عصر ایران ؛ احسان محمدی - در اینستاگرام و ایکس/توئیتر هر روز یک‌نفر دست به افشاگری علیه کس دیگری می‌زند که روزی شریک عاطفی یا کاری و مالی‌اش بوده، با دست و دلبازی پته‌اش را روی آب می‌ریزد، از حساب و کتاب‌ها، خرید و فروش‌ها یا حتی موضوعات خصوصی و پشت پرده‌اش می‌گوید و بقیه هم با ولع می‌خوانند، سرزنش می‌کنند و نچ‌نچ‌کنان دست به دست می‌کنند که بقیه هم ببینند!
بیشتر اوقات هم خودشان را در جایگاه قربانی معصوم می‌گذارند و ادعا می‌کنند هدفشان فقط این است که بقیه «چهره واقعی» فرد را بشناسند اما به تجربه یاد گرفته‌ام که هر کس فقط قسمتی از داستان را که به سود خودش است تعریف می‌کند تا فرشته ماجرا شود و دیگری هیولای سرتا پا سیاه!
برای همین نه به اشتراک می‌گذارم و نه تا طرف مقابل حرف نزند نظری می‌دهم، از این بدتر اینکه باور دارم در پشت بیشتر این افشاگری‌ها نه رضای خدا که انتقام نهفته است، یعنی اگر هنوز منافع مالی یا عاطفی فرد تامین می‌شد بعید بود دست به افشاگری بزند که اگر هدف خدمت به خلق و گفتن حقیقت بود چرا زمان دوستی و شراکت و منفعت ،زبان در کام گرفته بودند و شکایتی نداشتند؟!
این روزها به افشاگری دوستان علیه دوستان سابق خیلی شک کنید!
