شناسهٔ خبر: 75506810 - سرویس بین‌الملل
نسخه قابل چاپ منبع: ابنا | لینک خبر

افزایش نگران‌کننده موارد رها کردن نوزادان در مناطق مختلف سوریه

فعالان حقوق بشری از ثبت ۲۶ مورد رها کردن نوزادان تازه‌متولدشده در مناطق مختلف سوریه از ابتدای سال ۲۰۲۵ میلادی تاکنون خبر داده‌اند.

صاحب‌خبر -

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ پدیده‌ی رها کردن نوزادان و کودکان تازه‌متولدشده در مناطق مختلف سوریه به‌طور نگران‌کننده‌ای در حال گسترش است، بی‌آنکه بازدارنده‌ای اخلاقی یا قانونی برای تعقیب و مجازات عاملان آن وجود داشته باشد.

در موارد متعددی، این کودکان در سطل‌های زباله، کیف‌ها، کیسه‌ها، مقابل مساجد و یا در کنار خیابان‌ها پیدا می‌شوند؛ صحنه‌هایی تلخ و دردناک که از هرگونه انسانیت تهی است و بُعدی تراژیک از رنج اجتماعی و انسانی جامعه را نشان می‌دهد.

این کودکان، به‌دلیل نداشتن هویت ثبت‌شده و محرومیت از تابعیت، از بسیاری از حقوق اولیه خود همچون حق آموزش، مراقبت خانوادگی و حمایت اجتماعی باز می‌مانند. در آینده نیز احتمال می‌رود برخی از آنان در معرض سوءاستفاده، کار کودک یا فعالیت‌های غیرقانونی قرار گیرند.

تصاویر و گزارش‌ها از این موارد، نگرانی و اندوهی عمیق را برمی‌انگیزد؛ چراکه سرنوشت این نوزادان، در حالی‌که از سوی خانواده‌هایشان به دلایلی نامشخص یا ناشناخته رها می‌شوند، به آینده‌ای مبهم و تهی از امنیت، محبت و حقوق انسانی گره خورده است.

در شرایطی که این پدیده به‌سرعت در جامعه سوریه گسترش می‌یابد، مناطق مختلف این کشور از مراکز و سازوکارهای قانونی ویژه برای سرپرستی یا فرزندخواندگی این کودکان محروم‌اند. در نتیجه، بسیاری از آنان یا در خانواده‌هایی رشد می‌کنند که با پیشینه و فرهنگشان بیگانه‌اند، یا در مساجد و درمانگاه‌های محلی، بی‌آنکه از مراقبتی واقعی و پایدار برای زندگی سالم برخوردار شوند.

در همین زمینه، فعالان دیده‌بان حقوق بشر سوریه تاکنون ۲۶ مورد رها کردن نوزادان تازه‌متولدشده را از ابتدای سال ۲۰۲۵ میلادی در مناطق مختلف سوریه، بدون توجه به نوع حاکمیت سیاسی در هر منطقه، ثبت کرده‌اند.

در همه این موارد، نوزادان در سطل‌های زباله، کیف‌ها، کیسه‌ها، مقابل مساجد و یا در کنار جاده‌ها پیدا شده‌اند — صحنه‌هایی که هیچ نسبتی با انسانیت ندارند و از عمق بحران اجتماعی و اخلاقی در سوریه، پرده برمی‌دارند.

..............................

پایان پیام/ ۲۶۸