* حسین علیزاده
وقتی می گویند افراط و تفریط در جامعه ما تبدیل به فرهنگ شده یعنی هیچ سطحی از حیات اجتماعی ما از این آفت در امان نیست از جمله سطح حکمرانی. می توان گفت از وقتی نظامات سیاسی و اقتصادی کشور وارد دوره مدرن شده یعنی اندکی بیش از یک قرن پیش، کشور ما به این بلیه مبتلاست و در دهه های گذشته پس از انقلاب نیز بارها شاهد بروز این نوع رفتار در عرصه های مختلف سیاسی اقتصادی و فرهنگی بوده ایم. با این حال شاید کمتر موردی در همه این سال ها به اندازه ماجرای بانک آینده قابلیت معرفی شدن به عنوان بارزترن نمونه این ویژگی ما ایرانیان باشد. بانکی که پس حدود  ۱۵ سال فعالیت و علیرغم ابهامات ادعا شده درباره تاسیس و ادامه فعالیت اش به اذعان کارشناسان پس از وارد کردن چندین هزار میلیارد تومان خسارت به نظام اقتصادی کشور بالاخره منحل شد. 
روحیه افراط و تفریط پیش گفته در سطح حکمرانی ما در امر خصوصی سازی و بانک های خصوصی کاملا آشکار است. پس از یک دهه اقتصاد بسته دولتی (به ادعای جریان اقتصادی مسلط در ایران) ناگهان تب خصوصی سازی و آزاد سازی در همه عرصه ها در حکمرامی ما ایجاد شد و بدون ایجاد زمینه های نهادی لازم برای این کار ( رقابت ، تسهیل مجوزهای کسب و کار ، سهولت سرمایه گذاری داخلی و خارجی، تقویت نهادهای نظارتی و تنظیم گر و ...)  و بدون سنجش درست صلاحیت متقاضیان خرید اموال دولتی، حجم بزرگی از اموال ملی بعضا به قیمت های ناچیز فروخته و از ید دولت ها خارج شد بدون اینکه این اقدام منتهی به افزایش بهره وری در اقتصاد ایران بشود، نتیجه ای که به عنوان هدف اصلی و اولیه ایده آزادسازی و خصوصی سازی در همه جای دنیا مطرح می شود.رفته رفته با آشکار شدن آفات این تب فراگیر کار به جایی رسید که رییس سازمان خصوصی سازی با اتهام های سنگین در این زمینه مواجه شد و گذشت آنچه گذشت.
ادامه در صفحه 2