرخ به سیتی‌گراند مصادف شد با یک‌سالگی انتصاب سرمربی پرتغالی به جای اریک تن‌هاخ، و آن هم در بهترین بازه دوران پرفراز و نشیبش. یونایتد با سه برد پیاپی به این دیدار آمده بود و شوت انتهایی دیالو باعث شد رکورد شکست‌ناپذیری‌شان ادامه پیدا کند و تیم دایچ را از برد محروم کند.
در دقیقه ۳۴ مهمان پیش افتاد و هواداران میزبان به‌شدت به تصمیم داور برای اعلام کرنر معترض بودند. خشم هواداران فارست وقتی بیشتر شد که کاسمیرو با پاس فرناندز توپ را با ضربه سر به گل تبدیل کرد. اما با آغاز نیمه دوم، اتفاقات مهیج همه‌چیز را به باد فراموشی سپرد. شاگردان دایچ با روحیه برگشتند و تنها سه دقیقه پس از شروع نیمه دوم، بازی را مساوی کردند.
و تنها ۹۲ ثانیه پس از گل تساوی، فارست جلو افتاد. نیکولو ساوونا در محوطه جریمه سریع‌تر از همه واکنش نشان داد و با یک ضربه زمینی توپ را به گوشه پایین دروازه فرستاد. در یک چشم به هم زدن از ۰-۱ به ۲-۱!
یونایتد برای گل تساوی فشار آورد. شوت فرناندز به تیر دروازه خورد و کاسمیرو هم نتوانست در برگشت توپ را گل کند. ژسوس ضربه سری به بیرون زد و هادسون اودوی هم موقعیت خوبی داشت که با اختلاف کمی به بیرون رفت، اما گل زیبا و مهارنشدنی دیالو، بازیکن جوانی از ساحل عاج، در دقیقه ۸۱ همه‌چیز را تغییر داد.
دفاع فارست نتوانست توپ را پس از کرنر دور کند و دیالو با ضربه والی تماشایی با پای چپ از گوشه محوطه جریمه توپ را به تور دروازه دوخت تا هواداران یونایتد را به وجد بیاورد.
بعد از بازی، گیبس وایت بازیکن فارست اظهار کرد: «کل رختکن از نگرفتن سه امتیاز ناراضی است. دو گل ساده از روی کرنر خوردیم، این موضوع آزاردهنده است.»
در پایان، تساوی شاید نتیجه عادلانه‌ای در بازی مهیج و پرحادثه بود!
برایتون 3-0 لیدز؛ مرغان دریایی، حریف را یک لقمه کردند!
دیه‌گو گومز اولین گل‌های خود در فصل لیگ برتر را به ثمر رساند و برایتون با پیروزی قاطع مقابل تیم به‌شدت ضعیف لیدز به آنچه مستحق بود، دست یافت.
برایتون در اوج پویایی و روانی بازی می‌کرد و وقتی تیم دنیل فارکه در میانه‌های نیمه دوم کاملاً از هم پاشید، هیچ رحم و مروتی به خرج نداد؛ هرچند حتی قبل از آن هم لیدز تقریباً هیچ چیزی برای ارائه نداشت
این یک نمایش اسفناک خارج از خانه برای لیدز بود که مشکلات این تیم در گلزنی خارج از خانه را به‌وضوح آشکار کرد؛ آن‌ها تمام فصل فقط سه گل خارج از خانه زده‌اند.
دنی ولبک خیلی زود گل اول را زد و مهمانان توانستند تا نزدیک یک ساعت نتیجه را ۱-۰ نگه دارند. سپس در عرض هفت دقیقه کاملاً فروپاشیدند و گومز دو بار با حضور عالی و به‌موقع در محوطه جریمه، لیدز را نابود کرد.
یانکوبا مینته بهترین بازیکن برایتون در نیمه اول بود؛ الگویی از کنترل توپ و نفوذ در خط دفاع، در حالی‌که ولبک نیز با زدن ششمین گل فصلش، به احیای دوران حرفه‌ای خود ادامه داد.
فولام 3-0 وولورهمپتون؛ تکرار تاریخ با رکوردی ناامیدکننده
این روزها واقعاً دوران تاریکی برای هواداران وولوز است. هر هفته همان داستان تکرار می‌شود. اصلا گویا تاریخ برای ولوز تکرار می‌شود.
وولوز اولین تیم در تاریخ لیگ برتر است که در ۱۰ بازی ابتدایی دو فصل متوالی بدون برد مانده است؛ در فصل ۲۵-۲۰۲۴: سه مساوی و هفت باخت. و حالا در فصل ۲۶-۲۰۲۵: دو مساوی و هشت باخت دارند.
رکوردی ناامیدکننده و روندی کابوس‌وار که نشانه‌ای از پایان ان هم دیده نمی‌شود. باید گفت فولام فقط ۳ امتیازی را که باید، به‌دست آورد.
برنلی 0-2 آرسنال؛ مستحکم مثل صخره
یک پیروزی دیگر، یک کلین‌شیت دیگر! و حالا آرسنال با هفت امتیاز اختلاف در صدر جدول قرار دارد. این نهمین برد پیاپی شاگردان میکل آرتتا در تمامی رقابت‌هاست که همچنان با قدرت به مسیر خود ادامه می‌دهند.
آرسنال بار دیگر نفوذناپذیر ظاهر شد. این یکی از پنج باری بود که یک تیم لیگ برتر در این فصل اجازه ثبت حتی یک شوت در چارچوب را به حریف نداده است. سه بار از پنج بار کار تیم میکل آرتتا بوده است؛ مقابل وستهم، فولام و حالا برنلی.
توپچی‌ها در یک سو بی‌امان و در سوی دیگر مستحکم و نفوذناپذیرند. با این اوصاف، همه از تعقیب آرسنال برای رکورد «شکست‌ناپذیری» تیم چلسی در فصل ۰۵-۲۰۰۴ صحبت می‌کنند که تنها ۱۵ گل در کل فصل لیگ برتر دریافت کرد، رکوردی که بسیاری تصور می‌کنند هرگز تکرار نخواهد شد.
اما اکنون آرسنال با میانگین ۰.۳۳ گل خورده در هر بازی روی مسیر شکستن این رکورد است. فعلاً همه‌چیز در شمال لندن بر وفق مراد است؛ تیمی که آخرین بار در هر رقابتی فقط در پیروزی ۲-۱ مقابل نیوکاسل در ماه سپتامبر گل خورده است.
عملکرد دفاع شاگردان آرتتا در سطحی تاریخی است، مستحکم مانند سنگی نفوذناپذیر و مجموعه تیم در حال حاضر در مسیری توقف‌ناپذیر قرار گرفته است.
ویکتور یوکرس و دکلان رایس در نیمه اول برابر برنلی گلزنی کردند. مهاجم سوئدی، اولین گل را از روی کرنر به ثمر رساند و آرسنال با این گل، آمار خود در گل‌های زده از روی ضربات ایستگاهی که در لیگ پیشتاز هستند را بهتر کرد. سپس رایس با یک ضربه سر فوق‌العاده، نتیجه را در پایان نیمه اول ۲ بر صفر به سود آرسنال کرد. او پس از گل زانو زد و به آسمان اشاره کرد؛ گلی که تقدیم به خاله‌اش بود که به‌تازگی درگذشته است.
یک سال پیش در چنین روزی، آرسنال با نتیجه ۱-۰ مقابل نیوکاسل شکست خورد و آن شکست آغازی شد برای از دست دادن پنج امتیاز طی آن ماه. اما اکنون آن‌ها کاملاً متفاوت‌اند و باشگاه هفتمین کلین‌شیت پیاپی خود را در تمام رقابت‌ها ثبت کرد؛ برابر با رکورد باشگاه در سال ۱۹۸۷.
تاتنهام 0-1 چلسی؛ اسپرز مایه‌ی شرمساری بود
این برد حس مهم و سرنوشت‌سازی برای چلسی داشت؛ یک گام بزرگ رو به جلو.
آن‌ها هجومی بودند؟ به‌طور حتم. موفق؟ نه چندان. از پانزده شوت مردان استمفورد بریج، نه بار در چارچوب بود ولی فقط به یک گل دست یافتند.
یک‌بار دیگر، درصد مالکیت توپ کمتر جواب داد. آن‌ها ۵۱ درصد مالکیت داشتند اما تقریباً فشار مرگباری ایجاد نکردند، اما همین کافی بود.
و اما نمایش فاجعه‌بار حریف. تاتنهام در این بازی فقط ۰.۰۵ میانگین گل موردانتظار (xG) ثبت کرد. فقط به این فکر کنید؛ اگر این بازی ۲۰ بار تکرار شود، فقط یک بار گل خواهند زد. نیازی به حرف اضافی نیست!
جیمی ردنپ، هافبک سابق لیورپول و کارشناس اسکای اسپورتس، گفت: «این یکی از بدترین نمایش‌هایی بود که دیده‌ام. آن‌ها طی یک سال اخیر فقط سه بازی خانگی را برده‌اند. حتی یک‌بار هم چلسی را به دردسر نینداختند.»
با این برد، چلسی تا رده چهارم صعود کرد و با تاتنهام که در مکان سوم است، هم‌امتیاز شد. شکوه قهرمانی در لیگ اروپا قرار بود آغاز دوره جدیدی برای تاتنهام باشد، اما به‌جز تغییر سرمربی و جدایی عجیب‌وغریب دنیل لوی، واقعاً چیز زیادی در این منطقه شمال لندن بعد از آن شب رؤیایی بیلبائو عوض نشده است.
در واقع، در هر دو دیدار خانگی آنژ پوستکوعلو مقابل چلسی در لیگ برتر، تاتنهام در بازی پیش افتاد و دو بازی جذاب و پرگل رقم خورد. اما اسپرز، این بار حتی یک حمله جدی هم علیه چلسی نداشت و فقط یک شوت در چارچوب در یکی از راحت‌ترین بردهای ۱-۰ که ممکن است ببینید، داشتند.
زمانی‌که تاتنهام در تابستان، توماس فرانک را به عنوان سرمربی جدید معرفی کرد، باشگاه از او به عنوان «یکی از مترقی‌ترین و نوآورترین مربیان» یاد کرد. درست هم بود.
اما تا امروز به‌جز بهبود در ضربات ایستگاهی و دفاعی منسجم‌تر، واقعاً چیز خاصی برای اعلام وجود نداشته‌اند و سبک فوتبالشان هم کسالت‌آور است.
اسپرز با سوت پایان با «هو» روبه‌رو شد و جالب اینکه وقتی آن‌ها در وقت‌های تلف‌شده برای زدن گل فشار می‌آوردند، تعداد زیادی از هواداران استادیوم تاتنهام را ترک کرده بودند.
تاتنهام هشت بازیکن اصلی خود را به دلیل مصدومیت همراه نداشت، برخی از آن‌ها بازیکنان مهمی هستند، اما این نمی‌تواند بهانه‌ای برای این نمایش اسف‌بار باشد.
حقیقتاً برای لیگ برتر باعث تأسف است چنین اسپرزی در این هفته در مکان سوم جدول بود؛ چراکه در ۱۹ بازی آخر فقط سه برد داشته‌اند. و جالب است که هیچ تیم لیگ برتری در این فصل بیشتر از تاتنهام با ۱۳ امتیاز، خارج از خانه امتیاز نگرفته است.
اما در عوض، فقط ناتینگهام فارست، وولوز و وستهم، هر سه تیم انتهای جدول، کمتر از تاتنهام (فقط چهار امتیاز) در خانه امتیاز جمع کرده‌اند. با بازی‌های آتی مقابل منچستریونایتد، آرسنال و پاری‌سن‌ژرمن، فرانک اگر مراقب نباشد، شرایط می‌تواند برای او سخت شود.
واقعاً نمی‌توان لحظات زیادی را به یاد آورد که او کنترل خود را از دست داده باشد. اما زمانی‌که چلسی دقیقه ۳۴ به‌راحتی به گل رسید، فرانک بطری آب را به زمین کوبید و با عصبانیت به‌سوی نیمکت بازگشت. نمی‌شد او را سرزنش کرد، چون این گل کاملاً حاصل اشتباهات فردی اسپرز بود.
ژائو پدرو توپ را به گل تبدیل کرد، اما این نوع دفاع کردن در هر سطحی به‌شدت قابل سرزنش است، چه رسد به یک دربی معروف و حساس لندن. اصلاً مشخص نبود آن‌ها دقیقاً قصد انجام چه کاری را دارند، نقشه چیست؟ چون اصلاً توان عبور از ساختار دفاعی چلسی را نداشتند.
سیمونز هلندی که بعد از تنها هفت دقیقه جایگزین لوکاس بریوال شد، در سمت چپ تاتنهام ضعیف بود؛ در حالی که در این بازی باید خودی نشان می‌داد، اما وقتی او با خطا روی گارناچو از بازی بیرون کشیده شد تا نمایش ضعیفش تکمیل شود، آبی‌های لندن قطعاً خوشحال بودند او را در اختیار نگرفتند.
تعویض او نهایت تحقیر برای یک بازیکن حرفه‌ای فوتبال است. اسپرز نه‌تنها از نظر فنی و تاکتیکی، بلکه در نبردهای فیزیکی این دیدار همیشه خونی و فیزیکی هم ضعیف‌تر بود. حتی وقتی می‌خواستند خطا کنند، ناشیانه و احمقانه بود. رودریگو بنتانکور می‌توانست با خطای شدید روی ریس جیمز اخراج شود، کودوس بی‌دلیل مارک کوکوریا را زد و اسپنس هم ضربه‌ای به انزو فرناندز وارد کرد. چلسی اکنون ۱۰ بازی از ۱۲ مسابقه گذشته مقابل تاتنهام را برده است. اما این بدون شک راحت‌ترین برد در میان تمامی آن مبارزات بود.
لیورپول 2-0 استون ویلا؛ با نمایشی خوب و رکورد صلاح، لیورپول به مکان سوم برگشت!
با شکایت تعداد قلیلی از طرفداران لیورپول در رسانه‌ها، پیش از بازی استیون جرارد، کاپیتان بنام لیورپول، در تی‌ان‌تی اسپورت گفت:
کاری که آرنه اسلوت از زمان جانشینی یورگن کلوپ انجام داده، بی‌نقص بوده است. او واقعاً شایسته‌ی ستایش است و به همین دلیل است شکست‌های چند هفته‌ی اخیر ناامیدکننده به نظر می‌رسد. وقتی این‌همه تغییر ایجاد می‌کنید، یک دوره‌ی انتقالی و افت پیش می‌آید. انصافاً باید گفت او تلاش کرد این موضوع را توضیح دهد و برخی مردم متهمش کرده‌اند که بهانه می‌آورد، اما این‌طور نیست.
معمولاً می‌گویند حریف را عصبانی نکنید. ویلا باید این را می‌دانست. تنها چیزی که اونای امری، مربی ویلا، از بازیکنانش درخواست کرده بود، این بود که بازیکنانش آنفیلد را به چیزی مانند اتاق انتظار پزشکان تبدیل کنند؛ جایی ساکت و پر از اضطراب. اما آن‌ها به‌دست خود خرس را بیدار کردند. بازی‌ای که لیورپول حتی جرئت فکر کردن به باخت را نداشت، تبدیل شد به مسابقه‌ای که با شادی و شور به نفع آن‌ها خاتمه یافت؛ با انرژی جمعیتی که مانند یار دوازدهم وارد میدان شده بود، با فریادهای تأیید برای هر تکل کوبنده و اعتراض به هر تصمیم اشتباه داور. بازیکنان ویلا با چشمانی بهت‌زده در دام افتادند و هزینه‌اش را هم پرداخت کردند.
این دیدار برای لیورپول نوعی تطهیر و رهایی از شکست چهارشنبه‌شب در لیگ کاپ مقابل کریستال پالاس بود؛ جایی که انتخاب‌های ترکیب اسلوت او را زیر ذره‌بین قرار داده بود. لیورپول با بازگشت بسیاری از نفرات اصلی تیم، من‌جمله رابرتسون، متعصب اسکاتلندی که زندگی را برای کرکز در نقش دفاع چپ دشوار ساخته است، با گل‌های رکوردشکن محمد صلاح و رایان خرافنبرخ به پیروزی دست یافت و دوباره به رده‌ی سوم جدول بازگشت. صلاح گفت: «این برد خیلی مهم بود.» و درست مانند گل غریزی‌اش، همین پنج کلمه هم به زیبایی و درستی، هدف را نشانه رفت.
شب، شبی حساس بود؛ یک تقاطع مهم. یک تصمیم اشتباه می‌توانست آن‌ها را به بحران بکشاند و نمایش درست، راه آن‌ها را باز می‌کرد. حتی تصورش را هم نمی‌شد کرد که همه‌چیز می‌توانست بد شروع شود. ترکیب واتکینز و مورگان راجرزِ معرکه باعث شد این ملی‌پوش انگلیسی شوتی کات‌دار و تیز شلیک کند که از مامارداشویلی، دروازه‌بان قرمزها، گذشت. در حالی که آنفیلد نفس را در سینه حبس کرده بود، توپ به تیرک برخورد کرد. همه گونه‌هایشان باد شده بود، پنجاه‌هزار آهِ خاطر آسوده‌ی رهاشده در فضا، کافی بود تا یک بالن هوای گرم در آنفیلد ایجاد شود.
چیزی که این هواداران احتیاج داشتند، برخاستن لیورپول پس از ماه اکتبر ویرانگر بود؛ ماهی که بیشتر شبیه آدم‌های تک‌رو بازی کردند تا یک تیم متحد. لیورپول برخاست و امری از آنچه می‌دید بیزار بود؛ با اخم و فریاد، طوری موهایش را می‌مالید که انگار هر لحظه می‌توانست از جا کنده شود. سرانجام آن‌قدر خشمگین شد که کارت زرد گرفت و تنها نکته‌ی تعجب‌برانگیز، تأخیرش بود.
بعداً امری گفت: «ما جای‌گیری‌مان را از دست دادیم و آن‌ها سوار بازی شدند. اشتباه بزرگی برای گل اول مرتکب شدیم.» او اشتباه نمی‌گفت. لیورپول فکر می‌کرد دقیقه‌ی ۴۰ تیر خلاص را زده، جایی که سوبوسلایِ خستگی‌ناپذیر و بهترین مرد میدان، توپ را برای هیوگو اکی‌تیکه سانتر کرد و ضربه‌ی سر او عالی به گل نشست، اما کمی در آفساید قرار داشت و پل تیرنی در اتاق VAR فوراً آن را مردود اعلام کرد. سپس با گلی غیرمنتظره، این لحظه اهمیتش را از دست داد.
در وقت‌های اضافه‌ی نیمه‌ی اول، ویلا اشتباه مشابهش را تکرار کرد. طی این دیدار حتی یک لحظه هم باور ایجاد نکردند که آیا بازی از عقب را بلدند یا خیر. سیاست امری جواب عکس داد. این‌همه بازی از عقب زمین، برای چه؟ که گل بخورند؟ ویلا امشب چند هشدار جدی گرفت، اما توجه نکرد و با ادامه‌ی سبک فانتزی خود، تنبیه شد. اشتباه‌شان فاجعه‌بار بود: مارتینز توپ را مستقیم به پای صلاح رساند. گل زدن اصلاً راحت نبود؛ توپ با سرعت و زاویه به سمت پای راست ستاره‌ی مصری می‌آمد، اما او لحظه‌ای تردید نکرد و به‌آرامی توپ را به دروازه‌ی خالی فرستاد.
شاید یادآوری کوچکی در این‌باره لازم باشد: فرم موقتی است، اما کلاس و کیفیت همیشگی. اسلوت پس از بازی با چشمانی متحیر درباره‌ی صلاح گفت: «این واقعاً باورنکردنی است که برای یک باشگاه ۲۵۰ گل بزنی. دیگر کمتر چنین چیزی در فوتبال می‌بینیم. جدا از گل، مو عملکرد بسیار خوبی داشت.» فقط دو نفر بیش از محمد صلاح برای لیورپول گل زده‌اند؛ فقط ایان راش با ۳۴۶ گل و راجر هانت با ۲۸۵ گل بیش از ۲۵۰ گلِ صلاح برای قرمزها گل زده‌اند. رکوردی فوق‌العاده و افتخارآمیز است.
پیروزی پراهمیتی برای اسلوت و لیورپول بود!
در حالی که لیورپول طی سال‌ها گلزنان بزرگی مثل رابی فاولر، گوردون هادگسون و بیلی لایدل داشته است، گل‌های هانت شاید قابل‌دسترسی باشد، اما رکورد راش احتمالاً دور از دسترس است. اما این چیزی از تاریخ‌سازی صلاح کم نمی‌کند. ضمن آن‌که محمد صلاح اکنون از نظر تعداد مشارکت مستقیم در گل (شامل گل‌زده و پاس گل) برای یک باشگاه در لیگ برتر، با وین رونی برابر شده است. اکنون با ۲۷۶، از نظر بیشترین مشارکت گل در تاریخ لیگ برتر برای یک باشگاه (۱۸۸ گل و ۸۸ پاس گل برای لیورپول) با وین رونی (۲۷۶ برای منچستریونایتد) برابر شده است. و متأسفانه برای رونی، به نظر می‌رسد این رکورد به‌زودی شکسته خواهد شد.
نمایش لیورپول با حضور خرافنبرخ، که گل دوم را به ثمر رساند، به‌وضوح ارتقا یافته بود و ترکیب سه هافبکِ خرافنبرخ، مک‌آلیستر و سوبوسلای باید کنار هم بمانند. خیلی بهتر به نظر می‌رسند و توازن خوبی دارند. و در برابر هر تیمِ نیمه‌ی بالای جدول باید در ترکیب تیم جای داشته باشند. آدم به این فکر می‌افتد: این صحبت چه معنایی برای فلوریان ویرتس دارد...!
آیا این پیروزی به معنای بازگشت لیورپول به فرم همیشگی است؟ نه، اصلاً. این برد نشان می‌دهد لیورپول فصل را خوب شروع کرد، حداقل از نظر جمع‌آوری امتیاز، که حالا فقط با یک برد دوباره به رده‌ی سوم رسید. اما فاصله با آرسنال همچنان هفت امتیاز ترسناک است. تنها چیزی که این فصل فهمیده‌ایم، این است که هر تیمی ممکن است ناگهان سقوط کند. حالا آن‌ها یا باید منتظر زمین خوردن آرسنال بمانند یا یک روند باورنکردنی برای جبران فاصله داشته باشند.
اولین آزمون با موفقیت پشت سر گذاشته شد، اما رئال مادرید و منچسترسیتی در هفت روز آینده منتظرشان هستند و تنها آن زمان می‌توان قضاوت دقیقی درباره‌ی شرایط تیم داشت. اما این قدمی درست در مسیر دشوار پیش‌رو بود.
وستهم 3-1 نیوکاسل؛ امیدوار برای چکش‌ها
این فقط دومین برد وستهم در این فصل لیگ است، پس نباید بیش‌ازحد خوش‌بین شد، ولی این برد حس مهمی داشت. فضای ورزشگاه به‌شدت پرشور بود؛ اولین برد خانگی وستهم از ۲۷ فوریه تاکنون. غرش بزرگی از ورزشگاه لندن بعد از سوت پایان به هوا برخاست. این بازی الگویی خوب برای مبارزه‌ی آن‌ها برای بقا به‌حساب می‌آید. تلاش و جنگیدن برای تک‌تک توپ‌ها واقعاً مؤثر بود. وستهام به رده‌ی هجدهم صعود کرد و حالا تنها سه امتیاز با برنلی فاصله دارد.
نیوکاسل همچنان این فصل در بازی‌های خارج از خانه برد نداشته و در رده‌ی سیزدهم قرار دارد. آن‌ها برای متعادل کردن لیگ با تعهدات دیگرشان مشکل دارند. آن‌ها امروز دقیقاً همان کاری را که ازشان خواسته شده بود، به‌خوبی انجام دادند؛ دفاع محکم و استفاده از فرصت‌ها زمانی که به دست آمدند. راستش را بخواهید، حتی می‌توانستند بیشتر گل بزنند.
رمزی و پاکتا به خاطر درگیری اواخر بازی کارت زرد گرفتند که همین به‌خوبی تنش نیم‌ساعت پایانی بازی را خلاصه می‌کند. نمایشی باانگیزه از تیم میزبان بود و نونو، مربی جدید و قابلِ آن‌ها، با چهره‌ای خندان، مشخصاً رضایت کاملی داشت.
منچسترسیتی 3-1 بورنموث؛ سیتی با گل‌های هالند به مکان دوم رسید!
قرار بود نبرد تیم دوم و سوم جدول، نمایشی میان دو مهاجم غول‌پیکر دو تیم باشد؛ هالند و سمنیو. اما وایکینگ نروژی به‌راحتی نشان داد چه کسی «سرور» است.
برخی به شکلی احمقانه می‌گویند پپ گواردیولا فوتبال را خراب کرده است، اما کسانی هم هستند که چشم‌هایشان را باز می‌کنند، بازی ارلینگ هالند را می‌بینند و می‌فهمند که حاضرند فقط برای تماشای او به‌تنهایی، بلیت تهیه کنند یا همه کارهایشان را کنار بگذارند و در برابر تلویزیون به تماشای او بنشینند.
هالند، مهاجم شگفت‌انگیز گواردیولا، این بازی را به‌تنهایی برای منچسترسیتی نبرد، اما بیشتر شادی و شگفتی این مسابقه را او رقم زد؛ وسط میدان را مثل گاوی تنومند با کلاه‌گیس بلوند می‌شکافت، موقعیت‌ها را به گل حتمی تبدیل می‌کرد و دو گل دیگر به شمار گل‌های این فصلش اضافه کرد تا آمارش برای باشگاه و کشور به ۲۶ گل برسد؛ و به یاد داشته باشید هنوز در ابتدای نوامبر هستیم.
این، یک نمایش ویژه دیگر از مهاجم سیتی بود و پیروزی‌ای که تیمش را شاید دقیقاً به شانه آرسنال در رده دوم نرساند، اما آن‌قدر نزدیک کرد تا حضورشان به‌طور محسوس احساس شود. اگر کسی فکر می‌کند اولین قهرمانی آرسنال در لیگ برتر پس از دوران استثنایی ونگر بی‌دردسر خواهد بود، سخت در اشتباه است.
تیم تحسین‌برانگیز و شجاع آندونی ایرائولا این روزها به‌راحتی تسلیم نمی‌شود، و اگر هم ببازند، با جنگندگی کامل می‌بازند. اینجا نیز همین‌طور بود.
کاپیتان بورنموث، دیوید بروکس، عالی بازی کرد و تیمش در تمام بعدازظهر، وقتی مالکیت توپ را داشت، سیتی را به دردسر انداخت. آن‌ها جاه‌طلب، باهوش و چابک بودند و موقعیت‌های متعددی خلق کردند. اما بدون توپ، آن‌ها به اندازه کافی خوب نبودند. بیش‌ازحد کند عمل کردند و هالند دو بار در نیمه اول از همین ضعف نهایت استفاده را برد و آن‌ها را مجازات کرد. شاید درس‌هایی برای یادگیری باقی مانده باشد.
با این حال، روایت این دیدار درباره تیم و باشگاهی است که بی‌سروصدا و هدفمند از سختی‌ها و مصائب فصل پیش بیرون آمده‌اند. این تیم سیتی، هم از نظر بازیکن و هم از نظر سبک کمی متفاوت شده، اما بعضی نشانه‌های آشنا هنوز برقرار است و مهم‌ترین‌شان در قالب ستاره‌ای ظاهر می‌شود که بیشتر گل‌ها را می‌زند.
بازگشت اخیر سیتی به روزهای اوج، با شکست مقابل استون ویلا متوقف شد و هنوز هم کمی چیزهای غیرقابل پیش‌بینی درباره‌شان وجود دارد؛ چیزهایی که معمولاً باعث می‌شود گواردیولا شب‌ها خوابش نبرد. در این دیدار با چهار تغییر ظاهر شدند، و اگرچه به‌سرعت به بازی تسلط پیدا کردند، اما تا اوایل بازی خوش‌شانس بودند که عقب نیفتادند.
بورنموث توپ را از خط میانی منتقل کرد و به دیوید بروکس در سمت راست سپرد و او هم با یک سانتر زمینی توپ را برای الی جونیور کروپی فرستاد و او دروازه را باز کرد. این می‌توانست پنجمین گل این مهاجم فرانسوی در این فصل باشد، اما او از همان زمانی که بروکس توپ را گرفت در آفساید بود و هنگام ورود توپ هم جای‌گیری خود را اصلاح نکرده بود.
در نتیجه گل بورنموث مردود شد، اما قصد و نیت‌شان مشخص بود. به همین خاطر، ورزشگاه اتحاد حالتی زنده داشت و در پانزده دقیقه اول شاهد نبردی جذاب بودیم. فوتبال سرعتی و دوطرفه جریان داشت و دو تیم خطر ایجاد می‌کردند تا اینکه سیتی به یک گل فوق‌العاده توسط هالند رسید.
ستاره بزرگ نروژی هنوز کار زیادی برای انجام دادن داشت، وقتی سانتر عالی رایان شرکی او را در موقعیت گل قرار داد. زمانی که توپ را گرفت، هنوز در دایره میانی میدان بود. اما هالند وقتی با اعتمادبه‌نفس باشد، کاملاً غیرقابل مهار است و پس از پنج ضربه، اولی با سر و بقیه با پای چپ، توپ را به تور بورنموث دوخت.
این چهاردهمین گل هالند برای سیتی در این فصل بود و هشدار جدی برای بورنموث. اگر قرار است سعی کنید سیتی را در یک‌سوم میانی زمین محدود کنید، باید هر بار ضدحملات‌شان را کاملاً مدیریت کنید و آن‌ها عاجز از این کار بودند. اگر می‌خواهید سیتی را در نیمه زمین‌شان تحت فشار قرار دهید، حداقل باید این کار را هم‌راستا و منسجم انجام دهید.
نیمه اول فوق‌العاده‌ای بود؛ بازی کاملاً رفت‌وبرگشتی بود و هر دو تیم کاملاً هجومی کار کردند. با این حال، بورنموث قطعاً از نحوه دفاع‌شان در برخی لحظات راضی نخواهد بود. این واقعیت که سیتی در ۴۵ دقیقه از دو موقعیت تک‌به‌تک گل زد و دو بار دیگر هم نزدیک به گل بود، خودش همه‌چیز را بیان می‌کند. در این دیدار فیل فودن به فرم خوب خود بازگشته بود و بازیکن جوان، اورایلی با گل سوم نمایشی خوب داشت. کارت زرد دوناروما در نیمه اول بحث‌برانگیز بود.
استدلال این است که اگر تیم‌های رقیب بتوانند جلوی هالند را بگیرند، می‌توانند کل تیم را متوقف کنند. او حالا آن‌قدر خوب شده که تنها منبع گلزنی سیتی است.
البته گواردیولا مایل است بار گلزنی بین سایر بازیکنان هم تقسیم شود، اما قطعاً علاقه‌ای ندارد سرعت گلزنی هالند کاهش پیدا کند و از تماشای ۱۳ گل لیگ برتر در ۱۰ بازی این فصل لذت می‌برد.
هیچ مربی‌ای نمی‌خواهد تیمش فقط متکی به یک نفر باشد، اما درعین‌حال هیچ‌کس مثل هالند با این نرخ گل نمی‌زند.
ضربات دقیق شماره ۹ باعث شد سیتی نه یک‌بار، بلکه دو بار مقابل بورنموث پیش بیفتد؛ هرچند اشتباه فاحش جانلوییجی دوناروما به آدامز فرصت داد تا در نیمه اول بازی را برای مهمانان مساوی کند.
چرکی هم که تازه از یک نمایش درخشان و عنوان بهترین بازیکن زمین در جام اتحادیه مقابل سوانزی آمده بود، جایگاهش را در ترکیب حفظ کرد و با دادن دو پاس گل هوشمندانه توانست تأثیرگذاری چشمگیری در بازی داشته باشد، پس اگر تیمی می‌خواهد هالند را متوقف کند، باید جلوی چرکی را هم بگیرد.
هنگامی که بازی هنوز در حالت خطرناکی قرار داشت، اورایلی دفاع چپ سیتی پیش تاخت و با ضربه‌ای محکم از پشت محوطه جریمه گل اطمینان‌بخش سیتی را زد.
پس سیتی گلزنان دیگری هم دارد. اما حتی اگر گل اورایلی را هم کنار بگذاریم، تاکتیک تغذیه هالند، آن‌ها را بعد از ۱۰ بازی به رده دوم جدول رسانده است. برای مهاجم سابق دورتموند، هت‌تریکی در کار نبود؛ او در دقیقه ۸۲ تعویض شد. با توجه به شروع ضعیفی که داشتند، سیتی کاملاً حق دارد که از این پیروزی خوشحال باشد، به‌ویژه وقتی انتظار می‌رود هرچه بازیکنان بیشتر هماهنگ شوند، این تیم هم بهتر و بهتر شود.
روایت این است که فصل آبی‌ها تا حد زیادی به عملکرد هالند گره خورده است. ولی حالا که او در این سطح عجیب به گلزنی ادامه می‌دهد، خودش، گواردیولا و سیتی اصلاً در این شرایط دلواپسی نخواهند داشت.