طرفداری | جیمی مک گروری (Jimmy McGrory) زاده 26 آوریل 1904 در محله گارنگاد شهر گلاسکوی اسکاتلند است. او در پست‌های مهاجم نوک و مهاجم دوم بازی می‌کرد. جیمی فرزند هنری مک گروری و کاترین کول، از مهاجران کاتولیک ایرلندی بود. او فوتبال را از باشگاهی با نام سنت روچ شروع کرد و خیلی زود درخشش در فوتبال را آغاز کرد. جیمی با قهرمانی لیگ و جام نوجوانان اسکاتلند، مورد توجه یکی از باشگاه‌های بزرگ آن‌ها یعنی سلتیک قرار گرفت. پنج پوند در هفته، مبلغی بود که سلتیک برای جذب استعداد درخشان سنت روچ به او پیشنهاد داد. نخستین بازی این بازیکن برای سلتیک برابر کیلمارناک به ثبت رسید. او در فصل نخست همکاری با باشگاه سلتیک به آمار چهار بازی و یک گل رسید. سلتیک برای کسب تجربه‌ای بیشتر، این بازیکن را برای فصل 24-1923، با قراردادی قرضی راهی باشگاه کلایدبانک اسکاتلند کرد. مک گروری در 33 بازی با پیراهن این باشگاه به 16 گل که یکی از آن‌ها وارد دروازه تیم اصلی‌اش، سلتیک شده بود، رسید. سلتیک در اواخر فصل این بازیکن را به ترکیب خود بازگرداند تا جیمی در دو بازی گلاسکو چریتی، یک گل به ثمر برساند.
فصل 25-1924 این بازیکن در سلتیک، شروع خوبی نداشت زیرا علاوه بر خشکسالی گلزنی، جیمی پدرش را در اثر برخورد تصادفی او با یک سنگ در پارک، از دست داد. با این وجود، این فصل با آمار 36 بازی و 30 گل از مک گروری و تجربه نخستین قهرمانی در فوتبال اسکاتلند با فتح جام حذفی این کشور به پایان رسید. در فصل 26-1925، موتور گلزنی مک گروری، فعال‌تر از فصول قبل شد و این بازیکن توانست در 52 بازی به 49 گل برسد. این بار نوبت فتح لیگ برتر اسکاتلند بود تا سلتیک و مهاجم جوانش در اوج لذت همکاری قرار داشته باشند. اوج درخشش مک گروری در فصل 27-1926 رقم خورد که آمار 41 بازی و 60 گل‌اش که شامل 49 گل در لیگ برتر اسکاتلند می‌شد، او را به آقای گلی این لیگ رساند. آقای گلی اسکاتلند در فصل 28-1927 نیز تکرار شد و این بار، 47 گل، این مهم را برای مک گروری به دست آورد. او در 46 بازی‌اش در تمامی مسابقات سلتیک در جام‌های مختلف، 62 گل زد. در سه فصل بعدی، آمارهای 34 بازی و 42 گل در فصل 29-1928، 35 بازی و 41 گل در فصل 30-1929 و 38 بازی و 47 گل در فصل 31-1930، برای این بازیکن به ثبت رسید.
درخشش در فوتبال اسکاتلند، موجبات علاقه آرسنال به جذب این بازیکن را فراهم کرد. هربرت چپمن، سرمربی وقت آرسنال، مک گروری را مهره گمشده خط حمله خود می‌دانست و اولویت خود در فصل نقل و انتقالات را جذب این بازیکن گذاشته بود. مدیران آرسنال برای جذب مک گروری به اسکاتلند سفر کردند و موفق شدند تا در ایستگاه راه‌آهن یوستون، قرار ملاقاتی فوری را با این بازیکن برقرار کنند. با این وجود، تصمیم نهایی جیمی، ادامه حضور در سلتیک بود و او قاطعانه پیشنهاد توپچی‌ها را رد کرد. دهه 30 میلادی برای این بازیکن، چندان جالب شروع نشد زیرا در این دهه، مدافعان سایر تیم‌های لیگ برتر اسکاتلند، برای مقابله با او، روی به سبک درگیرانه و بازی خطرناک آوردند. از این رو، عجیب نبود که مک گروری دچار مصدومیت‌های متعددی شود. او در همین روزها بود که شاهد فوت هم‌تیمی‌اش، جان تامسون، دروازه‌بان نخست سلتیک بود و این اتفاق تلخ، منجر به مشکلات روحی‌اش شد. با این وجود، مک گروری در این دهه به آمارهای 28 بازی و 30 گل در فصل 32-1931، 38 بازی و 35 گل در فصل 33-1932، 31 بازی و 19 گل در فصل 34-1933، 33 بازی و 21 گل در فصل 35-1934، 37 بازی و 51 گل در فصل 36-1935، 35 بازی و 28 گل در فصل 37-1936 و 11 بازی و شش گل در فصل 38-1937 رسید. بهترین فصل مک گروری در این دهه مربوط به فصل 36-1935 می‌شود که او با 50 گل به آقای گلی لیگ برتر اسکاتلند رسید. پس از ثبت زودهنگام‌ترین هت‌تریک تاریخ لیگ برتر اسکاتلند در آن زمان که برابر کیلمارناک در سه دقیقه صورت پذیرفت، مک گروری در سال 1938، از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. فشارهای فیزیکی بیش از حد فوتبال اسکاتلند در کنار تحلیل بدنی مک گروری که به مصدومیت‌هایی متعدد منجر می‌شد، او را از ترکیب اصلی سلتیک دور کرد. در نتیجه این اتفاقات، مک گروری خداحافظی از فوتبال را عملی کرد.
اگرچه مک گروری فقط 170 سانتی‌متر قد داشت اما مهارت و توانایی‌های سرزنی‌اش، زبانزد خاص و عام بود. ضربات سر این بازیکن، امضای خاص خودش را داشت زیرا او به صورت افقی و به حالت گلوله‌ای، توپ را با سرش به سوی دروازه نشانه می‌رفت. از این رو، به دلیل این حالت خاص، به جیمی مک گروری لقب «پری دریایی» را داده بودند زیرا نوع این ضربات سر همانند این موجود افسانه‌ای بود. گردن مک گروری همانند یک کرگدن و سبک بازی‌اش همانند یک اژدر انسانی توصیف می‌شد. نخستین بازی ملی او در سال 1928 برابر ایرلند شمالی به ثبت رسید. سه گل به انگلستان، دو گل به ایرلند شمالی و یک گل به ولز، حاصل کار مک گروری در هفت بازی ملی‌اش بود. او پس از دیدار سال 1933 برابر ایرلند شمالی، دیگر در تیم ملی اسکاتلند دیده نشد. از عمده‌ترین دلایل کم بودن بازی‌های ملی مک گروری به دینش بازمی‌گردد زیرا کاتولیک‌ها در آن زمان، جایی در تیم ملی اسکاتلند نداشتند. او پس از پایان فوتبال، در سال 1937، سرمربی باشگاه کیلمارناک اسکاتلند شد و به مدت هشت سال، این باشگاه را هدایت کرد. او این باشگاه را به یک قهرمانی در جام حذفی اسکاتلند و سپس چریتی کاپ سنت وینسنت رساند. مک گروری در سال 1945 سرمربی سلتیک شد و این باشگاه را تا سال 1965، به افتخارات فراوانی، همانند دوران بازی رساند. 550 گل در 547 بازی، رکوردی است که نام مک گروری را در تاریخ فوتبال بریتانیا با عنوان «برترین گلزن تاریخ»، جاودانه کرده است. یکی از مسابقات تاریخی این بازیکن، دیدار برابر دانفرملاین در سال 1928 بود که با هشت گل‌اش همراه بود. کفش‌های مک گروری در دیدار برابر دانفرملاین که هشت بار توپ گل‌شده را لمس کرده است، در موزه فوتبال اسکاتلند به نمایش گذاشته شده است. او در سال 2004 به تالار مشاهیر فوتبال اسکاتلند راه یافت و بیش از پیش مورد توجه فوتبالی‌های بریتانیا قرار گرفت. روز 20 اکتبر 1982، روزی بود که مک گروری در 78 سالگی، دار فانی را وداع گفت. مک گروری به علت کهولت سن درگذشت اما یاد گل‌های تاریخی‌اش همواره در میان فوتبال‌دوستان اسکاتلندی زنده است.
