طرفداری | فرانکو کارارو رئیس پیشین فدراسیون فوتبال ایتالیا (FIGC)، نگاه دوباره‌ای به رسوایی کالچوپولی سال ۲۰۰۶ داشته است. او هرچند تصمیم برای سلب دو عنوان قهرمانی سری آ از یوونتوس را درست می‌داند، اما معتقد است نباید یکی از آن‌ها به اینتر اهدا می‌شد.
به گزارش فوتبال ایتالیا، این آشفتگی در هفته‌های پایانی فصل ۰۶-۲۰۰۵ آغاز شد؛ زمانی‌که فوتبال ایتالیا با تحقیقی درباره شبکه نفوذ بر داوران، که گفته می‌شد به رهبری مدیر وقت یوونتوس یعنی لوچانو موجی، اداره می‌شد، دگرگون گردید. این پرونده به استعفاها و برکناری‌های گسترده، چندین دادگاه و در سطح ورزشی به سقوط یوونتوس به سری بی و همچنین بازپس‌گیری دو عنوان قهرمانی این تیم در فصول ۰۵-۲۰۰۴ و ۰۶-۲۰۰۵ منجر شد. درحالی‌که عنوان نخست بدون قهرمان باقی ماند، اسکودتوی ۰۶-۲۰۰۵ به اینتر اهدا شد؛ تیمی که در جدول پس از یوونتوس و میلان، سوم شده بود.
روزنامه گاتزتا دلو اسپورت با کارارو، که در آن زمان ریاست فدراسیون فوتبال ایتالیا را بر عهده داشت، به مرور آن دوران پرداخت. او گفت:
برایم دردناک بود که صداقتم مورد تردید قرار گرفت؛ شاید چون برای جلوگیری از وارد شدن خدشه به وجهه فدراسیون پیش از آغاز فصل بعد، استعفا دادم. من از همه اتهامات تبرئه شدم، اما این موضوع هنوز هم آزارم می‌دهد. تأسف تلخ من این است که همه‌چیز از یک خطای بزرگ سیاسی خودم آغاز شد.
این رسوایی حول محور دو مسئول وقت گزینش داوران، پیرلوئیجی پایرتو و پائولو برگامو شکل گرفت؛ تماس‌های تلفنی آن‌ها با مدیران بسیاری از باشگاه‌ها توسط پلیس شنود شد. کارارو ادامه داد:
در سال ۲۰۰۴ فکر می‌کردم برگامو و پایرتو دیگر نباید در سمت خود باقی بمانند؛ نه به دلیل عملکرد ضعیف، بلکه چون برخی مسئولیت‌ها نیازمند تغییر دوره‌ای هستند. به پیرلوئیجی کولینا زنگ زدم تا این مسئولیت را بر عهده بگیرد، اما او هنوز آماده بازنشستگی نبود.
یک سال بعد، در برنامه‌ای تلویزیونی از شبکه History Channel درباره کالچوپولی فهمیدم کولینا این موضوع را به (مدیر روابط داوری میلان) لئاندرو میانی گفته بود و او نیز خبر را به برگامو و پایرتو رسانده بود. آن‌ها هم تصور کردند می‌توانند با تکیه بر موجی موقعیت خود را حفظ کنند. اشتباه من همین بود؛ باید در سال ۲۰۰۴ آن‌ها را با افراد دیگری جایگزین می‌کردم.
او اضافه کرد:
البته در همان سال ۲۰۰۴ ما دو مشکل بزرگ دیگر هم داشتیم. نخست حذف تیم ملی از یورو ۲۰۰۴ در مرحله گروهی و دوم خطر واقعی ورشکستگی و نابودی ناپولی. هیچ‌کس حاضر نبود باشگاه را نجات دهد؛ حتی رئیس‌جمهور وقت چیامپی از ما پرس‌وجو می‌کرد که چه اتفاقی افتاده است، شرایط فاجعه‌بار بود! سپس اورلیو دی‌لورنتیس وارد شد.
به هر حال، درست بود که در سال ۲۰۰۶ تحقیقات صورت گرفت و باشگاه‌های مسئول مجازات شدند. یوونتوس باید آن عناوین را از دست می‌داد، چون مدیرانش مرتکب خطا شدند. اما اسکودتوی ۲۰۰۶ نباید به اینتر یا هیچ تیم دیگری داده می‌شد؛ همان‌گونه که در سنت مرسوم است، هر دو عنوان باید بدون قهرمان باقی می‌ماندند.
پرونده کالچوپولی سال‌ها درگیر دادرسی‌های ورزشی و قضایی بود. در بخش ورزشی، یوونتوس با کسر ۹ امتیاز به سری بی سقوط کرد و تیم‌های فیورنتینا، میلان، لاتزیو، رجینا و آرتزو نیز با کسر امتیاز روبه‌رو شدند.
برخلاف تصورات رایج، هیچ فردی در ماجرای کالچوپولی هرگز به «تبانی برای تغییر نتیجه مسابقه» متهم یا محکوم نشد. تنها اتهام آن‌ها تلاش برای «اثرگذاری بر تعیین داوران برخی دیدارها» بود.