گروه سیاسی خبرگزاری تسنیم- دولت آمریکا رسما دیگر اعضای پیمان آتلانتیک شمالی را به گروگان گرفته است! پس از موافقت اعضای ناتو با افزایش بودجه مشترک (ارتقای سهم تولید ناخالص داخلی این کشورها به هزینه‌های جمعی ناتو)، برخی اعضای اروپایی این پیمان تصور می‌کردند که قدرت عمل بیشتری در بطن این پیمان ظاهراً جمعی پیدا خواهند کرد اما گذشت اندک زمانی نشان داد که این تصور باطل است. در این خصوص نکاتی وجود دارد که لازم است مورد توجه قرار گیرد:
آتلانتیسیسم که همان مصداق امنیت‌گرایی مدنظر غرب در نظام بین الملل محسوب می‌شود، سال‌هاست تحت تاثیر وقایع گذشته و جاری در حوزه روابط بین الملل ابطال شده است. ابطال این گزاره به اندازه‌ای مشهود است که بسیاری از استراتژیست‌های غربی نه‌تنها کارکرد و ساختار، بلکه اصل موجودیت ناتو در جهان پساجنگ سرد را زیر سوال برده و فلسفه‌ای برای توجیه بقای آن متصور نیستند. اگرچه ناتو اکنون 32 عضو ( 29 عضو اروپایی به‌علاوه آمریکا، کانادا و ترکیه) دارد اما اساساً درک بسیاری از این اعضا از مقوله امنیت ملی و جمعی با یکدیگر تفاوت دارد.
این تفاوت‌ها خود را در جنگ اوکراین به جدی‌ترین وجه ممکن نشان داده است! ضمن آنکه تغییر معادله قدرت در آمریکا ( پس از شکست دموکرات‌ها) منجر به دگرگونی‌های ناخواسته‌ای در بطن پیمان ناتو شده که مورد علاقه بسیاری از دولت‌های عضو نیست. در چنین شرایطی ناتو علاوه بر موجودیت، کارکرد خود را نیز از دست داده است.
نکته مهم دیگر اینکه ترامپ رسماً ساختار ناتو را در برابر دیدگان شهروندانی که کشورهایشان عضو این پیمان محسوب می‌شوند به گروگان گرفته و مطامع خود را خودخواهانه و آشکار بر اعضای پیمان آتلانتیک شمالی تحمیل می‌کند. در مقابل، حتی تضمینی نسبت به پایبندی آمریکا به ماده 4 اساسنامه ناتو (مبنی بر پیمان دفاع جمعی) وجود ندارد!
حتی در جریان برگزاری آخرین نشست پوتین -ترامپ در آلاسکا بر سر پایان دادن به جنگ اوکراین که البته با شکست مواجه شد، بسیاری از اعضای ناتو در جریان جزئیات نشست و مذاکرات پنهانی صورت گرفته میان واشنگتن و مسکو بر سر جنگی که در خاک اروپا در گرفته نشده‌اند! این بدترین معامله‌ایست که ترامپ با دیگر اعضای ناتو می‌کند: مشارکت در تامین هزینه‌های جاه‌طلبی آمریکا در عین دورماندن از متن و فرامتن معاملاتی که واشنگتن بر سر جنگ اوکراین یا دیگر پدیده‌های جاری در نظام بین الملل صورت می‌دهد!
بهتر است بازیگران اروپایی این مسئله را درک کنند که خود آن‌ها مقصر اصلی این ماجرا محسوب می‌شوند. اعتیاد به امنیت آمریکامحور، نتیجه‌ای جز انزوا و شکست نهایی در نظام بین الملل نخواهد داشت. قاعده‌ای که در نهایت اروپاییان زمانی آن را درک می‌کنند که راهی برای فرار از انتخاب نادرست خود نخواهند داشت.
انتهای پیام/