طرفداری | دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور ایالات متحده پیوسته خود را در کنار ورزشکاران، به‌ویژه مبارزین هنرهای ترکیبی (MMA) و ستارگان دنیای کشتی کچ قرار می‌دهد. همانند این جنگجویان بی‌رحم و خستگی‌ناپذیر، ترامپ نیز خود را «مبارز نهایی» و رهبر بی‌پروا معرفی می‌کند که برای وادار کردن مخالفان به تسلیم، از هیچ اقدامی فروگذار نیست.
در دهمین ماه از دومین دوره‌ی ریاست‌جمهوری‌اش، ترامپ در ۱۰ رویداد بزرگ ورزشی، از جمله سوپربول و مسابقات کشتی قهرمانی دانشگاهی NCAA، حضور یافته و فرهنگ مناقشه‌جویانه‌ی خود را در همه‌ی آن‌ها به رخ کشیده است. در مسابقه‌ی اتومبیل‌رانی «Daytona 500»، او با خودروی زرهی‌اش در مراسم افتتاحیه دور افتخار زد، خطاب به رانندگان گفت: «من رئیس‌جمهور محبوب شما هستم» و افزود که رانندگان این مسابقات را تحسین می‌کند زیرا «شهامت دارند». ماه گذشته نیز او در شبکه‌ی اجتماعی خود از قانون جدید ضربه‌ی آغازین لیگ NFL که با هدف کاهش ضربات مغزی تدوین شده است، انتقاد کرد و نوشت: «فوتبال سوسولانه برای آمریکا و NFL زیان‌بار است!»
به‌تازگی نیز ترامپ اعلام کرده است که در ۱۴ ژوئن، در چارچوب برنامه‌های مقدماتی جشن دویست و پنجاهمین سال استقلال آمریکا، یک مسابقه UFC را در محوطه‌ی کاخ سفید برگزار خواهد کرد. طبق گزارش‌ها، مراسم وزن‌کشی در بنای یادبود لینکلن انجام می‌شود و برای گردشگران، ایستگاه‌هایی با کیسه‌ی بوکس برپا خواهد شد.
دونالد ترامپ و کمربند قهرمانی سازمان UFC
اما ماجرا فراتر از نان و سیرک1 است ؛ این تنها تلاشی برای پوشاندن درد تعرفه‌ها یا منحرف کردن توجه از پیگردهای قضایی مخالفان سیاسی نیست. حضور پررنگ ترامپ در استادیوم‌ها ریشه در درک عمیق او از روان‌شناسی مخاطبان ورزشی دارد. هواداران، پیروزی یا شکست تیم‌ها و قهرمانان محبوب‌شان را به‌صورت احساسی، همچون موفقیت یا ناکامی شخصی تجربه می‌کنند. مطالعات نشان داده‌اند که این هم‌ذات‌پنداری گاه با حس برتری همراه است. ترامپ و شراکت او با UFC این میل عصبی برای یکی شدن با برنده‌ها را به سطحی پرخاشگرانه و تازه رسانده‌اند؛ به‌ویژه با توجه به روحیه‌ی مرگ یا پیروزی که در ذات این سازمان نهفته است.
ورزش واقعی مورد علاقه‌ی ترامپ، گلف است و بر اساس گزارش واشنگتن پست در سال ۲۰۱۵ و گفته‌های هم‌بازیانش، او در آن تقلب می‌کند؛ هرچند خودش منکر این موضوع شده و گفته است: «من نیازی به تقلب ندارم.» اما از منظر سیاسی، مهم‌ترین ورزش برای ترامپ، هنرهای رزمی ترکیبی (MMA) است؛ مبارزه‌ای تمام‌عیار که ترکیبی از جوجیتسو، بوکس، موی‌تای، کشتی و درگیری زمینی بوده و میلیون‌ها جوان آمریکایی را مجذوب خود کرده است. او در جریان انتخابات ۲۰۲۴ از همین علاقه‌ی جوانان بهره گرفت تا آنان را به رأی دادن به خود ترغیب کند.
دولت کنونی او نیز مملو از چهره‌هایی با پیوند مستقیم به سازمان UFC است. مدیر ارتباطات کاخ سفید، استیون چونگ، پیش‌تر در این سازمان فعالیت می‌کرد. لیندا مکمن، وزیر آموزش، و همسر سابقش وینس مکمن از طریق مالکیت کمپانی کشتی کچ WWE از شرکای تجاری UFC بودند و همچنان سهام‌دار محسوب می‌شوند. حتی کاش پاتل، رئیس اف‌بی‌آی دولت ترامپ، اعلام کرده قصد دارد با UFC برای آموزش مأموران فدرال همکاری کند.
حضور دونالد ترامپ در رسلمنیای 23 - سال 2007
علاقه‌ی ترامپ به ورزش‌های رزمی به دهه‌ی ۱۹۸۰ بازمی‌گردد، زمانی‌که تلاش او برای خرید تیم فوتبال آمریکایی بالتیمور کلتس ناکام ماند. در سال ۱۹۸۸، او با هدف رونق بخشیدن به کازینوی خود در آتلانتیک سیتی، وارد عرصه‌ی تبلیغ مسابقات بوکس شد و با پرداخت ۱۱ میلیون دلار، میزبانی مسابقه‌ی مایک تایسون و مایکل اسپینکس را به‌عهده گرفت؛ مسابقه‌ای نابرابر که تنها ۹۱ ثانیه به‌طول انجامید. همسر وقت او، ایوانا ترامپ، پیش از آغاز مسابقه با رضایت گفت: «بوی خون در هوا پیچیده است.» آن شب ترامپ با هلی‌کوپتر برای آوردن چهره‌های مشهور همچون پل سایمون، وارن بیتی، بیلی کریستال، راب راینر و جک نیکلسون هزینه کرد و میهمانی ویژه‌ای ترتیب داد که به هرج‌ومرجی رسانه‌ای تبدیل شد. با وجود نارضایتی مهمانان، این تجربه رابطه‌ای پایدار میان ترامپ و تایسون پدید آورد و همان سال، ترامپ نخستین حضور خود در رویداد کشتی کچ رسلمنیا را تجربه کرد و در نهایت به تالار مشاهیر WWE راه یافت.
ورزش MMA در مقایسه با بوکس و کشتی کچ، جلوه‌ای بسیار خشن‌تر داشت. یکی از شعارهای اولیه‌ی تبلیغاتی UFC، «بدون قانون» بود. در نخستین مسابقات سال ۱۹۹۳، مبارزان وعده می‌دادند تا زمان «ناک‌اوت، تسلیم، دخالت پزشک یا مرگ» بجنگند. تنها ضربات به چشم، اندام تناسلی و گاز گرفتن ممنوع بود و همان نیز به‌ندرت کنترل می‌شد. سناتور جمهوری‌خواه جان مک‌کین این ورزش را «نبرد خروس‌های انسانی» خواند و خواستار ممنوعیت آن شد، اما ترامپ در زمانی که هنوز در بسیاری از ایالت‌ها غیرقانونی بود، میزبانی چند رویداد را در کازینوی خود در نیوجرسی بر عهده گرفت. رئیس UFC، دینا وایت، در سخنرانی خود در گردهمایی ملی جمهوری‌خواهان در سال ۲۰۱۶ گفت: «ترامپ نخستین کسی بود که پتانسیل UFC را دید و ما را تشویق کرد کسب‌وکارمان را گسترش دهیم. او با ما وارد میدان شد.» تا سال ۲۰۱۱، UFC به صنعتی سودآور بدل شد و حدود ۳۰ میلیون آمریکایی خود را از طرفداران پرشور آن می‌دانستند.
دونالد ترامپ و میزبانی رویداد رسلمنیای 5 در سال 1989
با وجود تلاش‌ها برای قانون‌مند کردن این ورزش، هنوز خشونت عریان در آن حضوری پررنگ دارد. هرچند ضربه به اندام تناسلی ممنوع شده، اما همچنان قانونی است که حریف را تا حد بی‌هوشی خفه کنند یا در حالی‌که روی زمین افتاده، چهره‌اش را خرد کنند. قوانین یکپارچه‌ی UFC که از سال ۲۰۰۱ تدوین شد، به‌روشنی نشان می‌دهد این ورزش چه میزان وحشی‌گری را تجربه کرده است: ممنوعیت ضربه‌ی سر به حریف افتاده، پرتاب او بر سر یا گردن، یا فرو کردن انگشت در زخم یا سوراخ بدن. با این‌حال، بندی نیز در قوانین وجود دارد: «هیچ نشانه‌ای از ترس یا عقب‌نشینی نباید دیده شود.»
ترامپ نیز سبک سیاسی خود را از UFC الهام گرفته است. ملانیا ترامپ در کارزار انتخاباتی سال ۲۰۱۶ گفت: «همان‌طور که می‌دانید، اگر کسی به او حمله کند، او ده برابر سخت‌تر پاسخ می‌دهد.» در سال ۲۰۲۴، تنها دو روز پس از محکومیت قضایی ترامپ به‌دلیل پرداخت حق‌السکوت، او در یکی از مسابقات UFC در نیوآرک حضور یافت و جمعیت حاضر با شعار هماهنگ «لعنت بر جو بایدن» از او استقبال کردند. این لحن خشن و تمسخرآمیز اکنون در بسیاری از رویدادهای ورزشی که ترامپ در آن‌ها شرکت می‌کند، بازتاب دارد.
در مسابقات گلف رایدرکاپ امسال2 در زمین Bethpage Black، حضور ترامپ و پرواز هواپیمای ریاست‌جمهوری بر فراز استادیوم، هیجان تماشاگران را به آشوب بدل کرد. آنان به روری مک‌ایلروی، گلف‌باز ایرلندی شمالی، دشنام دادند و حتی بطری آبجو به سمت همسرش پرتاب کردند. مجری برنامه نیز جمعیت را به سر دادن شعار توهین‌آمیز «لعنت بر روری» تشویق می‌کرد.
دونالد ترامپ؛ رئیس جمهور ایالات متحده در حال بازی گلف
البته در میان تماشاگران آمریکایی همواره رفتارهای ناپسند وجود داشته است، اما ترامپی‌سازی ورزش (MAGA-fication) گامی فراتر در جهت زوال ادب و قانون‌مندی عمومی است. این جریان صرفاً برای تأثیرگذاری بر رأی‌دهندگان طراحی نشده، بلکه با هدف تضعیف حس مشترک فراتر از مرزها و قواعد در جامعه صورت می‌گیرد؛ همان اصولی که ورزش در اصل باید به تقویت آن‌ها بینجامد. در حالی‌که جرج بوش پدر در محوطه‌ی جنوبی کاخ سفید به بازی نعل‌اندازی می‌پرداخت، ترامپ قصد دارد در همان زمین یک مبارزه خونین MMA برگزار کند.
رزمی‌کاران در قفس مبارزه نه‌تنها حریفان خود را با ضربات بی‌رحمانه از پای درمی‌آورند، بلکه تماشاگران را نیز در معرض دوگانگی قرار می‌دهند: آیا باید برای بقا از اصول خود دست بکشند و با قواعد خشن حریف همراه شوند، یا ارزش‌های خود را حفظ کنند و خطر شکست را بپذیرند؟
ترامپ، بیش از هر سیاستمدار دیگری در دوران معاصر، دریافته است چگونه می‌توان یک رقابت را به نزاعی تمام‌عیار تبدیل کرد. او می‌داند که هیچ‌کس به سخنان بازندگان خونین توجهی نمی‌کند، حتی اگر از شکستن قوانین بنالند. جوهر قدرت UFC در این است که تجربه‌ای از قانون‌شکنی برای تماشاگران فراهم می‌آورد؛ فرصتی برای انتقام نیابتی. ترامپ این نکته را به‌خوبی درک کرده و با تکیه بر ترس آمریکایی‌ها از باخت، آنان را به پذیرش روزافزون خشونت، اگر تنها راه رسیدن به پیروزی باشد، ترغیب کرده است.
نویسنده: سالی جنکینز - نشریه‌ی The Atlantic اکتبر 2025 - با اندکی تلطیف
1- «نان و سیرک» به سیاستی عوام‌فریبانه اشاره دارد که در آن حاکمان یا دولت‌ها با تأمین نیازهای سطحی و سرگرمی‌های پرزرق‌وبرق، مردم را از مسائل اساسی و مشکلات واقعی جامعه (مثل فقر، فساد، یا بی‌عدالتی) غافل می‌کنند.
2- مسابقه‌ی گلف رایدرکاپ 2025 که در آمریکا برگزار شد، به صحنه جنجال‌هایی بی‌سابقه تبدیل شد. یک طرف تیم اروپا بود و یک طرف تیم ایالات متحده. مسابقه با شعارهای زننده، توهین‌های شخصی و بی‌احترامی نسبت به بازیکنان اروپایی و خانواده‌شون همراه شد. فضای مسمومی که صدای روری مک‌ایلروی (معروفترین گلف‌باز دنیا بعد از تایگر وودز) را هم در کنفرانس خبری درآورد. چرایی مسئله، باز هم به دونالد ترامپ مربوط بود. او و همراهانش با کلاه‌های MAGA در استادیوم بودن و با مشت‌های گره‌کرده و عکس‌های تبلیغاتی طوری رفتار می‌کردند که انگار در ورزش محبوب ترامپ، دنبال فضایی برای قدرت‌نمایی می‌گشتند. از شعارهای هموفوبیک گرفته تا توهین به ملیت و خانواده‌ی بازیکنان از سوی هواداران آمریکایی دیده شد. چند تماشاگر اخراج شدند و روی نمایشگرها خواسته شد که ادب را رعایت کنند اما افاقه نکرد و حتی مجری مسابقه در پایان به همراه هواداران، شعار «لعنت به روری» سر می‌داد.