روزنامه خراسان نوشت: صابر کاظمی، پسر بلندبالای والیبال ایران، حالا در سکوتی سنگین میان مرز زندگی و مرگ نفس می‌کشد؛ مرگ مغزی او تایید شد؛ اما فاجعه فقط در حادثه نیست؛ در سکوت و بی‌مسئولیتی قطر هم بود. کشوری که با پول‌های کلان ورزشکار جذب می‌کند، اما در لحظه بحران بیشتر نگران حفظ وجهه‌اش است تا ابعاد انسانی ماجرا.  

صابر فقط یک بازیکن نبود. او نماد امید بود؛ جوانی از دیار ایران که با تلاش، فروتنی و استعدادش دل میلیون‌ها نفر را گرم می‌کرد. قهرمان آسیا، ستاره‌ لیگ ملت‌ها، و با توجه به سن و سالش و فرصت‌هایی که داشت می‌توانست یکی از معدود ورزشکارانی باشد که پرچم کشورمان را در سطح جهانی بالا ببرد. حالا، همین قهرمان، بی‌صداست و قطر، نه تنها در تأمین ایمنی اولیه کوتاهی کرده، بلکه طبق برخی اخبار در روند درمان و انتقال او به ایران هم جنس همکاری‌اش محل نقد است.

هرچند صابر چند روزی است در کشورمان است اما فراموش نمی‌کنیم طی روزهایی که در قطر بود اخبار ضد و نقیض پخش شد تا از قطری‌ها سلب مسئولیت شود. و حالا، در بیمارستان پیامبران تهران، صابر در محاصره عشق و دعاست. خانواده غم بزرگی را تحمل می‌کند که در وصف نمی‌گنجد، هم‌تیمی‌ها با بغض تمرین می‌کنند، و مردم دوست دارند صابر را با آن قامت رعنا به یاد بیاورند. کاش قطر امانت‌دار بهتری برای پسر خوب‌مان بود. کاش...