به گزارش خبرگزاری تسنیم از رشت، در فرهنگ ایرانی و اسلامی، مادران شهدا نماد صبر، ایمان و عشق جاودانه‌اند. مادرانی که فرزندانشان را در آغوش پرمهر خود پروراندند و روزی، آنان را در مسیر دفاع از وطن و ارزش‌های الهی بدرقه کردند.
این مادران با وجود رنج فراق، آرامشی عمیق در دل دارند؛ آرامشی که از ایمان به وعده الهی و باور به حیات جاودانه شهید سرچشمه می‌گیرد، انس و الفت مادران شهدا با فرزندانشان، پس از شهادت نیز گسسته نمی‌شود؛ آنان در هر لبخند، در هر نگاه، در هر دعای سحرگاهی حضور فرزندشان را احساس می‌کنند.
در میان این دل‌های صبور، روایت سودابه عبدالحسینی، مادر شهید مدافع امنیت محمدحسین جمشیدی، یکی از هزاران صدایی است که با زبان اشک و دلِ داغدار، از عشق و امید سخن می‌گوید.
این مادر داغدار اما استوار، در گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم، از روزهای پس از شهادت پسرش چنین روایت می‌کند: شهید همه را اطرافم جمع کرد چون می دانست تنها هستم و پدرش نیز بعد از شهید به رحمت خدا رفت، به من گفت تو دیگر تنها نیستی، هر جا می‌روم همه صدایم می‌زنند: «بیا!»، گاهی یک صدایی درونم بیدارم می‌کند، می‌گوید؛ «بلند شو، برو … تنها نمان خانه، غصه نخور» … انگار خود شهید است که آرامم می‌کند تا فکر نکنم، غصه نخورم و تنها نمانم.
مادر شهید جمشیدی در حالی که نگاهش را به قاب عکس پسرش دوخته بود، می‌گوید: می‌گویند که شهدا 70 نفر را شفاعت می‌کنند، من هم به همین امید زنده‌ام … به امید اینکه روزی من هم کنار پسرم باشم و او دستم را بگیرد و شفاعتم کند.
مادر شهید جمشیدی از ایمانش می‌گوید؛ ایمانی که او را در سخت‌ترین لحظه‌ها نگه داشته است: سخت است نبودنش، اما آرامم… چون می‌دانم جایی بهتر از این دنیاست، گاهی احساس می‌کنم حضور دارد؛ وقت نماز، وقت دعا… انگار لبخند می‌زند و می‌گوید «مامان غصه نخور، من خوبم.» همین برایم آرامش است، همین یعنی زندگی.
این روایت، تصویری زنده از قلبی است که در فراق می‌تپد اما به رضای الهی آرام گرفته است؛ دلِ مادری که با یاد فرزند شهیدش، همچنان درس عشق و صبر را به همه ما یادآوری می‌کند.
به گزارش تسنیم، شهید محمدحسین جمشیدی متولد 11 خرداد 1376، از نیرو‌های جان‌برکف نیروی انتظامی، بامداد سه‌شنبه 13 آذر 1403، حین عملیات تعقیب سارقان سابقه‌دار در محور خمام به خشکبیجار و در سن 27 سالگی به درجه رفیع شهادت نائل آمد و در گلزار شهدای رشت آرام گرفت.
انتهای پیام/