صبا نوشت: رسانه‌ها، به‌ویژه در فضای مجازی، با استناد به گزارش‌های غیررسمی و گمانه‌زنی‌های شبکه‌های اجتماعی، نام این بازیگر را در تیترهای خود فریاد زدند. این در حالی‌ست که هیچ نهاد رسمی قضایی، حتی خبرگزاری رسمی قوه، تا لحظه انتشار خبر، نامی از متهم نبرده بود. چنین شتاب‌زدگی‌ای نه‌تنها با اصل «بی‌گناهی تا اثبات جرم» در تضاد است، بلکه می‌تواند تبعات جبران‌ناپذیری برای فرد، خانواده‌اش و حتی قربانی پرونده داشته باشد.

از منظر حقوقی، اصل محرمانگی تحقیقات مقدماتی ایجاب می‌کند که هویت متهم تا زمان صدور حکم نهایی فاش نشود. این اصل نه برای پنهان‌کاری، بلکه برای حفظ کرامت انسانی و جلوگیری از آسیب‌های اجتماعی و روانی احتمالی وضع شده است. رسانه‌هایی که با تیترهای جنجالی، نام فرد را پیش از اثبات جرم منتشر می‌کنند، عملاً در جایگاه قاضی می‌نشینند و حکم صادر می‌کنند؛ حکمی که ممکن است بعدها خلاف واقع از آب درآید.

اما آن‌چه کمتر دیده شد، تبعات روانی چنین رفتار رسانه‌ای برای خود فرد است. این بازیگر سینما، فارغ از صحت یا عدم صحت اتهام، اکنون با موجی از قضاوت‌های عمومی، تخریب شخصیت و فشار روانی مواجه است که حتی در صورت تبرئه، آثار آن تا سال‌ها باقی خواهد ماند. آسیب به اعتبار حرفه‌ای، روابط اجتماعی، و سلامت روانی فرد، هزینه‌هایی‌ست که هیچ رسانه‌ای مسئولیت آن را نمی‌پذیرد.

در مقایسه با استانداردهای جهانی، رسانه‌های معتبر بین‌المللی مانند BBC یا Reuters تنها زمانی نام متهم را منتشر می‌کنند که خبر از سه منبع رسمی تأیید شده باشد. این اصل، نه فقط برای حفظ دقت خبر، بلکه برای جلوگیری از آسیب‌های انسانی و اجتماعی وضع شده است. در حالی‌که رسانه‌های ما، نه‌تنها نام بازیگر مورد نظر را بدون تأیید رسمی منتشر کردند، بلکه در موضوعی به این حساسیت، وارد گمانه‌زنی‌های بی‌پایه نیز شدند.

در نهایت، رسانه‌ها باید به یاد داشته باشند که سرعت در انتشار خبر، نباید جای دقت، اخلاق و انسانیت را بگیرد. بازیگر مورد اشاره ممکن است مجرم باشد یا نباشد؛ اما تا زمانی که عدالت سخن نگفته، رسانه حق ندارد نامی را فریاد بزند که شاید بی‌گناه باشد.