ویوم تهران تو بالکنم تنها همسفر تو راهم خودم

 

حال خوبی ندارم این روزا

 

 کلا شب و باید با کدئین کوتاه کنم

 

دنیا با من جنگ داره تو

 

 وار زونم حرفای دلم اندازه تومار گلم

 

از حرفای این آدما گوشام پرن

 

 حواسمو جمع کردم پولامو نه

 

دیدن اشکات نداره برام سود

 

 ولی برات شکستن من آسون

 

یکی نبود هیچوقت کف

 

 ترازو شبیه بقیه آدماست اون

 

زندگی رو ترک کنم یا کدئین

 

دیگه بریدم چشاتو وا کن ببین

 

انقد رکب خوردم دیگه جا

 

غصه نیست من شکاکم چون

 

 شماها خارک*ه ین

 

هیچی نمیده دردامو کاهششون

 

 ببین این حال بدمو حتی با چشم کور

 

نمیشی منتظر تابش نور

 

این تاریکی طول میکشه تا بشه نور

 

تا بشم خوب دیگه دیر شده

 

خودم هیچی کودک درونمم پیر شده

 

فهمیدم آدما بدجوری مرده پرستن

 

تا از مرگم خوندم دیدم همه گیر شده

 

داره میکشه قلب تیر دیگه

 

 یخ زده زیرشه قندیل

 

به آینه گفتم نمیشه بخندی

 

 وقتی حتی فنام میخوان تیجی غمگین

 

داره میکشه قلب تیر دیگه

 

یخ زده زیرشه قندیل

 

خودم میشکونم این دل سنگی

 

 وقتی حتی فنام میخوان تیجی غمگین

 

تو هم منو میخوایی ناراحت

 

 اصلا همه انگار منو میخوان ناراحت

 

موندم هر شب و بیدار تا

 

 آخر وقتی فنام بعد شعرام

 

منو میخوان ناراحت

 

بی اون ترامن زدم زیر رولم

 

بازم به شهر خیره شدم

 

قدم و بدم چون از کینه

 

 پرم روزام مثل موهات تیره شدن

 

یه روز ازم میمونه یه اعلامیه

 

 من تنهایی رازیم چه اسراریه

 

وید خونم بگا میره سه تا

 

 دیگه حتی انگار بیتام دیگه تکراریه

 

تا از مرگم خوندم همه

 

گیر شدم ولی خودم پیر شدم

 

تهران دلگیر کلا تو این پله ها اسیر شدم