شفقنا- مجله علمی Brain, Behavior, & Immunity – Health نتایج یک مطالعه جدید را منتشر کرد که توسط پژوهشگران پروژه «میان‌سالی در ایالات متحده» (MIDUS) انجام شد. این تحقیق شامل تحلیل داده‌های بیش از ۲۰۰۰ شرکت‌کننده بود و به بررسی ارتباط شاخص‌های اجتماعی با فرآیندهای پیری زیستی پرداخت. پژوهشگران از شاخصی یکپارچه به نام «ویژگی اجتماعی تکاملی» استفاده کردند که عواملی مانند روابط خانوادگی، حمایت عاطفی، مشارکت در انجمن‌ها و فعالیت‌های اجتماعی و دینی را در بر می‌گیرد.
به گزارش شفقنا؛ وبگاه آرتی عربی نوشت: «نتایج مطالعه نشان داد افرادی که دارای شاخص اجتماعی بالاتری بودند، “ساعت فوق ژنتیکی” (Epigenetic clock) آن‌ها نسبت به سن واقعی‌شان کندتر بود، به این معنا که روند پیری در بدن آن‌ها آهسته‌تر پیش می‌رود. همچنین سطح پروتئین اینترلوکین-۶، که با التهاب و تسریع فرآیند پیری مرتبط است، در این گروه کاهش یافته بود. این یافته‌ها حاکی از آن است که تعاملات اجتماعی مثبت و حمایت عاطفی می‌تواند تأثیر مهمی بر سلامت فیزیولوژیک و طول عمر فعال افراد داشته باشد».
محققان همچنین دریافتند که شاخص اجتماعی ارتباط معناداری با هورمون‌های استرس مانند کورتیزول و کاتکولامین‌ها ندارد، و این موضوع نشان می‌دهد اثر روابط اجتماعی مثبت عمدتاً از طریق کاهش التهاب و تغییرات اپی‌ژنتیکی اعمال می‌شود، نه از طریق پاسخ‌های استرس روانی. پژوهشگران تأکید کردند که حفظ شبکه‌ای گسترده و متنوع از روابط اجتماعی نه تنها موجب رفاه روانی می‌شود، بلکه به عنوان یک منبع فیزیولوژیک می‌تواند نقش مهمی در کند کردن روند پیری و افزایش دوره فعالیت و سلامت بدن ایفا کند، و به افراد امکان می‌دهد سال‌های بیشتری از زندگی خود را با کیفیت و انرژی بالا سپری کنند.