طرفداری | سنه لامنس، دروازه‌بان جوان منچستریونایتد، می‌گوید می‌خواهد در اولدترافورد به یکی از دروازه‌بانان بزرگ تاریخ این باشگاه بدل شود؛ درست مانند پیتر اشمایکل، اسطورهٔ دانمارکی شیاطین سرخ، که البته در ابتدا حتی این سنگربان بلژیکی جدید تیم را نمی‌شناخت.
به گزارش دیلی میل، هواداران منچستریونایتد هنگام نخستین بازی لامنس برابر ساندرلند در اولدترافورد، برای او شعار معروف «آیا تو اشمایکل در لباس مبدل هستی؟» سر دادند. این دروازه‌بان ۲۳ سالهٔ بلژیکی، در سه بازی نخست خود برای یونایتد پیروز شده است.
اشمایکل در واکنش به انتقال ۲۱.۷ میلیون پوندی لامنس از رویال آنتورپ گفته بود که او را نمی‌شناسد و حتی تأکید کرده بود که یونایتد باید به‌جای او امیلیانو مارتینز از استون ویلا یا جانلوییجی دوناروما را به خدمت می‌گرفت.
لامنس با خنده به یاد نخستین دیدارش با اشمایکل گفت:
به او گفتم «شما همان کسی نیستید که گفت باید دوناروما یا مارتینز را می‌خریدند؟» البته شوخی کردم! در آن زمان هنوز من را نمی‌شناخت و طبیعی بود که تردید داشته باشد. فکر نمی‌کنم بازی‌های زیادی از آنتورپ دیده بود. در یکی از نخستین بازی‌ها کنار زمین آمد و با من خوش و بش کرد. خیلی صمیمی بود و گفت فقط باید کار خودم را انجام دهم و به مدافعانم اعتماد به نفس ببخشم.
لامنس که از مقایسه با ادوین فن در سار هم استقبال کرده چون به گفتهٔ خودش «مثل او بسیار آرام و فروتن است»، می‌گوید هنوز در ابتدای راه قرار دارد:
در انگلستان همین است؛ اگر خوب نباشی، تو را زمین می‌زنند و اگر خوب باشی، تا آسمان بالا می‌برند. من همه چیز را با احتیاط می‌پذیرم زیرا این‌که اسمم کنار اشمایکل برده می‌شود، فقط زمانی معنا دارد که بارها خودم را ثابت کنم. اما این یک تعریف خیلی زیباست. امیدوارم ۱۰ سال این‌جا بازی کنم و مثل اشمایکل و فن در سار میراثی از خودم به جا بگذارم.
لامنس در گفت‌وگو با روزنامهٔ بلژیکی Nieuwsblad دربارهٔ انتقال «دیوانه‌وار» خود به منچستریونایتد گفت این جابه‌جایی برایش خطری بزرگ بوده است، چون به تیمی پیوسته که بدترین فصل خود در نیم قرن اخیر را سپری کرده بود. او همچنین به تفاوت فیزیکی فوتبال انگلیس و بلژیک اشاره کرد و گفت ضربات ایستگاهی در لیگ برتر «واقعاً شبیه جنگ» است.
می‌دانم بعضی‌ها شک داشتند که من بتوانم فوراً جای آندره اونانا را بگیرم، چون فقط یک فصل کامل دروازه‌بان اصلی آنتورپ بودم و هنوز برای تیم ملی بلژیک بازی نکرده‌ام. می‌دانم در انگلیس نسبت به کشور من خیلی بیشتر دربارهٔ فوتبال حرف زده می‌شود و آن‌ها به تازگی ۲۰ میلیون یورو برایم پرداخت کردند. در بلژیک ۲۰ میلیون یورو مبلغ هنگفتی است، اما در انگلیس چنین نیست. برای همین هم بعضی‌ها فکر کردند شاید من گزینه‌ای برای آینده باشم، نه شماره یکی در برههٔ فعلی. به همین دلیل خیلی مهم بود که در اولین بازی تأثیر خوبی بگذارم.
در نهایت هر انتقالی خطرهای خودش را دارد. خیلی‌ها تردید داشتند و من هم لحظه‌ای همین حس را داشتم، اما این را بهترین فرصت دیدم، چون وقتی تیم فصل خوبی نداشته، احتمال بازی کردن بیشتر است. شروع کار سخت بود، اما کم کم جا افتادم و بعد فرصت بازی پیدا کردم. البته سه بازی کافی نیست تا همهٔ تردیدها از بین برود، پس سعی می‌کنم این روند را ادامه بدهم، بی آن‌که زیاد به قضاوت دیگران فکر کنم.
لامنس که به خاطر آرامش و متانتش «بیش از حد معمولی» توصیف شده، می‌گوید از این تصور راضی است:
می‌دانم شاید برای جهان خارج فردی خسته‌کننده به نظر برسم، اما می‌خواهم دقیقاً چنین دروازه‌بانی باشم؛ کسی که متزلزل نمی‌شود و در اوج و فرود تحت تأثیر احساسات قرار نمی‌گیرد.
او تأیید کرد که باشگاه نیز همین انتظار را از او دارد:
دقیقاً. آن‌ها در سالیان اخیر دروازه‌بانان و بازیکنانی داشتند که اصلاً خسته‌کننده نبودند، اما همین درون زمین برایشان دردسر درست کرد! من در نظر هواداران، تغییر مثبتی هستم.
لامنس پیش از پیوستن به یونایتد با هم‌وطنانش تیبو کورتوا و مت سلز دربارهٔ فوتبال انگلیس مشورت کرده است. کورتوا در چلسی درخشید و سلز هم این هفته دروازه‌بان ناتینگهام فارست خواهد بود؛ تیمی که شنبه برابر یونایتد قرار می‌گیرد.
با آن‌ها دربارهٔ حضور در فوتبال انگلیس صحبت کرده بودم و هر دو هشدار دادند. آنچه این‌جا در جریان ضربات ایستگاهی اتفاق می‌افتد را هیچ جا ندیده‌ام. واقعاً جنگ است. بازیکنان تو را می‌گیرند، پرت می‌کنند، به زمین می‌زنند و داوران هم بازی را ادامه می‌دهند! این تفاوت فاحشی با فوتبال بلژیک دارد، جایی که با کوچک‌ترین تماس سوت داور به صدا در می‌آید. باید به آن عادت کرد و هر هفته در همین شرایط تمرین کرد، چون همهٔ تیم‌ها از این ترفند بهره می‌برند؛ حتی خود ما.
لامنس حالا هم در زمین و هم بیرون از آن احساس آرامش بیشتری دارد:
دو هفتهٔ اول در هتلی در مرکز شهر بودم، اما آن فضا برایم مناسب نبود. حالا مثل بقیهٔ بازیکنان در حومهٔ شهر زندگی می‌کنم، جایی آرام‌تر و نزدیک به طبیعت. نامزدم هنوز در آنتورپ درس می‌خواند و دیدارمان سخت است، اما تا جایی که می‌تواند به دیدنم می‌آید. همیشه یکی از خانواده و دوستانم هم این‌جا هستند.
این دروازه‌بان بلژیکی که در سه بازی اخیر برابر ساندرلند، لیورپول و برایتون خوش درخشیده، از واکنش هم‌تیمی‌هایش هم شگفت‌زده شده است:
این زیباترین چیزی است که تا حالا برایم اتفاق افتاده. وقتی بازیکنانی باتجربه و اسم و رسم‌دار، که سال‌ها تحسینشان کرده‌ای، نشان می‌دهند به تو اعتماد دارند، واقعاً ارزش زیادی دارد.
کمی نگران بودم، چون فکر می‌کردم هرچه به سطوح بالاتر می‌روی، بازیکنان بیشتر خودشان را می‌گیرند، اما این‌جا برعکس است. همه فوراً من را پذیرفتند، مخصوصاً برونو فرناندز، کاپیتان تیم، که از روز اول کمکم کرد.
وقتی وارد اولدترافورد می‌شوی و پشت توپ قرار می‌گیری، چشمانت گرد می‌شود. این یکی از بزرگ‌ترین ورزشگاه‌های دنیاست. برای من، این رؤیایی است که به واقعیت بدل شده؛ انتقال به یونایتد خودش دیوانه‌وار بود، اما حالا که درون دروازه ایستاده‌ام، حسش دو چندان است.