طرفداری | این بازی آن‌قدرها هم با فضای سرد ومبلی هیجان‌انگیز نبود، اما با این حال انگلیس چیزی را برد که بعضی‌ها آن را «نبرد بریتانیا» می‌نامند؛ جایی که کار اصلاً به نبرد نکشید.

انگلیس طی بیست دقیقه اول با سه گل ولز را کاملاً در هم کوبید و دیگر به پشت سرش نگاه نکرد. این شاید بهترین فوتبالی بود که تا به حال از سه‌شیرها زیر نظر توماس توخل دیده‌ایم.

انتظار می‌رفت توخل بعد از این بازی خیلی خوشحال باشد، اما نه، او تصمیم گرفت به هواداران انتقاد کند. راستش را بخواهید، کاملاً حق داشت؛ آن‌ها واقعاً ساکت و بی‌روح بودند در حالی که انگلیس دشمن قدیمی خود را به‌راحتی کنار زده بود.

انگلستان تحت هدایت توماس توخل بار دیگر نشان داد هر ماه نسبت به ماه قبل بهتر و بهتر می‌شود و با برد قاطع مقابل ولز، این روند را ادامه داد. وقتی بوکایو ساکا در دقیقه ۲۹ توپ را به طاق دروازه زد و نتیجه ۳-۰ شد، بعد از آن فقط شاهد یک بازی یک‌طرفه بودیم.

توماس توخل دقیقاً یک سال پیش در کنفرانس خبری آغاز به کار خود به‌عنوان سرمربی انگلیس گفت مایل است تیمش شبیه تیم‌های لیگ برتر بازی کند. عده‌ای به آن خرده گرفتند؛ اما این تیم همان چیزی را به رخ کشید که او می‌خواست.

عده‌ای می‌گفتند فوتبال انگلیس زمان زیادی صرف کرد تا خودش را از دوران تاریک سانتر و توپ‌های بلند و قدرت و سرعت بیرون بکشد. تا الان بار دیگر به عقب بازگردد؟ با حضور در دو فینال قهرمانی اروپا در سال‌های ۲۰۲۱ و ۲۰۲۴، فوتبال انگلیس به نظر می‌رسید وارد دوران جدیدی شده است. اما حالا در ومبلی، جایی که سال گذشته توخل مصاحبه خود را انجام داد، سرمربی انگلیس حرف و نقشه‌های خود را به کرسی نشانده است.

راه‌های زیادی برای توصیف ریسک بزرگی که توماس توخل انجام داد وجود دارد، وقتی جود بلینگام را از فهرست تیم ملی انگلیس کنار گذاشت. می‌شود آن را قدرت‌نمایی نامید، می‌شود آن را حماقت دانست، می‌شود گفت یک پیام بود، یا یک تجربه، یا یک هشدار، حتی یک تهدید. اما هر طور که بخواهید این تصمیم را توصیف کنید، تنها چیزی که الان اهمیت دارد این است: این ریسک توخل جواب داد.

تیمی قوی و قدرتمند که از ارسال توپ و تغییر بازی و استفاده از ضربات ایستگاهی واهمه‌ای ندارد. بحث در مورد حضور جود بلینگهام هنوز ادامه دارد. به نظرم برای موفقیت در جام جهانی، احتمالاً باید او در تیم باشد. اما فعلاً مورگان راجرز پیراهن شماره ده را در اختیار دارد و امشب واقعاً خوب بازی کرد.

داستان اصلی که از این دیدار با تیم ولز - که به طرز ناباورانه‌ای مطیع و سر به زیر بود - بیرون می‌آید درباره جود بلینگام خواهد بود. تیم انگلیس می‌تواند بدون بهترین بازیکنانش هم پیروز شود، درست همان‌طور که توخل گفته بود.

البته این موضوع کمی پیچیده‌تر است. از حالا تا جام جهانی در خرداد سال آینده، توخل واقعاً باید ستاره تیمش را وارد ترکیب کند و خودش هم این را خوب می‌داند اما چیزی که بعد از دو پیروزی خوب کاملاً روشن است، این است که تیم توخل همان نوع فوتبالی را بازی خواهد کرد که او از ابتدا وعده‌اش را داده بود.

فقط یک سال از تلاش شکست‌خورده‌ی لی کارسلی، مربی موقت سابق انگلیس برای استفاده همزمان از بلینگام، کول پالمر و فیل فودن می‌گذرد. این کار فاجعه‌آمیز بود و انگلیس در لیگ ملت‌ها به یونان باخت. اما اینجا مقابل ولز، تیم توخل چهره کاملاً متفاوتی از خود نشان داد. مقابل تیمی که دست‌کم روی کاغذ می‌خواست بازی کند، انگلیس واقعاً برای رقیبش بیش از حد قدرتمند و مستقیم و اهل عمل بود.

در مراحل پایانی دوره گرت ساوت‌گیت، زمانی که بازیکنانش بیش از حد به پیام‌هایش عادت کرده بودند، استفاده انگلیس از توپ قابل پیش‌بینی و خسته‌کننده شده بود؛ بیش از حد پیچیده، بیش از حد پاس به عقب و به کناره‌ها. حقیقتش خیلی آشفته بود.

تیم توخل به‌طور ظریفی از آن رویکرد فاصله گرفته است. این تیم در ومبلی با کیفیتی بازی می‌کرد که آخر هفته‌ها در لیگ برتر می‌بینیم. آن‌ها از سانتر توپ از عمق میدان ابایی نداشتند؛ از استفاده از ضربات ایستگاهی نمی‌ترسیدند، چیزی که توخل از همان ابتدا روی آن تأکید داشت. از پاس دادن توپ در فضا و اجبار حریف به بازگشت هراسی نداشتند.

زدن گل زودهنگام کمک زیادی کرد. همیشه همین‌طور است. گل دوم زودهنگام کمک بیشتری بود. گل سوم ساکا هم کاملاً بی‌نقص بود. دو گل اول کمی شلوغ و حتی زشت بودند، اما نشان می‌داد بازیکنان انگیزه انجام کارهای سخت و پیگیری توپ‌های از دست‌رفته را دارند. باید از هر موقعیت بیشترین و بهترین بهره را برد.

در بازی انگلیس، بی‌رحمی‌ای وجود داشت که قطعاً مورد پسند توخل قرار گرفت. در تابستان آینده در آمریکا شرایط متفاوت خواهد بود. توخل در تابستان در جام باشگاه‌های جهان حاضر بود و با نگرانی از شدت گرما صحبت کرد: «تا حالا سعی کرده‌اید ساعت ۲ بعدازظهر در شارلوت بدوید؟»

انگلیس مجبور است راه‌های متفاوتی برای بازی کردن پیدا کند، مخصوصاً اگر زمان شروع بازی‌ها به ساعات دیرتر روز (همان‌طور که پیشنهاد شده) منتقل نشود. آن‌ها همچنین با دفاع فشرده و متراکم حریفان مواجه خواهند شد، به‌ویژه در مرحله گروهی که انتظار می‌رود تیم‌ها در چنین تورنمنت‌های بزرگی انجام دهند.
هر تیم خوبی باید انعطاف‌پذیر باشد. آن‌ها به بازیکنانی نیاز دارند که بن‌بست‌ها را بشکنند. بازیکنان تعویضی در برخی مواقع به اندازه بازیکنان اصلی اهمیت خواهند داشت.

اما نکته مهم این است: تنها هشت ماه مانده به شروع تورنمنت، انگلیس ناگهان شروع به کسب شتاب و حرکت رو به جلو کرده است.

در این بین همچنان مشکل بلینگام باقی است. کاملاً مشخص است در حال حاضر مورگان راجرز، بازیکن استون ویلا، در یکی از مهم‌ترین پست‌ها در ترکیب ۴-۲-۳-۱ توخل انجام وظیفه می‌کند و همین موضوع بزرگ‌ترین مانع برای بازگشت بلینگام است.

یکی از مسائلی که توخل را در خصوص ستاره رئال مادرید اذیت می‌کند، بی‌انضباطی در پست بازی اوست. او بارها بر لزوم بازی در پست تعیین‌شده و رعایت نقش سایر بازیکنان تأکید کرده، اما هنوز واکنش مطلوبش را ندیده است.

اینجا، راجرز در تمام طول بازی خطرناک بود و وقتی سطح تیم در نیمه دوم افت کرد، همچنان یکی از بهترین بازیکنان تیمش باقی ماند. راجرز همان فوتبالیستی است که توخل برای حضور در آمریکا می‌خواهد. به‌طور کلی، او انتظار نوع خاصی از ثبات در عملکرد بازیکنانش را دارد. این همان حرفی است که سال گذشته می‌زد و حالا با نوعی اطمینان احساس می‌کند تیمش به آن نزدیک شده است.

مورگان راجرز در غیاب بلینگام، ارزش‌هایش را نشان داد

ترفند توخل جواب داد و آن هم به شکلی فوق‌العاده. او عمداً به‌جای انتخاب مجموعه‌ای از بهترین بازیکنان، یک تیم منسجم را انتخاب کرد و این تیم با اقتدار کامل پاسخ اعتمادش را داد. و انتظار ولز برای اولین پیروزی مقابل انگلیس از سال ۱۹۸۴ همچنان ادامه دارد.

احتمالاً عده‌ای خواهند گفت ارزش این برد زیر سؤال است چون فقط مقابل تیم ضعیف ولز به دست آمد. اما ولز تیمی است که بر اساس تلاش بی‌امان و روحیه تیمی ساخته شده و انگلیس هر دو ویژگی را بهتر از آن‌ها نشان داد.

شرایط برای توخل قبل از این مسابقه خیلی حساس بود. اگر انگلیس پیروز نمی‌شد یا حتی اگر بد بازی می‌کرد، ماه آینده وقتی زمان بازگرداندن بلینگام به تیم می‌رسید، توخل مجبور بود با نوعی شرم و خجالت و التماس به سراغ او برود اما شیوه این پیروزی و روحیه و منشی که در این تیم انگلیس شکل گرفته، و اینکه بدون حضور بلینگام، فیل فودن و کول پالمر مصدوم هم چنین عملکردی دارند، دست توخل را باز گذاشته است. فعلاً سرمربی آلمانی برگ برنده را در دست دارد.

بازیکنانی که مقابل ولز بازی کردند، جای خود را تثبیت کردند و این کار را برای توخل سخت‌تر کرد تا بخواهد کسی را از ترکیب بیرون بگذارد و دوباره ستاره‌ها را در تیم قرار دهد. اما حالا وقتی بلینگهام به ترکیب برگردد، این بار شرایط بر اساس خواست توخل خواهد بود.

ولز بازی مهم مقدماتی جام جهانی مقابل بلژیک در کاردیف در دوشنبه هفته آینده در پیش دارد اما اگر می‌خواهند مقابل کوین دی‌بروین و سایر بازیکنان بلژیک پیروز شوند، باید کاملاً تیم دیگری باشند. کریگ بلیمی، مربی ولز، مشغولیات زیادی دارد تا بازیکنانش را برای مهم‌ترین بازی سال ولز آماده کند.

هیچ راهی برای زیباتر گفتن آن نیست؛ اژدهاها واقعاً بد بودند. هیچ آتشی در وجودشان نبود و از همان لحظه آغاز، بریده و ناهماهنگ به نظر می‌آمدند و واقعاً خوش‌شانس بودند که فقط ۳-۰ باختند. در نیمه دوم فرصت‌هایی داشتند، اما فقط به این خاطر بود که انگلیس پایش را از روی گاز برداشت. اگر با این شکل بازی کنند، باید با آرزوی حضور در جام جهانی خداحافظی کنند.

در انگلیس، راجرز و ساکا احتمالاً بهترین بازیکنان میدان بودند و جردن پیکفورد با چند واکنش عالی در نیمه دوم، هشتمین کلین‌شیت پیاپی خود را برای انگلیس ثبت کرد و رکورد گوردون بنکس بزرگ را شکست. اما در پایان این بازی، درباره نمایش تیم و جمع بود.

انگلیس روز سه‌شنبه به مصاف لیتوانی در دیدار مقدماتی جام جهانی می‌رود؛ با روحیه‌ای بالا و جایگاهی محکم‌تر برای سرمربی خود و تصمیماتی که تا به امروز با موفقیت همراه شده است، و این قابل تقدیر است.