گروه فرهنگی _ سید محسن عبدالهی: مطابق روند هر سال، در این ایام باید تصمیم‌گیری شود که چه فیلمی نماینده سینمای ایران در مراسم آکادمی سینمایی اسکار باشد. امسال افرادی که مسئولیت انتخاب فیلم منتخب سینمای ایران را بر عهده دارند به پنج گزینه نهایی رسیده‌اند تا از میان آنها، اثر برگزیده و نماینده ایران را برای حضور در این رقابت بزرگ سینمایی تعیین کنند. پنج فیلمی که عبارت هستند از «پیرپسر»، «رها»، «زن و بچه»، «زیبا صدایم کن» و «علت مرگ نامعلوم». سبد سینمایی کشور در طول سال گذشته چنین شرایطی را رقم زده که این فیلم‌ها خروجی نهایی هیأت انتخاب باشند.
به گزارش بولتن نیوز، اما غرض از نگارش این مقدمه ایراد به انتخاب این پنج اثر یا بحث در مورد کیفیت فنی و محتوایی آنها نیست که دیگران در جای خود مفصل درباره همه آنها صحبت کرده‌اند. نقطه کانونی بحث، رویکرد کلی سینمای ایران و علی‌الخصوص ارگان‌ها و نهاد‌هایی است که وظیفه تولید آثار هنری را بر عهده دارند و به عنوان نهاد‌هایی انقلابی رسالتی بر دوششان نهاده شده و بودجه مصرف می‌کنند. تصور کنید در کشوری با اینهمه حادثه ماندگار، از سر گذراندن یک جنگ ۱۲ روزه در چند ماه گذشته و درگیری مستقیم با رژیم صهیونیستی در ماجرای جنایات علیه غزه یک اثر تراز در خصوص این موضوعات تولید نشده است.
این حرف به معنای آن نیست که الزاما باید حتما اثری جاسوسی و جنگی با انبوهی از انفجار و جلوه‌های ویژه تولید کرد. یک مثال داغ و تازه که بسیار هم سر و صدا به پا کرد، فیلم «صوت هند رجب» است که در جشنواره فیلم ونیز درخشید و موفق به دریافت جایزه شیر نقره‌ای شد. ماجرای دختربچه‌ای غزاوی که در آخرین لحظات زندگی، به واسطه تماسی تلفنی با یک امدادگر در ارتباط است؛ و چه فراوان هستند چنین داستان‌هایی در غزه، لبنان، یمن و ایران خودمان که می‌توانند از منظری انسانی و حتی غیر ایدئولوژیک به داستان بپردازند تا مقبولیت جهانی هم داشته باشند.
اما در عالم واقع چه رخ می‌دهد؟! فارابی، حوزه هنری، اوج، صدا و سیما و سازمان‌های دولتی دیگری که سالانه مشغول سرمایه‌گذاری کلان در حوزه تولید فیلم‌های سینمایی هستند، طی دو سال اخیر به سراغ چنین فضایی نرفته‌اند. کافی است برای اثبات این قضیه، به آثار تولیدی این سازمان‌ها در جشنواره فجر گذشته نگاه کنید تا مشخص شود که در موضوعاتی چنین خاص و مهم که حمایت از تولید آنها، وظیفه ذاتی ارگان‌های حاکمیتی است، هیچ اتفاقی رخ نداده. و چقدر بد است که ایران اسلامی با صرف این هزینه هنگفت در حمایت از مقاومت فلسطین و تقدیم شهدایی چنین والامقام، در صحنه هنر جهان هیچ چیزی برای عرضه ندارد.
این‌که بسیاری از اهالی سینمای ایران اساسا درکی از مقاومت مردم فلسطین ندارند و برای خود بد می‌دانند تا آزادانه سخنی علیه نسل‌کشی مردم غزه بر زبان بیاورند، آن‌هم در زمانه‌ای که هنرمندان کلاس جهانی همچون خاویر باردم حریت اخلاقی خود را فریاد می‌زنند، به خودی خود زشت است. اما در کشور نه قحط هنرمند دغدغه‌مند وجود دارد و نه کمبود سازمان‌های هنری با کارویژه تولید آثار سینمایی در موضوعات حوزه انقلاب اسلامی، مقاومت و دفاع مقدس و همین امر موجب می‌شود که این کم‌کاری و اهمال بیشتر جلوه‌گر شود.
∎