فرارو- فیلم سینمایی «خانه‌ای از دینامیت» (A House of Dynamite) برای اولین بار در جشنواره ونیز به نمایش درآمد و به زودی اکران عمومی آن در سینماهای جهان و نتفلیکس آغاز خواهد شد.
به گزارش فرارو، این فیلم به یکی از حساس‌ترین موضوعات و دغدغه‌های عصر مدرن می‌پردازد، اثری که تلاش می‌کند با استفاده از ساختار روایی چند لایه، ترسی عمیق از جنگ هسته‌ای را به مخاطب تلقین کند. با این حال ممکن برای برخی از مخاطبان ترس و نگرانی ملموس نباشد.
در سال 1964 دو تصویر متفاوت از جنگ هسته‌ای در فیلم‌ها ارائه شد. «استنلی کوبریک» در فیلم «دکتر استرنج لاو» با نگاهی طنز آمیز به فاجعه نگاه کرد. در مقابل «سیدنی لومت» در فیلم «وضعیت خطر» نگاهی جدی به حمله هسته‌ای دارد. « خانه‌ای از دینامیت» را می‌توان میان این دو اثر قرار داد. فیلمی که تلاش می‌کند موضوع جنگ هسته‌ای را محتمل نشان دهد.
ماجرا از شلیک یک موشک از ناکجاآباد به سمت آمریکا آغاز می‌شود، در همین حین رقابتی نفس‌گیر در تمام دنیا شکل می‌گیرد تا مشخص شود چه کسی پشت این حمله است، حمله‌ای که مشخص نیست چه پاسخی باید به آن داده شود. داستان به سه بخش تقسیم می‌شود که هر کدام نگاهی متفاوت به این رویداد ترسناک دارند. در ابتدا مشخص نیست که هدف این شلیک کجاست اما خیلی زود مشخص می‌شود که مقصد جایی در شیکاگوست. در بخش اول مخاطب با نیروهای نظامی و سیاسی همراه می‌شود تا با خونسردی راه حلی خوش‌بینانه پیدا کنند. شخصیت محوری قصه در این قسمت کاپیتان «اولیویا واکر» که تمام فشار را تحمل می‌کند و یک دنبال یک راه حل منطقی است. بخش دوم داستان در مقر فرماندهی استراتژیک آمریکا می‌گذرد و این بار رویداد از دید ژنرال‌ها به تصویر کشیده می‌شود، آنها در این مرحله وظیفه دارند سریعا تشخیص دهند که آیا حمله از سوی دشمن است یا نه؟
بازتاب ترس و نگرانی برای آینده در نگاه انسان‌ها
با گذشت زمان کشورها به ظاهر هرگونه دخالت را در این حمله انکار می‌کنند و هنوز هیچ کس نمی‌داند چه کسی موشک را شلیک کرده، در این بخش ژنرال «آنتونی بردی» باید تصمیم بگیرد چه کاری انجام دهد تا از جنگی تمام عیار جلوگیری کند. به مرور نگرانی و اضطراب سیاستمداران و نیروهای نظامی آمریکا به مخاطب منتقل می‌شود چرا که فقط سی دقیقه برای یافتن راه‌حل فرصت دارند. بخش سوم و نهایی روی رئیس جمهور با بازی «ادریس البا» متمرکز است، او در نهایت باید تصمیم بگیرد تا جان ساکنان شیکاگو را نجات دهد. یکی از نکات برجسته فیلم پرداختن به شخصیت‌های مختلف یک جامعه است، از متخصصان نظامی و علمی گرفته تا افراد عادی که دغدغه‌های معمول دارند. این تنوع در شخصیت پردازی، «خانه دینامیت» را از اثری سیاسی متمایز و واقع گرایی آن را تقویت می‌کند. در مقابل داستان جذاب، بازی بازیگران به خصوص «ادریس البا» نتوانسته به استانداردهای مورد نظر برسد. او در این نقش بیشتر شبیه یک فرد معمولی تا رئیس جمهوری مقتدر که باید فرماندهی را در دست بگیرد. همین موضوع سبب شده تا در پرده سوم حس اضطرار برای مخاطب ملموس نباشد.
«خانه‌ای از دینامیت» در نگاه اول در ژانر وحشت جایی ندارد، اما از هر فیلم ترسناکی، ترسناک‌تر است. در واقع به نوعی می‌توان آن را اثری ترسناک در جامعه قلمداد کرد، واقع‌گرایی فیلم به حدی که این پرسش‌ها را در ذهن مخاطب به وجود می‌آورد که آیا جنگ هسته‌ای نزدیک است. در حقیقت آنچه این اثر را از سایر آثار جدا متمایز می‌کند، همین نگاه واقع‌گرایانه و چندجانبه به موضوع حساس جنگ هسته‌ای است. این اثر فقط راوی داستان نیست بلکه هشداری به سیاستمداران، نظامیان و تماشاگران که این موضوع هر چقدر هم در قالب واژه‌های دیپلماتیک گنجانده شود، ممکن نابودی انسان و زندگی را رقم بزند.
در نهایت «خانه‌ای از دینامیت» هشداری جدی درباره خطرات جنگ هسته‌ای در دوران معاصر می‌دهد، در عین حال ناتوانی افراد را در مواجهه با چنین تصویری نمایش می‌دهد. فیلمی که هم تماشاگر را به فکر کردن درباره آینده دعوت می‌کند و هم از نظر هنری اثری قابل تحسین است.