نامه‌ی لطف‌الله میثمی، فعال سیاسی ملی‌مذهبی، خطاب به دونالد ترامپ به نقل از کانال تلگرامی چشم‌انداز ایران در پی می‌آید:
آقای دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور منتخب ایالات متحده آمریکا
آقای ترامپ! باعث شگفتی است که چرا آمریکا که خود را یک ابرقدرت دموکراتیک می‌داند، عظمت و بزرگی خود را از دست می‌دهد و تبعیت خود به خودی از دولتمردان اسرائیل و لابی صهیونیسم را انتخاب می‌کند؟
سی سال پیش هم نتانیاهو تنها راه مقابله با تروریسم را بمباران ایران می‌دانست. این خط و نشانی که اسرائیل برای آمریکا ترسیم کرده و به‌صورت چشم‌انداز آینده آمریکا درآمده، آیا چیزی جز خسران هم در برداشته است؟
آقای ترامپ! شما در روزهای نخست ماه سپتامبر ۲۰۲۵ در گفت‌وگو با دیلی کالر گفتید که اسرائیل باید جنگ را تمام کند و اینکه اسرائیل با افکار عمومی جهان روبه‌رو شده است.
دانشمند محترمی چون آقای ایلان پاپه در آخرین تحلیل بر آخرین کتابش نوشته که هم‌اکنون اسرائیل در اوج قدرت نظامی است و از سوی دیگر در حضیض نفرت قرار داشته و اینکه اسرائیل منفورترین کشور در جهان شده است. آقای نتانیاهو پس از ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ تصمیم‌گیران آمریکایی را از جاده اختیار و تصمیم‌گیری صحیح خارج کرد و به ورطه اضطرار و جبر کور انداخت.
چرا متوجه این امر نشدید که باید دانشمندان آمریکا آن را ریشه‌یابی کنند. اگر به موارد و مصادیق این خط‌مشی بپردازیم باید به حمله به افغانستان در سال ۲۰۰۱ اشاره کنیم. این حمله در حالی صورت گرفت که هیچ‌یک از ۱۷ مهاجمی که در عملیات ۱۱ سپتامبر شرکت داشتند؛ نه از اتباع افغانستان بودند و نه حتی در رابطه با طالبان حاکم در افغانستان.
آقای ترامپ! ملاحظه کردید که دولت آمریکا پس از خسارت زیادی که به افغانستان وارد کرد درنهایت طی چهار ماه مذاکره مخفی با رهبران طالبان دوباره طالبان را بر افغانستان مسلط کرد. آیا این پروسه‌ای که طی شد چیزی جز خسران بود که تحلیلگران آن را افتضاح مضاعف می‌دانند؟
در سال ۲۰۰۳ به کشور عراق حمله کردید، باز در همان خطی که نتانیاهو ترسیم کرده بود. اولویت‌های آقای بوش پسر در این تهاجم دسترسی ارزان به منابع نفتی و حفظ موجودیت اسرائیل بود.
آقای ترامپ! انصاف شما را مخاطب می‌گیرم آیا در برابر خط‌مشی سرنگونی هفت کشور حامی فلسطین، این کشورها و این ملت‌ها چه باید می‌کردند؟ آیا باید برای سرنگونی خودشان همکاری می‌کردند یا در برابر سرنگونی ملت و کشورشان منفعل می‌ماندند؟ طبیعی است هر انسان منصفی می‌گوید نه. باید در برابر تهاجم بیگانه، تهاجم غیرمنطقی و غیرقانونی به هر شکلی که می‌توان و با هر درجه‌ای از مقاومت که امکان دارد ایستادگی کرد.
آقای ترامپ! تاکنون اندیشیده‌اید که محور مقاومت از آسمان به زمین آمد یا شما به دام اضطراری افتادید که محور مقاومت را به دست خودتان ایجاد کردید و ملت‌ها و دولت‌ها چاره‌ای جز این نداشتند؟ حتی سازمان ملل متحد هم در این امر در کنار محور مقاومت قرار گرفته است.
درواقع هر کسی که سازمان ملل و مجامع جهانی را قبول دارد باید به شکلی در برابر این خط‌مشی مقاومت کند. کما اینکه فلسطینی‌ها ۷۷ سال است که در برابر اشغال، تبعیض نژادی، تعدی و تجاوز اسرائیل مقاومت می‌کنند و لشکریان عدل و داد در دنیا از آن‌ها حمایت می‌کنند.
آیا اندیشمندان شما از آنچه در عراق گذشت راضی هستند؟ مسلماً نه! درباره جنایت و ظلمی که در عراق شد صدها کتاب نوشته شده است و بحث مستقلی را می‌طلبد. همین بس که در سال ۲۰۰۷ یعنی ۴ سال بعد از اشغال عراق آقای اوباما آشکارا اعتراف کرد که حمله به عراق فاجعه‌ای بزرگ بوده و فاجعه یعنی زلزله بیش از هشت ریشتر. جالب اینکه آقای اوباما در سال ۲۰۰۸ در پی این اظهارنظر رأی بسیار چشمگیری از جانب ملت آمریکا کسب کرد. این نشان داد که ملت آمریکا برخلاف سردمدارانش جنگ‌طلب نیستند. انصاف دهید که بعث عراق -که سکولار و یا لائیک است- چگونه می‌توانست بنیادگرا یا تروریست باشد؟!
آقای ترامپ! مگر شما هم به دنبال اوباما و به‌منظور رأی آوردن در انتخابات ۲۰۱۶ شعارتان پایان دادن به جنگ‌های بی‌پایان نبود؟ پس چه شد که به دام خط‌مشی اسرائیل یعنی تهاجم به هفت کشور جهان و درواقع جنگی بی‌پایان افتادید که هفتمین آن ایران است. آیا عوارض منفی حمله به عراق کافی نبود که آمریکایی‌ها به خود آیند و متوجه آسیب‌هایی شوند که به کشورهای دیگر وارد می‌آید. همین کشورهایی که رئیس‌جمهور بوش پسر آن‌ها را محورهای شرارت نامید.
انتهای پیام