متن ترانه
من از اول عمر تا الان دوییدم
ولی از روزگار روی خوش ندیدم…
.
نرسیدم هنو ولی رفت جَوونیم…
به خودم میگم هِی بِپا جا نمونیم
….
اما خب منو کشت جبر جغرافیا
نرسید زورِ من به زورِ مافیا…
.
نتیجه اش اینه که خیلی مودی شدم…
منه پاستوریزه حالا دودی شدم
….
پره خشمِ تنم ، با یه فیسِ پوکر
یا یه خنده ی تلخ شبیهْ خنده جوکر…
.
پره سمِّ سرم بجای دوپامین…
دیگه لذتی نیس واسه من رو زمین
….
چقد فکرای بد میزنه به سرم
مثلا یه شب از رو یه برج بپرم…
.
یا یه روز تو دل سیاهی پیِ نور…
سیاه مست رو دراگ بزنم سیانور
*…
*
نه دنبال عشقم نه دنبال پول…
نه دنبال جادو نه دنبال غول
….
نه درگیر شهرت نه دنبال نون
نه پابندِ اینم نه دنبال اون…
.
نه خیلی رئوفم نه خیلی مخوف…
مثل وانیا از آنتوان چخوف
….
که سَرخورده و مست بدونِ خوشی
با یه شیشه مرفین واسه خودکشی…
.
نه دنبال ارثم نه تولید مثل…
نه محتاج اونم ، نه این میده حس
….
خلاصه عجیبم میدونم خودم
من اینجور نبودم ولی خب شدم…
*
*…
مخم یه بمبِ ساعتی
شده که رو ناراحتی…
کوکِ ولی آخه چرا
نمیترکه لعنتی…
.
بین سلولای تنم…
دعوا شده تو بدنم
جسممُ دوس ندارمُ…
روحمُ هی پس میزنم
….
بسه بریدم بس که دوییدم
دنبالِ هرچی که نرسیدم…
.
بسمه اصلا من دیگه خستم…
زد بده مغزم کار میده دستم
….
دیگه حاضرم وقتشه برم
وقتی حال خوب نیس تو خاطرم…
.
وقتی روزگار میشه روزِ تار…
با خودم میگم بمونم چیکار
….
تو مسیرِ رشدِ کارم
قرار نبود کم بیارم…
منم یه روز مستعدُ
متکی به پشتکارم…
.
پشتِ کارُ زدم به خاک…
اما بجا مدال و کاپ
همه شدن هِیتر ما…
توام نمون بزن به چاک